Psallm’ e Davidit.
1 Te ti, o Zot, vara shpirtinë t’em.
2 O Perëndia em, mbë tyi shpëreva: mos u turpënofsha, as mos qeshshinë me mue anëmiqt e mi.
3 Sepse gjith’ ata qi presinë tyi, s’kanë me u turpënuem; u turpënofshin’ ata qi punojënë pa udhë mbë të kotë.
4 Difto-më udhët’ e tua, o Zot, edhe mëso-më hapat’ e tua.
5 Hiq-më udhënë ndë të vërtetënë tande, edhe mëso-më, se ti je Perëndia i shpëtimit t’em: tyi pres gjithë ditënë.
6 Kuito përdëllimet’ e tu, o Zot, edhe misheriret’ e tu, se janë çë jetet.
7 Mos kuito fajet’ e dielmënisë s’eme, edhe pa-udhëniat e mia; mbas përdëllimit tand kuito-më ti, o Zot, prei së mirësë s’ate.
8 Zoti asht’ i mirë edhe i dreitë, përandai ka me u mësuem udhënë fajtorëvet.
9 Ka me u hiekun’ udhënë të butëvet ndë gjyq, edhe ka me u mësuem udhën’ e vet të butëvet.
10 Gjith’ udhët’ e Zotit janë përdëllim e të vërtetë mb’ata qi ruejënë dhiatën’ e ati edhe deshmimet’ e ati.
11 Për punë të emënit tand, o Zot, ndëje pa-udhëninë t’eme, sepse asht’ e madhe.
12 Cilli asht’ ai njeri qi ka frikë Zotinë? Ati ka me i diftuem udhënë, qi duhetë me sgjedhunë.
13 Shpirti i ati ka me ndenjunë ndë të mira, edhe fara e ati ka me trashiguem dhenë.
14 Të mpëshefunit’ e Zotit asht’ e atyneve qi e kanë frikë, edhe dhiata e vet do të diftohetë tek ata.
15 Syt’ e mi janë kurdo te Zoti, se ai ka me më nxierrë kambëtë prei kurthit.
16 Shtierë sytë mbi mue, edhe përdëlle-më, se jam i vetëm’ edhe i vobek.
17 Shtrëngimet’ e zemrësë s’eme u shumuenë: nxir-më prei nevojavet mia.
18 Shif shtrëngiminë t’em edhe mundiminë t’em, edhe fal gjithë fajet’ e mi.
19 Shif anëmiqt’ e mi, se u shumuenë, edhe më muernë mëni pa udhë.
20 Ruei shpirtinë t’em, edhe shpëto-më, mos u turpënofsha, sepse shpëreva mbi tyi.
21 Të pakeqt’ edhe të dreitëtë le të më ruejënë, sepse prita tyi.
22 Shpërble Israelin’, o Perëndi, prei gjithë shtrëngimevet ati.
1 Τοῦ Δαυιδ.
Κρῖνόν με, κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην
καὶ ἐπὶ τῷ κυρίῳ ἐλπίζων οὐ μὴ ἀσθενήσω.
2 δοκίμασόν με, κύριε, καὶ πείρασόν με,
πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου.
3 ὅτι τὸ ἔλεός σου κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μού ἐστιν,
καὶ εὐηρέστησα ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου.
4 οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος
καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω·
5 ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων
καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω.
6 νίψομαι ἐν ἀθῴοις τὰς χεῖράς μου
καὶ κυκλώσω τὸ θυσιαστήριόν σου, κύριε,
7 τοῦ ἀκοῦσαι φωνὴν αἰνέσεως
καὶ διηγήσασθαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου.
8 κύριε, ἠγάπησα εὐπρέπειαν οἴκου σου
καὶ τόπον σκηνώματος δόξης σου.
9 μὴ συναπολέσῃς μετὰ ἀσεβῶν τὴν ψυχήν μου
καὶ μετὰ ἀνδρῶν αἱμάτων τὴν ζωήν μου,
10 ὧν ἐν χερσὶν ἀνομίαι,
ἡ δεξιὰ αὐτῶν ἐπλήσθη δώρων.
11 ἐγὼ δὲ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην·
λύτρωσαί με καὶ ἐλέησόν με.
12 ὁ γὰρ πούς μου ἔστη ἐν εὐθύτητι·
ἐν ἐκκλησίαις εὐλογήσω σε, κύριε.