Psallm’ e Davidit.
1 O Zot, klitha mbë tyi, shpeito tek unë, ven-i vesh zanit t’em, kur thërras mbë tyi.
2 Të falunitë t’em voftë dreitë përpara teje, porsi kem; të ngritunit’ e duervet mia u baftë porsi kurban mbramie.
3 Venë të rueitunë ndë gojët t’eme, o Zot, ruei derën’ e buzëvet mia.
4 Mos përvar zemrënë t’eme mbë gja te keqe, qi të baj punë të këqia bashkë me njerës qi punojënë pa-udhë, edhe të mos ha prei gjellëvet sgjedhuna t’atyne.
5 Le të më mundojë i dreiti, se ashtë përdëllim, edhe le të më qirtojë, se ashtë voj me erë; s’ka me i bamë keq kresë s’eme, se edhe ma tepërë kam me u falunë për ata, kur të jenë ndë të keq.
6 Gjykatësit’ e atyne, kur u hothnë ndë vende gurishta, ndigjuenë fjalët’ e mia, se ishinë të ambëla.
7 Eshtënatë t’ona përdahetë ndë gojët të vorrit, si ndonji kur pret e çan dru mbi dhet.
8 Përandai syt’ e mi shtirenë mbë tyi, o Zot Perëndi; shpëreva mbë tyi, mos hup shpirtinë t’em.
9 Ruei-më prei kurthit, qi ngrefnë për mue, edhe prei leqevet atyne qi punojënë pa udhë.
10 Të pabesëtë rafshinë ndë rrietat të veta, ngjysh sa të shkoj unë mb’-at’-anë.