Kank’ e shkallëvet Solomonit.
1 Ndë mos ndërtoftë Zoti shtëpi, kot mundohen ata qi ndërtojënë; ndë mos rueitë Zoti qytetinë, kot rri squem rueitësi.
2 Kot ashtë mbë ju të ngritunitë çë me nadie, të fletunitë vonë, tue ngranë bukën’ e mundimit, kur Zoti ep gjumë të dashunit vet.
3 Qe, trashigim prei Zotit janë dielmtë, paga e ati ashtë pem’ e barkut;
4 sikurse janë shigjetatë n’dorë të fortit, kështu jan’ edhe të bijt’ e dielmënisë.
5 Lum ai njeri qi mbushi kuletën’ e shigjetavet me kësosh; të këtillëtë s’kanë me u turpënuem, kur flasinë bashkë me anëmiqt ndë derët.
1 Ὠιδὴ τῶν ἀναβαθμῶν.
Μακάριοι πάντες οἱ φοβούμενοι τὸν κύριον
οἱ πορευόμενοι ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ.
2 τοὺς πόνους τῶν καρπῶν σου φάγεσαι·
μακάριος εἶ, καὶ καλῶς σοι ἔσται.
3 ἡ γυνή σου ὡς ἄμπελος εὐθηνοῦσα
ἐν τοῖς κλίτεσι τῆς οἰκίας σου·
οἱ υἱοί σου ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν
κύκλῳ τῆς τραπέζης σου.
4 ἰδοὺ οὕτως εὐλογηθήσεται ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος τὸν κύριον.
5 εὐλογήσαι σε κύριος ἐκ Σιων,
καὶ ἴδοις τὰ ἀγαθὰ Ιερουσαλημ
πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·
6 καὶ ἴδοις υἱοὺς τῶν υἱῶν σου.
εἰρήνη ἐπὶ τὸν Ισραηλ.