Alef.
1 Lum ata qi dalinë faqe-bardhë mb’udhë, ata qi ecinë ndë ligjë të Zotit.
2 Lum ata qi rujënë deshmimet’ e ati, ata qi kërkojën’ ate me gjithë zemërë.
3 Ende ata nukë punojënë pa udhë, po ecinë nd’udhët t’ati.
4 Ti urdhënove të ruhenë fort porosit’ e tua.
5 Keshë me qenë të dreitohen’ udhët’ e mia, qi të ruj urdhënimet’ e tu!
6 Atëherë s’kam me u turpënumë, kur shtie sytë mbë gjith’ urdhënimet e tu.
7 Kam me lavdurumë me të dreitët të zemërësë, kur të mësojë gjukimet’ e drejtënisë s’ate.
8 Kam me ruitun’ urdhënimet’ e tu, mos hiq dorë prei meje kreit.
Beth.
9 Me çfarë pune ka me qirum’ i riu udhën’ e vet? Tue ruitunë fjalët’ e tua.
10 Të kërkova me gjithë zemërë, mos më ban me u largumë prei porosivet tua.
11 Ruita fjalët’ e tua ndë zemërët t’eme, qi të mos fëjej mbë tyi.
12 I bekumë je, o Zot, mëso-më urdhënimet’ e tu.
13 Me buzët e mia dëfteva gjithë gjyqet’ e gojësë s’ate.
14 U gëzushë nd’ udhët të deshmimevet tu, si për çdo pasëje.
15 Kam me shkumë ndër mend urdhënimet’ e tu, ende kam me ngjoftun’ udhët’ e tua.
16 Kam me u gëzumë për urdhënimet e tu, s’kam me harrumë fjalët’ e tua.
Gimel.
17 Shpagui shërbëtorinë tand, ban-më me rrumë, e me ruitunë fjalënë tande.
18 Çil syt’ e mi, ende kam me pamë mërekullitë prei ligjësë s’ate.
19 Unë jam i huj ndë dhet, mos mpshif prei meje porosit’ e tua.
20 Shpirti em dëshëron për malltqi kam për gjyqet e tu përherë.
21 Qirtove të mallëkumitë madhështorë, qi përvarenë mbë-nj’-anë prei urdhënimevet tu.
22 Ngre prei meje turpëjen’ ende shpërnderiminë, se ruita deshmimet’ e tu.
23 Sepse ndeitnë të parë, e folnë kundrë meje, po shërbëtori yt shkonte ndër mend urdhënimet’ e tu.
24 Sepse deshmimet’ e tu janë shija eme, ende këshillësit’ e mi.
Daleth.
25 Shpirti em ngeli ndë baltët, ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s’ate.
26 Dëfteva udhët’ e mia, ende më ndëgjove; mëso-më urdhënimet‘ e tu.
27 Ban-më me kupëtum’ udhën’ e urdhënimevet tu, ende kam me shkumë ndër mend mërekullit’ e tua.
28 Shpirti em po kullon prei shtrëngimit, forco-më mbas fjalësë s’ate.
29 Mërgo prei meje udhën’ e rrenësë, ende fal-më ligjënë tande.
30 Sgjodha udhën’ e së vërtetësë, vuna ndër mend gjyqet’ e tu.
31 U ngjita mbas deshmimevet tu, o Zot, mos më turpëno.
32 Kam me ecunë nd’udhët të porosivet tua, kur të sgjanojsh zemrënë t’eme.
He.
33 Mëso-më, o Zot, udhën’ e urdhënimevet tu, ende kam me e ruitunë kurdo.
34 Ban-më të mençim, ende kam me vështrumë ligjënë tande, ende kam me e ruitunë me gjithë zemërët t’eme.
35 Hiq-më udhënë nd’urdhënimet e tu, se ate desha.
36 Ul zemrënë t’eme ndë deshmimet e tu, e mos ndë lakëmim.
37 Këthe mbë-nj’-anë syt’ e mi, për mos me pamë kotësinë, ep-më frymë të gjallë mb’udhët tande.
38 Qindro fjalënë tande te shërbëtori yt, qi të ka frikë.
39 Hiq shpërnderiminë t’em, qi druj, sepse gjyqet’ e tu janë të mirë.
40 Ngje te dëshërova porosit’ e tua, ep-më frymë të gjallë, me anët të dreitënisë s’ate.
Vau.
41 Ende arthtë përdëllimi yt mbë mu, o Zot, ende shpëtimi yt mbas fjalësë s’ate.
42 Atëherë kam me iu përgjegjun’ ati qi më shpërnderon, se shpërej mbë fjalënë tande.
43 Ende mos ngre kreit prei gojësë s’eme fjalën’ e së vërtetësë, se shpëreva mbë gjyqet e tu.
44 Ende kam me ruitunë ligjënë tande përherë ndë jetët të jetësë.
45 Ende kam me ecunë ndë vend të gjanë, sepse kërkova porosit’ e tua.
46 Ende kam me folë përpara mbëretënish për deshmimet’ e tu, ende s’kam me u turpënumë.
47 Ende kam me u gëzumë për porosit’ e tua, qi desha fort.
48 Ende kam me ngritunë durët’ e mia ndë porosit’ e tua, qi desha, ende kam me shkumë ndër mend urdhënimet’ e tu.
Zain.
49 Kujto fjalënë ke shërbëtori yt, ndë të cillinë më bane me shpërymë.
50 Këjo më ngushullon ndë shtrëngimt t’em, se fjala jote më dha frymë të gjallë.
51 Madhështorëtë më përqeshshinë fort, po unë nukë dola jashtë prei ligjësë s’ate.
52 Mendova gjukimet’ e tu të jetëshimitë, o Zot, edhe u ngushullushë.
53 Më mur frika prei të pabesëvet, qi kanë hiekunë dore prei ligjësë s’ate.
54 Urdhënimet’ e tu më ishinë kankë ndë dhe të huj.
55 Kujtova emëninë tand, o Zot, natënë, ende ruita ligjënë tande.
56 Këjo m’u ba, se ruita urdhënimet’ e tu.
Heth.
57 Ti je piesa eme, o Zot, thashë me ruitunë fjalët’ e tua.
58 Iu luta fjalësë s’ate me gjithë zemër; përdëllemë mbas fjalësë sate.
59 Mendova udhët’ e mia, ende këtheva kambët’ e mia mbë deshmimet e tu.
60 Nxitova, ende nuk’ u vonushë me ruitunë porosit’ e tua.
61 Tufa të pabesësh më qarkunë, po unë s’harrova ligjënë tande.
62 Ndë mies-natë qohem me të lavdurumë për gjyqet e dreitënisë s’ate.
63 Unë jam piestar i gjith’ atyne qi të drujën’ e rujënë porosit’ e tua.
64 Dheu ashtë plot me përdëlliminë tand, o Zot, mëso-më urdhënimet’ e tu.
Teth.
65 I bane mirë shërbëtorit t’yt, o Zot, mbas fjalësë s’ate.
66 Ep-më mendëje të mirë, e dituni, se u besova urdhënimevet tu.
67 Para se të vujem, humba udhënë, po ndashti ruita fjalënë tande.
68 Ti je i mirë, ende mirë-bamës, mëso-më urdhënimet’ e tu.
69 Madhështorëtë shpifnë rrenë kundrë meje, po unë kam me ruitunë porosit’ e tua me gjithë zemërë.
70 Zemëra e atyne ngrini posi dhiamë, po unë gëzohem për ligjënë tande.
71 U ba mirë për mu qi hoqa keq, për me mësum’ urdhënimet’ e tu.
72 Ligja e gojësë s’ate ashtë ma e mirë për mu, se mijëna ari e argjandi.
Iod.
73 Durët’ e tua më banë, e më gatunë; ban-më të mençim, ende kam me mësum’ urdhënimet’ e tu.
74 Ata qi të drujënë, kanë me pamë, e me u gëzumë, se shpëreva mbë fjalët tande.
75 Ngjof, o Zot, se gjyqet’ e tu janë dreitëni, ende me udhë më përvunë.
76 Le të më ngushullojë pra përdëllimi yt, mbas fjalësë s’ate mbë shërbëtorinë tand.
77 Le të vinë përdëllimet’ e tu mbë mu, qi të rroj, se ligja jote ashtë mendimi em.
78 U turpënofshinë madhështorëtë, se kërkojënë të më prishinë pa udhë, po unë kam me shkumë ndër mend porosit’ e tua.
79 Le të këthehenë ke un’ ata qi të drujënë, ende ata qi ngjofinë deshmimet’ e tu.
80 Zemëra eme qoft’ e qirume mb’urdhënimet’ e tu, qi të mos turpënohem.
Kaf.
81 Më digjetë shpirti për shpëtiminë tand, shpëreva mbë fjalët tande.
82 Më ranë sytë për fjalënë tande, tue thanë: Kurë ke me më ngushullumë?
83 Sepse u bashë porsi shakulli ndë tym, po s’harrova urdhënimet’ e tu.
84 Sa janë ditt’ e shërbëtorit t’yt? Kurë ke me bamë gjyq kundrë atyne qi më ndiekinë?
85 Madhështorëtë rëmunë gropë për mu, të cillëtë s’janë mbas ligjësë s’ate.
86 Gjithë porosit’ e tua janë të vërteta, pa udhë më ndiekinë, ndif-më.
87 Për pak desh më rrenunë përdhe, po unë nukë hoqa dorë prei porosivet tua.
88 Ep-më frymë të gjallë mbas përdëllimit t’yt, ende kam me ruitunë deshmimet’ e gojësë s’ate.
Lamed.
89 Për gjithë jetënë, o Zot, fjala jote mbet ndë qill,
90 e vërteta jote bres mbas brezi; themelove dhenë, ende qindron.
91 Mbas urdhënimesh tu mbesinë ngjer mbë sot, se të tanë janë shërbëtorët’ e tu.
92 Ligja jote të mos ishte mendimi em, atëherë do të humbiem ndë shtrëngim t’em.
93 Për gjithë jetënë s’kam me harrumë porosit’ e tua, sepse me ato më dhe frymë të gjallë.
94 Unë jam yti, shpëto-më, se kërkova urdhënimet’ e tu.
95 Të pabesëtë më pritnë, për me më prishunë, po unë kam me u mbaitunë vesh deshmimevet tu.
96 Mbë çdo gja të mbarume pashë fund, po porosia jote ashtë fort e gjanë.
Mem.
97 Sa e du ligjënë tande! Gjithë ditën’ e shkoj ndër mend.
98 Më bane ma të mençim se anëmiqt’ e mi, me anë t’urdhënimevet tu, se janë përherë bashkë me mu.
99 Jam ma i mençim se gjith’ ata qi më mësojënë, se shkoj ndër mend deshmimet’ e tu.
100 Jam ma i mençim se pleqtë, se ruita porosit’ e tua.
101 Ndala kambët’ e mia prei çdo udhë të keqe, për me ruitunë fjalënë tande.
102 Nukë dola jashtë prei gjyqesh tu, se ti më mësove.
103 Sa të ambëla janë fjalët’ e tua ndë gurmast t’em! Ma tepërë se mialta ndë gojët t’eme.
104 Prei porosivet tua u bana i mençim, përandai mora mëni çdo udhë të shtrembëtë.
Nun.
105 Fjala jote ashtë kandile ndër kambët të mia, ende dritë nd’udhët të mia.
106 Bana be, ende do të qindroj me ruitunë gjyqet’ e dreitënisë s’ate.
107 Hoqa keq fort; o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s‘ate.
108 Prit pra dhunëtiat’ e gojësë s’eme, o Zot, qi t’i bie me dashunim, ende mëso-më gjyqet’ e tu.
109 E kam shpirtinë kur-do n’dorë, po s’harrova ligjënë tande.
110 Të pabesëtë më ngrefnë kurth, po unë nukë dola jashtë porosivet tua.
111 Trashigova deshmimet’ e tu për gjithë jetënë, se këto janë gëzim’ i zemrësë s’eme.
112 Ula zemrënë t’eme për me bam’ urdhënimet’ e tu përherë ngjer ndë fund.
Sameh.
113 Mora mëni mendimet’ e shtrembëtë, ende desha ligjënë tande.
114 Ti je ndifmësi em, ende mburonjësi em, shpërej mbë fjalët tande.
115 Largohi prei meje, ju të këqijtë, sepse kam me ruitunë porosit’ e Perëndisë t’em.
116 Ndif-më mbas fjalësë s’ate, ende kam me rrumë, ende mos më turpëno mbë shpëresët t’eme.
117 Ndif-më, ende kam me shpëtumë, ende kam me pasunë ndër mend kurdo urdhënimet’ e tu.
118 Ti shkelmove gjith’ ata qi dalinë jasht’ urdhënimevet tu, se gënjeshtra e atyne asht’ e kotë.
119 Heth tej gjithë të këqijt’ e dheut, porsi plehe, andai desha deshmimet’ e tu.
120 M’u droth mishi prei frikësë s’ate, ende u frikushë prei gjyqevet tu.
Ain.
121 Bana gjyq e dreitëni, mos më ep n’dorë t’atyne qi më bajënë punë pa udhë.
122 Bahu dorë-zanës shërbëtorit t’yt për të mirë, le të mos më shtrëngojënë madhështorëtë.
123 Më ranë sytë për shpëtiminë tand, ende për fjalën’ e dreitënisë s’ate.
124 Ban bashkë me shërbëtorinë tand mbas përdëllimit t’yt, ende mëso-më urdhënimet’ e tu.
125 Unë jam shërbëtori yt, ban-më të mençim, ende kam me ngjoftunë deshmimet’ e tu.
126 Ashtë kohë për me punumë Zoti, prishnë ligjënë tande.
127 Përandai desha porosit’ e tua përmbi arinë, ende përmbi arin’ e kullumë.
128 Andai ngjofta të dreita gjithë porosit’ e tua për çdo gja, ende mora mëni çdo udhë të shtrembëtë.
Pe.
129 Deshmimet’ e tu janë të mërekullushim, përandai i ruiti shpirti em.
130 Dëftimi i fjalëvet tua ndrit, ban të mençim të mitunitë.
131 Hapa gojënë t’eme, e mora frymë, se u mallënjyshë për porosit’ e tua.
132 Shtierë sytë mbë mu, ende përdëlle-më, mbas mëndyrësë qi ke ke ata qi dun’ emëninë tand.
133 Ndreq’ hapat’ e mia ndë fjalët tande, ende le të mos më pushtojë ndonji paudhëni.
134 Shpëto-më prei shtrëngimit njerëzëvet, ende kam me ruitunë porosit’ e tua.
135 Ndrit faqenë tande mbë shërbëtorinë tand, ende mëso-më urdhënimet’ e tu.
136 Syt’ e mi derthnë rrëke ujënash, sepse s’ruitnë ligjënë tande.
Cade.
137 I dreitë je, o Zot, ende të dreitë janë gjyqet’ e tu.
138 Deshmimet’ e tu qi urdhënove, janë dreitëni e vërtetëni fort e madhe.
139 Zëlia eme më treti, se anëmiqt’ e mi harrunë fjalët’ e tua.
140 Fjala jote ashtë fort e kullume, përandai shërbëtori yt e do.
141 Jam i vogël’ e i pazanë për gja, po s’harrova urdhënimet’ e tu.
142 Dreitënia jote ashtë dreitëni për gjithë jetënë, ende ligja jote e vërtetë.
143 Më gjetnë shtrëngime e nevoja, po urdhënimet’ e tu janë gëzimi em.
144 Deshmimet’ e tu janë dreitëni për gjithë jetënë, ban-më të mençim, ende kam me rrumë.
Kof.
145 Thërrita me gjithë zemërë, ndëgjo-më, o Zot, ende kam me ruitun’ urdhënimet’ e tu.
146 Thërrita mbë tyi: Shpëto-më, ende kam me ruitunë deshmimet’ e tu.
147 E mbërrina pa sbardhunë drita, ende thërrita, shpëreva mbë fjalët tande.
148 Syt’ e mi mbërrijënë përpara të ruitunavet natësë, për me shkumë ndër mend fjalënë tande.
149 Ndëgjo zaninë t’em, o Zot, mbas përdëllimit t’yt, ep-më frymë të gjallë mbas gjyqit t’yt.
150 U afrun’ ata qi venë mbas së keqesë, ende u largunë prei ligjësë s’ate.
151 Ti, o Zot, je ngjat, ende gjith’ urdhënimet e tujanë të vërtetë.
152 Sa për deshmimet’ e tu, e ngjofta çë përpara, se i themelove për gjithë jetënë.
Resh.
153 Shif shtrëngiminë t’em, ende liro-më, se s’harrova ligjënë tande.
154 Gjuko gjyqinë t’em, ende shpërble-më; ep-më frymë të gjallë mbas fjalësë s’ate.
155 Shpëtimi ashtë lark prei të pabesësh, se s’kërkojën’ urdhënimet’ e tu.
156 Përdëllimet’ e tu janë të mëdhej, o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas gjyqit t’yt.
157 Shumë jan’ ata qi më ndiekin’ e më shtrëngojënë,po nukë dola jashtë deshmivet tu.
158 Pash’ ata qi dalinë jasht’ udhësë, ende u drothsh, sepse s’ruitnë fjalënë tande.
159 Shif sa i du porosit’ e tua, o Zot, ep-më frymë të gjallë mbas përdëllimit t’yt.
160 Kryet’ e fjalësë s’ate asht’ e vërteta, ende gjithë gjukimet’ e dreitënisë s’ate mbesinë për gjithë jetënë.
Sin.
161 Të parëtë më ndoqnë kot, po zemrënë t’eme e mur frika për fjalënë tande.
162 Gëzohem për fjalënë tande, posi ai qi gjen shumë plaçëka.
163 Kam mëni e të ndytë rrenënë, po du ligjënë tande.
164 Shtatë herë ditënë të lavduroj për gjyqet e dreitënisë s’ate.
165 Ata qi dunë ligjënë tande, kanë shumë paqtim, ende për ata s’ka skandal.
166 Prita shpëtiminë tand, o Zot, ende bana porosit’ e tua.
167 Shpirti em ruiti deshmimet’ e tu, ende i deshi fort.
168 Ruita porosit’ e tua, ende deshmimet e tu, se gjith’ udhët’ e mia janë përpara teje.
Tau.
169 Le t’ afrohetë klithma eme përpara teje, o Zot, ban-më të mençim mbas fjalësë s’ate.
170 Le të vijë të lutunitë t’em përpara teje, shpëto-më mbas fjalësë s’ate.
171 Buzët’ e mia kanë me nxierrë kankë, kur të më mësojsh urdhëmimet’ e tu.
172 Gjuha eme ka me folë fjalënë tande, se gjithë porosit’ e tua janë dreitëni.
173 Dora jote le të më ndifi, se sgjodha porosit’ e tua.
174 U mallënjyshë për shpëtiminë tand, o Zot, ende ligja jote ashtë mendimi em.
175 Le të rrojë shpirti em, ende ka me të lavdurumë, ende gjyqet’ e tu le të më ndifinë.
176 U solla andej e këndej, porsi dele e humbunë; kërko shërbëtorinë tand, se nukë harrova porosit’ e tua.