Mbë të parinë kankatuer, mbi Mahalath: Mashhil i Davidit,
1 Tha i marri ndë zemërë të vet: S’ka Perëndi. U prishnë e u banë të ndytë ndë pa-udhënit, s’ka kush ban mirë.
2 Perëndia u kurrus prei qiellit te të bijt’ e njerëzëvet, për me pamë, ndë ashtë kush qi kupëton, a qi kërkon Perëndinë.
3 Të gjith’ u përvarnë, bashkë u banë të pavëjyem; s’ka kush ban mirë, s’ka as nji.
4 S’kanë mend gjith’ ata qi punojënë pa udhë? Ata qi hanë popullinë t’em, si kapshatë buke? Nukë thirrnë Perëndinë.
5 Patnë frikë të madhe atie ku s’qe frikë, se Perëndia shpërdau eshtënat’ e atyne qi ngulnë ushtërinë kundrë teje, turpënove ata, se Perëndia nuk’ i zu për gja.
6 Kush ka me dhanë shpëtimin’ e Israelit prei Sionet? Perëndia kur të këthejë popullin’ e vet prei shërbeset ka me u gëzuem Iakobi,edhe ka me u gazmuem Israeli.
1 לַמְנַצֵּ֥חַ עַֽל־מָחֲלַ֗ת מַשְׂכִּ֥יל לְדָוִֽד׃ 2 אָ֘מַ֤ר נָבָ֣ל בְּ֭לִבּוֹ אֵ֣ין אֱלֹהִ֑ים הִֽ֝שְׁחִ֗יתוּ וְהִֽתְעִ֥יבוּ עָ֝֗וֶל אֵ֣ין עֹֽשֵׂה־טֽוֹב׃ 3 אֱֽלֹהִ֗ים מִשָּׁמַיִם֮ הִשְׁקִ֪יף עַֽל־בְּנֵ֫י אָדָ֥ם לִ֭רְאוֹת הֲיֵ֣שׁ מַשְׂכִּ֑יל דֹּ֝רֵ֗שׁ אֶת־אֱלֹהִֽים׃ 4 כֻּלּ֥וֹ סָג֮ יַחְדָּ֪ו נֶ֫אֱלָ֥חוּ אֵ֤ין עֹֽשֵׂה־ט֑וֹב אֵ֝֗ין גַּם־אֶחָֽד׃ 5 הֲלֹ֥א יָדְעוּ֮ פֹּ֤עֲלֵ֫י אָ֥וֶן אֹכְלֵ֣י עַ֭מִּי אָ֣כְלוּ לֶ֑חֶם אֱ֝לֹהִ֗ים לֹ֣א קָרָֽאוּ׃ 6 שָׁ֤ם ׀ פָּֽחֲדוּ־פַחַד֮ לֹא־הָ֪יָה֫ פָ֥חַד כִּֽי־אֱלֹהִ֗ים פִּ֭זַּר עַצְמ֣וֹת חֹנָ֑ךְ הֱ֝בִשֹׁ֗תָה כִּֽי־אֱלֹהִ֥ים מְאָסָֽם׃ 7 מִ֥י יִתֵּ֣ן מִצִּיּוֹן֮ יְשֻׁע֪וֹת יִשְׂרָ֫אֵ֥ל בְּשׁ֣וּב אֱ֭לֹהִים שְׁב֣וּת עַמּ֑וֹ יָגֵ֥ל יַ֝עֲקֹ֗ב יִשְׂמַ֥ח יִשְׂרָאֵֽל׃