Pastrimi i të lebrosurit
(Mk 1.40-45Lk 5.12-16)1 Kur Jezui zbriti nga mali, turma të mëdha i shkuan pas. 2 Dhe ja, një i lebrosur iu afrua, i ra në gjunjë e i tha: «O Zot, po të duash, ti mund të më pastrosh». 3 Jezui shtriu dorën, e preku e i tha: «Dua. Pastrohu!». Dhe ai u pastrua menjëherë nga lebra. 4 Jezui i tha: «Mos i trego njeriu, por shko paraqitu te prifti e kushto dhuratën që ka urdhëruar Moisiu. Kjo do t'u shërbejë si dëshmi».
Besimi i kryeqindësit
(Lk 7.1-10Gjn 4.43-54)5 Kur Jezui hyri në Kafarnaum, iu afrua një kryeqindës e iu lut: 6 «O Zot, shërbëtori im dergjet në shtëpi i paralizuar e po vuan shumë». 7 Jezui i tha: «Do të vij ta shëroj». 8 Kryeqindësi i tha: «O Zot, unë nuk jam i denjë të hysh nën çatinë time, por thuaj vetëm një fjalë e shërbëtori im do të shërohet. 9 Sepse edhe unë jam nën urdhrat e eprorëve të mi dhe kam nën vete ushtarë. Kur i them njërit “shko”, ai shkon dhe kur i them tjetrit “eja”, ai vjen. Kur i them shërbëtorit tim “bëje këtë”, ai e bën». 10 Kur dëgjoi këto fjalë, Jezui u mrekullua e u tha atyre që po e ndiqnin: «Me të vërtetë po ju them, se nuk e kam gjetur një besim kaq të madh tek asnjeri në Izrael. 11 Prandaj po ju them se shumë do të vijnë nga lindja e nga perëndimi e do të ulen në tryezë me Abrahamin, Isakun e Jakobin në mbretërinë e qiejve, 12 ndërsa bijtë e mbretërisë do të hidhen përjashta në errësirë, ku do të ketë vajtim e kërcëllimë dhëmbësh». 13 Pastaj i tha kryeqindësit: «Shko dhe u bëftë sipas besimit tënd!». Dhe shërbëtori u shërua në atë çast.
Shërimi i shumë njerëzve
(Mk 1.29-34Lk 4.38-41)14 Kur shkoi në shtëpinë e Pjetrit, Jezui pa vjehrrën e Pjetrit që dergjej në shtrat me ethe. 15 Ai ia preku dorën dhe atë e lanë ethet. Atëherë ajo u ngrit që t'u shërbente. 16 Në mbrëmje sollën tek ai shumë të pushtuar nga djalli. Me anë të fjalës ai dëboi shpirtrat e ndyrë dhe shëroi të gjithë të sëmurët, 17 që kështu të përmbushej fjala e profetit Isai:
mori mbi vete dobësitë tona
dhe mbarti sëmundjet tona.
Të ndjekësh Jezuin
(Lk 9.57-62)18 Kur pa se ishte i rrethuar nga një turmë e madhe, Jezui urdhëroi të shkonin në bregun tjetër. 19 Një shkrues iu afrua e i tha: «Mësues, do të të ndjek kudo që të shkosh». 20 Jezui i tha: «Dhelprat kanë strofka dhe zogjtë e qiellit kanë fole, ndërsa Biri i njeriut nuk ka as ku të mbështetë kokën».
21 Një tjetër, një nga dishepujt, i tha: «Zot, më lejo të shkoj e të varros më parë tim atë». 22 Por Jezui i tha: «Ti më ndiq mua dhe lëri të vdekurit të varrosin të vdekurit e tyre».
Fashitja e stuhisë
(Mk 4.35-41Lk 8.22-25)23 Pastaj hipi në varkë i ndjekur nga dishepujt e vet. 24 Dhe ja, në liqen u ngrit një stuhi e madhe, aq sa varka u mbulua nga dallgët. Ndërkohë ai flinte. 25 Ata iu afruan, e zgjuan e i thanë: «O Zot, na shpëto se po mbytemi!». 26 Ai u tha: «Përse keni frikë, o besimpakë?». Atëherë u ngrit e qortoi erërat dhe liqenin. Pastaj u bë bunacë e madhe. 27 Njerëzit, të mahnitur, i thanë njëri-tjetrit: «Kush është ky që i binden edhe erërat, edhe liqeni?».
Shërimi i dy të pushtuarve nga djalli
(Mk 5.1-20Lk 8.26-39)28 Kur arriti në bregun tjetër, në vendin e gadarenëve, i dolën përpara dy të pushtuar nga djalli që erdhën nga varrezat. Ata ishin aq të egër, saqë askush nuk guxonte të kalonte asaj rruge. 29 Dhe, ja, ata filluan të bërtisnin e të thoshin: «Çfarë ke me ne, o Biri i Perëndisë? Ke ardhur të na mundosh para kohe?». 30 Jo larg tyre kulloste një tufë e madhe derrash 31 dhe djajtë iu lutën Jezuit: «Nëse na dëbon, na dërgo te kjo tufë derrash». 32 Ai u tha: «Shkoni!». Atëherë, pasi dolën, ata shkuan te derrat dhe e tërë tufa u hodh nga humnera në liqen e u mbyt në ujë. 33 Ata që ruanin derrat ua mbathën këmbëve e shkuan në qytet, që të tregonin për të pushtuarit nga djalli e për gjithçka ndodhi. 34 Dhe, ja, i gjithë qyteti i doli para Jezuit dhe kur e panë, iu lutën të largohej nga krahina e tyre.
1 E massì kiè ԑdrypun prei malit, sciùm haλk muurne mrapa atè:
2 E cè tui ardhun gni igherbuλun, e adhrote atè, tui than: Ԑot, n’ dacc, ti munnesc me m’ dliir.
3 E Jeԑu tui sctrii doren, preku atè, tui than: Due, dliiru. E me gni her u dliir prei gherbuλet.
4 E tha Jeԑu atii: Ruju, mos me than kui: por scko, diftò vethen mesctarit, e fall dhuntiin, ci urdhnoi Moisei, n’ descmii t’ atyne.
5 E massì kee hîî n’ Kafàrnaum, u affrue atii gni Centuriòn, tui ju lutun,
6 E tui than: Ԑot, yԑmeciàri jem n’ sctpii teme rri paralitìk, e âsct fort këcc munnuem.
7 E Jeԑu tha atii: Une kam me ardh, e kam me scnosc atè.
8 E tui pergièg Centuriòni, thà: Ԑot, nuk jam i dêgn ci ti t’ hîîsce nnen tiègula t’ mia: por thui vec gni fiàl, e yԑmeciàri jem kaa meu scnosc.
9 Psè edhè une jam gni nièri nnen pusctèd t’ tièter kui, e kam nnen vethen niԑàmt, e thom gnenit: Sckò, e ai ve: e tiètrit, Eja, e vièn: e scerbetorit tem, Bân ktè, e ai e bân.
10 E tui nnie Jeԑu, u mrekuλue, e tha atyne ci sckoiscin mrapa: Per t’ vertèt po ju tham, nuk kam gièt kacc fee t’ madhe n’ Iԑraèl.
11 E une po ju tham, ci sciùm kan me ardhun prei s’ dàllunit, e prei s’ prenimit, e kan me nnei me Abramin, e Isakun, e Jakobin n’ reɣnii t’ cièλvet:
12 E biit e reɣniis kan me ken cittun n’ terre t’ priàscteme: atỳ kaa me ken vai, e t’ kerssitun t’ dhâmvet.
13 E tha Jeԑu Centuriònit: Sckò, e sikursè bessove, t’ u bâft tyy. E u scnosc yԑmeciàri n’ at sahàt.
14 Massì ci erdh Jeԑu n’ scpii t’ Piètrit, paa vieherren e tii raam tui ken me ethe:
15 E preku doren e assai, e ethet e lsciuene atè: e u ciue, e bâte ysmèt atyne.
16 E saa u bââ mràmia, pruune perpara atii sciùm ci kiscin t’ dièmnen: e i zirrte scpirtnat me fiàl: e scnosci tetân t’ ligt:
17 Aboλà ci t’ mùscei scka âsct thanun prei profetës Isaìes, ci thot: Ai muur t’ ligat tâân: e dèrgiat tâân kaa baart.
18 E tui paa Jeԑu sciùm haλk rreth vetit, urdhnoi me dall pertè uin.
19 E tui affrue gni sckrib, tha atii: Mièscter, une due me t’ marr mrapa tyy, githkùnn ci t’ veesc.
20 E tha atii Jeԑu: Dhèlpenat kan scpeλat, e scpênnìit e airit cièrdhat: por i Biri i nièrit nuk kaa ku me psctet kryet.
21 E gni tièter prei discèpuivet t’ atii i tha: Ԑot, a m’ nep iԑen perpara me voit, e me vorrue baben tem.
22 E Jeԑu tha atii: Me merr mrapa mue, e lêê t’ dèkunit me vorrue t’ dèkunit e vet.
23 E tui hyp ai n’ bark, muurne mrapa atè discèpuit t’ vet:
24 E cè gni e madhe fortùn u bââ n’ deet, asctù ci barka t’ mlòhei prei taλaԑesc, e ai flêête.
25 E u affruene atii discèpuit t’ vet, e ciuene atè prei giùmit, tui than: Ԑot, na psctò nee, po bìrremi.
26 E Jeԑu tha atyne: Psè po frigohi, o nièrԑe t’ pak fees? Athèr tui u ciuem n’ kâm, urdhnoi eernat e deetin, e u bââ rahatii e madhe.
27 Ndyi nièrԑt u ciuditne, tui than: Kùsc âsct cikỳ, t’ zilet eernat e deeti i nnighioin?
28 E massì erdh knei uin vaan n’ vilajèt t’ Gerasènevet, duulne perpara atii dyy t’ diemnuemit, tui dallun prei vorrԑsc; e iscin acc t’ plott furiiscin, ci as‐kusc s’ muite me sckaperzye per at udh.
29 E cè bertitne, tui than: Cfar pune nner nee, e tyy, o Jeԑu i biri Tenԑòt? Erdhe ktù perpara vaktit per me munnuem nee?
30 E nuk iscte fort largh prei assìsc gni grig t’ sciùm thiivet tui kulòt.
31 E dièmnit lutscin atè, tui than: N’ na perԑòsc kendyi, ciòna n’ grig t’ thiivet.
32 E tha atyne: Sckoni. E atà tui dallun hîîne n’ thii, e cè me gni t’ madhe furii t’ gith grìgia raa n’ deet: e zoffne n’ ui.
33 E ciobanet ikne: e tui ardh n’ scehèr, kalzuene gith scka, e per atà, ci patne pass dièmnit.
34 E cè gith sceheri duul perpara Jeԑu: e si e paane atè lutscin, ci t’ largòhei prei hudutësc atyne.