Mbë të parinë kankatuer, mbi Neginoth, Mashhil i Davidit, kur erthnë Zifasit’ e i thanë Saulit: A nuk’ ashtë mpëshefunë Davidi ndër ne?
1 O Perëndi, shpëto-më mb’emënit tand, edhe gjyko-më me fuqit tande.
2 O Perëndi, ndëgjo të falunitë t’em, mba vesh fjalëvet gojësë s’eme.
3 Se u ngritnë të huej kundrë meje, edhe shtrëngimtarë kërkojënë shpirtinë t’em, nukë vunë Perëndinë përpara vetëvetëhesë. Selah.
4 Qe te më ndif Perëndia, Zoti ashtë bashkë me ata qi mburojënë shpirtinë t’em.
5 Ka me këthyem të këqiatë mbi anëmiqt e mi; rrëno ata me dreitëninë tande.
6 Vetëvetiu kam me të bamë kurban, kam me lavduruem emëninë tand, o Zot, se asht’ i mirë.
7 Se më shpëtove prei qishdo shtrëngimi, edhe syni em pa anëmiqt’ e mi si desh.
1 לַמְנַצֵּ֥חַ בִּנְגִינֹ֗ת מַשְׂכִּ֥יל לְדָוִֽד׃ 2 בְּב֣וֹא הַ֭זִּיפִים וַיֹּאמְר֣וּ לְשָׁא֑וּל הֲלֹ֥א דָ֝וִ֗ד מִסְתַּתֵּ֥ר עִמָּֽנוּ׃ 3 אֱ֭לֹהִים בְּשִׁמְךָ֣ הוֹשִׁיעֵ֑נִי וּבִגְבוּרָתְךָ֥ תְדִינֵֽנִי׃ 4 אֱ֭לֹהִים שְׁמַ֣ע תְּפִלָּתִ֑י הַ֝אֲזִ֗ינָה לְאִמְרֵי־פִֽי׃ 5 כִּ֤י זָרִ֨ים ׀ קָ֤מוּ עָלַ֗י וְֽ֭עָרִיצִים בִּקְשׁ֣וּ נַפְשִׁ֑י לֹ֤א שָׂ֨מוּ אֱלֹהִ֖ים לְנֶגְדָּ֣ם סֶֽלָה׃ 6 הִנֵּ֣ה אֱ֭לֹהִים עֹזֵ֣ר לִ֑י אֲ֝דֹנָ֗י בְּֽסֹמְכֵ֥י נַפְשִֽׁי׃ 7 יָשִׁ֣וב הָ֭רַע לְשֹׁרְרָ֑י בַּ֝אֲמִתְּךָ֗ הַצְמִיתֵֽם׃ 8 בִּנְדָבָ֥ה אֶזְבְּחָה־לָּ֑ךְ א֤וֹדֶה שִּׁמְךָ֖ יְהוָ֣ה כִּי־טֽוֹב׃ 9 כִּ֣י מִכָּל־צָ֭רָה הִצִּילָ֑נִי וּ֝בְאֹיְבַ֗י רָאֲתָ֥ה עֵינִֽי׃