Psallm’ e Asafit.
1 O Perëndi, erthnë kombe mbë trashigimt tand, ndynë tempullinë tand të shenjtënueminë, vunë Ierusalemënë mbi grumbulla.
2 Dhanë trupat’ e shërbëtorëvet tu me i ngranë shpendët’ e qiellit, edhe mishin’ e të dreitëvet tu bishavet dheut.
3 Derthnë gjakun’ e atyneve porsi ujë rreth Ierusalemësë, edhe s’kishte kush t’i vorronte.
4 U bam shpërnderim ndër fëqinjt tonë, të përqeshun’ e të përbuzunë ndër ata qi janë rreth nesh.
5 Deri kurë, o Zot, ke me u zemëruem përherë? Ka me diegunë zmiri yt porsi ziarrm?
6 Derth zemëriminë tand mbi ata kombe qi nukë të ngjofinë, edhe mbi ato mbëretënia qi nuk thirrnë mb’emënit tand,
7 se hangrën Iakobinë, edhe shkretuenë vendin’ e ati.
8 Mos kuito kundrë nesh paudhënit’ e të herëshimvet, le të na e mbërrijënë shpeit përdëllimet’ e tu, se u përvum tepërë.
9 Ndif-na, o Perëndia i shpëtimit t’ynë, për punët të lavdisë emënit t’yt, edhe liro-na, edhe bahu i përdëllyeshim mbë fajet tona, për punët të emënit t’yt.
10 Mos thonë ndonji herë kombetë: Ku ashtë Perëndia i atyneve? Edhe u ngjoftë ndër kombet, përpara syvet t’anë, shpagimi i gjakut shërbëtorëvet tu, qi u derth.
11 Arthtë përpara teje shamtima e të lidhunavet; mbas madhënisë krahit t’yt, ruei te bijt’ e atyneve qi janë vramë,
12 edhe ep-u fëqinjvet t’onë, o Zot, shpërnderiminë qi të shpërnderuenë ndë gjit të atyneve, për nji shtate.
13 Por na populli yt, edhe dhent’ e kullotësë s’ate, kemi më të lavduruem për gjithë jetënë, bres mbas brezi kemi me diftuem lavduriminë tand.
1 מִזְמ֗וֹר לְאָ֫סָ֥ף אֱֽלֹהִ֡ים בָּ֤אוּ גוֹיִ֨ם ׀ בְּֽנַחֲלָתֶ֗ךָ טִ֭מְּאוּ אֶת־הֵיכַ֣ל קָדְשֶׁ֑ךָ שָׂ֖מוּ אֶת־יְרוּשָׁלִַ֣ם לְעִיִּֽים׃ 2 נָֽתְנ֡וּ אֶת־נִבְלַ֬ת עֲבָדֶ֗יךָ מַ֭אֲכָל לְע֣וֹף הַשָּׁמָ֑יִם בְּשַׂ֥ר חֲ֝סִידֶ֗יךָ לְחַיְתוֹ־אָֽרֶץ׃ 3 שָׁפְכ֬וּ דָמָ֨ם ׀ כַּמַּ֗יִם סְֽבִ֘יב֤וֹת יְֽרוּשָׁלִָ֗ם וְאֵ֣ין קוֹבֵֽר׃ 4 הָיִ֣ינוּ חֶ֭רְפָּה לִשְׁכֵנֵ֑ינוּ לַ֥עַג וָ֝קֶ֗לֶס לִסְבִיבוֹתֵֽינוּ׃ 5 עַד־מָ֣ה יְ֭הוָה תֶּאֱנַ֣ף לָנֶ֑צַח תִּבְעַ֥ר כְּמוֹ־אֵ֝֗שׁ קִנְאָתֶֽךָ׃ 6 שְׁפֹ֤ךְ חֲמָתְךָ֨ אֶֽל־הַגּוֹיִם֮ אֲשֶׁ֪ר לֹא־יְדָ֫ע֥וּךָ וְעַ֥ל מַמְלָכ֑וֹת אֲשֶׁ֥ר בְּ֝שִׁמְךָ֗ לֹ֣א קָרָֽאוּ׃ 7 כִּ֭י אָכַ֣ל אֶֽת־יַעֲקֹ֑ב וְֽאֶת־נָוֵ֥הוּ הֵשַֽׁמּוּ׃ 8 אַֽל־תִּזְכָּר־לָנוּ֮ עֲוֺנֹ֪ת רִאשֹׁ֫נִ֥ים מַ֭הֵר יְקַדְּמ֣וּנוּ רַחֲמֶ֑יךָ כִּ֖י דַלּ֣וֹנוּ מְאֹֽד׃ 9 עָזְרֵ֤נוּ ׀ אֱלֹ֘הֵ֤י יִשְׁעֵ֗נוּ עַל־דְּבַ֥ר כְּבֽוֹד־שְׁמֶ֑ךָ וְהַצִּילֵ֥נוּ וְכַפֵּ֥ר עַל־חַ֝טֹּאתֵ֗ינוּ לְמַ֣עַן שְׁמֶֽךָ׃ 10 לָ֤מָּה ׀ יֹאמְר֣וּ הַגּוֹיִם֮ אַיֵּ֪ה אֱֽלֹהֵ֫יהֶ֥ם יִוָּדַ֣ע בַּגֹּייִ֣ם לְעֵינֵ֑ינוּ נִ֝קְמַ֗ת דַּֽם־עֲבָדֶ֥יךָ הַשָּׁפֽוּךְ׃ 11 תָּ֤ב֣וֹא לְפָנֶיךָ֮ אֶנְקַ֪ת אָ֫סִ֥יר כְּגֹ֥דֶל זְרוֹעֲךָ֑ ה֝וֹתֵ֗ר בְּנֵ֣י תְמוּתָֽה׃ 12 וְהָ֘שֵׁ֤ב לִשְׁכֵנֵ֣ינוּ שִׁ֭בְעָתַיִם אֶל־חֵיקָ֑ם חֶרְפָּ֘תָ֤ם אֲשֶׁ֖ר חֵרְפ֣וּךָ אֲדֹנָֽי׃ 13 וַאֲנַ֤חְנוּ עַמְּךָ֨ ׀ וְצֹ֥אן מַרְעִיתֶךָ֮ נ֤וֹדֶ֥ה לְּךָ֗ לְע֫וֹלָ֥ם לְדֹ֥ר וָדֹ֑ר נְ֝סַפֵּ֗ר תְּהִלָּתֶֽךָ׃