Mbë të parinë kankatuer mbi Shushan-edhuth, Miktam i Davidit për mësim, kur luftoi Syrin’ e Mesopotamisë, edhe Syrin’ e Sobasë, edhe u këthye Ioabi, edhe i ra Edomit ndë gropësinët të krypësë dymbëdhetë mijë.
1 O perëndi, na hodhe tej, na theve, u zëmërove, këthehu te na.
2 Tunde dhenë, çave ate, shëndosh thërrimet’ e ati, se po lëkundetë.
3 I diftove popullit t’yt punë të ashpëra, na dhe me pimë venë qi merr mentë.
4 U dhe shenjë atyne qi të kanë frikë, qi të ngrihetë nalt’ për të vërtetënë. Selah.
5 Qi të lirohenë të dashunit’ e tu, shpëto-më me anët së diathtësë s’ate, edhe ndëgjo-më.
6 Perëndia foli ndë vend të shenjtënuemin’ e vet: Kam me u gëzuem, kam me damë Syhemënë, edhe kam me matunë gropësinën’ e Sokhothësë.
7 Emi ashtë Gallaadi, edhe emi ashtë Manasseu; Efraimi ashtë fuqia e kresë s’eme, Iuda ashtë ligjë-vumësi em,
8 Moabi ashtë legen’ i të lamit t’em, mbi Edominë kam me hedhunë këpucënë t’eme, brohori për mue, o Palestinë.
9 Kush ka me më prumë ndë qytet me mure të fortë? A kush ka me më hequn’ udhënë deri ndë Edom?
10 As po r jo ti, o Perëndi, qi na hodhe tej? Edhe s’ke me dalunë bashkë me ushtëriat tona, o Perëndi.
11 Ep-na ndifmëtë shpëtoimë prei shtrëngimit, sepse shpëtimi prei njeriut asht i kotë.
12 Me anë të Perëndisë kemi me bamë trimëni, edhe ai ka shkelun’ anëmiqtë tanë.
1 לַ֭מְנַצֵּחַ עַל־שׁוּשַׁ֣ן עֵד֑וּת מִכְתָּ֖ם לְדָוִ֣ד לְלַמֵּֽד׃ 2 בְּהַצּוֹת֨וֹ ׀ אֶ֥ת אֲרַ֣ם נַהֲרַיִם֮ וְאֶת־אֲרַ֪ם צ֫וֹבָ֥ה וַיָּ֤שָׁב יוֹאָ֗ב וַיַּ֣ךְ אֶת־אֱד֣וֹם בְּגֵיא־מֶ֑לַח שְׁנֵ֖ים עָשָׂ֣ר אָֽלֶף׃ 3 אֱ֭לֹהִים זְנַחְתָּ֣נוּ פְרַצְתָּ֑נוּ אָ֝נַ֗פְתָּ תְּשֹׁ֣ובֵ֥ב לָֽנוּ׃ 4 הִרְעַ֣שְׁתָּה אֶ֣רֶץ פְּצַמְתָּ֑הּ רְפָ֖ה שְׁבָרֶ֣יהָ כִי־מָֽטָה׃ 5 הִרְאִ֣יתָה עַמְּךָ֣ קָשָׁ֑ה הִ֝שְׁקִיתָ֗נוּ יַ֣יִן תַּרְעֵלָֽה׃ 6 נָ֘תַ֤תָּה לִּירֵאֶ֣יךָ נֵּ֭ס לְהִתְנוֹסֵ֑ס מִ֝פְּנֵ֗י קֹ֣שֶׁט סֶֽלָה׃ 7 לְ֭מַעַן יֵחָלְצ֣וּן יְדִידֶ֑יךָ הוֹשִׁ֖יעָה יְמִֽינְךָ֣ וַעֲנֵֽנִו ׃ 8 אֱלֹהִ֤ים ׀ דִּבֶּ֥ר בְּקָדְשֹׁ֗ו אֶ֫עְלֹ֥זָה אֲחַלְּקָ֥ה שְׁכֶ֑ם וְעֵ֖מֶק סֻכּ֣וֹת אֲמַדֵּֽד׃ 9 לִ֤י גִלְעָ֨ד ׀ וְלִ֬י מְנַשֶּׁ֗ה וְ֭אֶפְרַיִם מָע֣וֹז רֹאשִׁ֑י יְ֝הוּדָ֗ה מְחֹֽקְקִי׃ 10 מוֹאָ֤ב ׀ סִ֬יר רַחְצִ֗י עַל־אֱ֭דוֹם אַשְׁלִ֣יךְ נַעֲלִ֑י עָ֝לַ֗י פְּלֶ֣שֶׁת הִתְרֹעָֽעִֽי׃ 11 מִ֣י יֹ֭בִלֵנִי עִ֣יר מָצ֑וֹר מִ֖י נָחַ֣נִי עַד־אֱדֽוֹם׃ 12 הֲלֹֽא־אַתָּ֣ה אֱלֹהִ֣ים זְנַחְתָּ֑נוּ וְֽלֹא־תֵצֵ֥א אֱ֝לֹהִ֗ים בְּצִבְאוֹתֵֽינוּ׃ 13 הָֽבָה־לָּ֣נוּ עֶזְרָ֣ת מִצָּ֑ר וְ֝שָׁ֗וְא תְּשׁוּעַ֥ת אָדָם׃ 14 בֵּֽאלֹהִ֥ים נַעֲשֶׂה־חָ֑יִל וְ֝ה֗וּא יָב֥וּס צָרֵֽינוּ׃