Urata e Moiseut, njeriut Perëndisë.
1 O Zot, ti na u bane pshtetëje bres mbas brezi.
2 Para se të lejën maletë, edhe të gatueish dhen’ e botënë, edhe çë prei jetësë së jetësë, ti je Perëndia.
3 Këthen edhe e ban njerinë pluhunë, edhe thue: Këthehi, o të bijt’ e njerëzëvet.
4 Se nji mijë viet ndë syt të tujanë porsi dita e dieshime qi shkoi, edhe porsi nji të rueitunë nate.
5 I ban t’i rrëmbejë ujëtë, janë porsi andërrë, porsi bar ndë nadie qi përtërihetë.
6 Ndë mëngjes lulëzon e përtërihetë; ndë mbramiet këputet’ e thahetë.
7 Se po vdiremi prei mënisë s’ate, edhe po përzihemi prei zemërimit t’yt.
8 Vune pa-udhënitë t’ona përpara teje, edhe të pshefate t’ona ndë dritë të faqesë s’ate.
9 Se gjithë dittë t’ona shkojënë ndë zemërimt tand, shkoimë vietë t’anë porsi mendim qi shkon ndër mend.
10 Ditt’ e jetësë t’onë janë prei vetiut shtatedhetë viet, edhe ndë qofshinë tetëdhetë viet për punë të shëndetit, por ma e shumapiesë e atyneve ashtë mundim e të dhimptunë, sepse shkon shpeit, edhe na fluturoimë.
11 Kush ngjef fuqin’ e mënisë s’ate, edhe të zemërimit t’yt, mbas frikësë s’ate.
12 Mëson-na me ngjehunë kështu dittë t’ona, qi të ngjisim zemërënë ndë dituni.
13 Këthehu, o Zot: deri kurë? Edhe bahu i përdëllyeshim mbë shërbëtorët e tu.
14 Ngij-na me përdëlliminë tand ndë mëngjest, edhe kemi me u gëzuem e me u gazmuem për gjithë ditt t’ona.
15 Gëzo-na për ato ditt qi na mundove, edhe për ata viet qi pam të këqia.
16 U shpërfaqtë puna jote mbë shërbëtorët e tu, edhe lavdia jote mbë të bijt e atyneve.
17 Edhe qoftë ndriçim i Zotit Perëndisë t’onë mbi ne, edhe ndreq punën’ e duervet t’ona ndër ne, edhe punën’ e duervet t’ona ndreq-e.