1 Kush rri ndënë mbulesën’ e të Naltit, ka me pasunë të ndenjunitë ndënë hien’ e Fuqi-madhit.
2 Kam me i thanë Zotit: Tije pshtetëja eme, edhe kasteli em, Perëndia em, mb’ate kam me shpëryem.
3 Se ai ka me të shpëtuem prei kurthit gjahtorëvet, edhe prei murtajet qi u bie njerëzëvet.
4 Ka me të mbuluem me pendët e veta, edhe ka me shpëryem ndënë fletët e ati; e vërteta e ati do të jetë qark teje armë edhe mburonjë.
5 S’ke me u frikuem prei frikësë natesë, as ditënë prei shigjetësë qi hidhetë,
6 as prei murtajësë qi ecën nd’errësinë, as prei prishëjesë qi shkreton ndë mies-ditë.
7 Nji mijë kanë me ranë së manjëtash tua, edhe dhetë mijë së diathtash tua, por te ti s’kanë me u afruem.
8 Veç me syt e tu ke me shikuem, edhe ke me pamë shpagimin’ e fajtorëvet,
9 se ti vune Zotinë për shpëresënë t’eme, të Naltinë për pshtetëjenë tande.
10 S’ka me të gjaitunë ndonji e keqe, edhe vishkullë s’ka me u afruem ndë tendët tande.
11 Se ka me urdhënuem engjujt’ e vet për tyi, me të rueitunë ndë gjith’ udhët’ e tua.
12 Kanë me të ngritunë mbi duer, qi të mos përpieksh kambënë tande mbë gur.
13 Ke me shkelunë mbi leon e mbi aspidhë, ke me shkelunë mbi këlysh leoni e mbi drangue.
14 Se vuni shpëresënë mbë mue, përandai kam me e shpëtuem; kam me e naltuem, se ngjofti emëninë t’em.
15 Ka me thirrunë mbë mue, edhe kam me e ndigjuem; kam me i qenunë përanë ndë shtrëngim, kam me e shpëtuem, edhe kam me e lavdue.
16 Kam me e ngimë me ditt të gjata, edhe kam me i diftuem shpëtiminë t’em.
1 Ψαλμὸς ᾠδῆς, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ σαββάτου.
2 Ἀγαθὸν τὸ ἐξομολογεῖσθαι τῷ κυρίῳ
καὶ ψάλλειν τῷ ὀνόματί σου, ὕψιστε,
3 τοῦ ἀναγγέλλειν τὸ πρωὶ τὸ ἔλεός σου
καὶ τὴν ἀλήθειάν σου κατὰ νύκτα
4 ἐν δεκαχόρδῳ ψαλτηρίῳ μετ᾽ ᾠδῆς ἐν κιθάρᾳ.
5 ὅτι εὔφρανάς με, κύριε, ἐν τῷ ποιήματί σου,
καὶ ἐν τοῖς ἔργοις τῶν χειρῶν σου ἀγαλλιάσομαι.
6 ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, κύριε·
σφόδρα ἐβαθύνθησαν οἱ διαλογισμοί σου.
7 ἀνὴρ ἄφρων οὐ γνώσεται,
καὶ ἀσύνετος οὐ συνήσει ταῦτα.
8 ἐν τῷ ἀνατεῖλαι τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὡς χόρτον
καὶ διέκυψαν πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν,
ὅπως ἂν ἐξολεθρευθῶσιν εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
9 σὺ δὲ ὕψιστος εἰς τὸν αἰῶνα, κύριε·
10 ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου ἀπολοῦνται,
καὶ διασκορπισθήσονται πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν,
11 καὶ ὑψωθήσεται ὡς μονοκέρωτος τὸ κέρας μου
καὶ τὸ γῆράς μου ἐν ἐλαίῳ πίονι,
12 καὶ ἐπεῖδεν ὁ ὀφθαλμός μου ἐν τοῖς ἐχθροῖς μου,
καὶ ἐν τοῖς ἐπανιστανομένοις ἐπ᾽ ἐμὲ πονηρευομένοις ἀκούσεται τὸ οὖς μου.
13 δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει,
ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται.
14 πεφυτευμένοι ἐν τῷ οἴκῳ κυρίου
ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν·
15 ἔτι πληθυνθήσονται ἐν γήρει πίονι
καὶ εὐπαθοῦντες ἔσονται
16 τοῦ ἀναγγεῖλαι ὅτι εὐθὴς κύριος ὁ θεός μου
καὶ οὐκ ἔστιν ἀδικία ἐν αὐτῷ.