Mbë të parinë kankatuer, mbi Mahalath: Mashhil i Davidit,
1 Tha i marri ndë zemërë të vet: S’ka Perëndi. U prishnë e u banë të ndytë ndë pa-udhënit, s’ka kush ban mirë.
2 Perëndia u kurrus prei qiellit te të bijt’ e njerëzëvet, për me pamë, ndë ashtë kush qi kupëton, a qi kërkon Perëndinë.
3 Të gjith’ u përvarnë, bashkë u banë të pavëjyem; s’ka kush ban mirë, s’ka as nji.
4 S’kanë mend gjith’ ata qi punojënë pa udhë? Ata qi hanë popullinë t’em, si kapshatë buke? Nukë thirrnë Perëndinë.
5 Patnë frikë të madhe atie ku s’qe frikë, se Perëndia shpërdau eshtënat’ e atyne qi ngulnë ushtërinë kundrë teje, turpënove ata, se Perëndia nuk’ i zu për gja.
6 Kush ka me dhanë shpëtimin’ e Israelit prei Sionet? Perëndia kur të këthejë popullin’ e vet prei shërbeset ka me u gëzuem Iakobi,edhe ka me u gazmuem Israeli.