Mbë të parinë kankatuer. Psallmë për të bijt’ e Koreut.
1 Ndëgjoni këto, gjithë popujtë; mbani vesh, gjithë vendësit’ e botësë,
2 të mëdhej e të vogjilë, të pasun’ e të vobegë bashkë.
3 Goja eme ka me folunë dituni, edhe mendimi i zemrësë s’eme urti.
4 Kam me ulunë veshinë t’em ndë parabullë, kam me sgidhunë fjalën’ e errëtë me qitharë.
5 Përse të frikohem ndë ditë të keqe, kur të më qarkojë pa-udhënia qi ashtë ndë pritë?
6 Të cillëtë shpërejënë mbë të mirat e veta, edhe mburrenë për të shumën’ e pasëjesë vet.
7 Askushi s’mundetë me shpërblyem vëlla, as me dhanë Perëndisë shpërblim për atë.
8 Sepse nukë gjenë nderin’ e shpërblimit shpirtit atyne, edhe nukë gjindetë kurrë,
9 qi të rrojë për gjithë jetën’e të mos shofi prishëje.
10 Sepse shef të mençimitë qi vdesinë, sikurse edhe të marrin’ e të pa-mençiminë qi birenë, edhe lanë të mirat’ e veta ndë të tierë.
11 Ata mendohenë me vetëhe, se shtëpiat’ e atyne kanë me qenunë për gjithë jetënë, edhe të ndenjunat’ e atyne bres mbas brezi; quejënë dhenatë me ata emënat’ e vet.
12 Por njeriu qi ashtë mbë nder, nukë mbet, por u gjanë shtazëvet qi birenë.
13 Këjo udhë e atyneve ashtë marria e atyneve, por fëmijvet atyne u vijënë t’ambëla ndë gojët fjalët’ e atyne. Selah.
14 Porsi dhentë u hothnë ndë vorr, vdeka ka me i kullotunë, edhe të dreitëtë kanë me zotënuem mbi ata ndë mëngjes, edhe fuqia e atyneve ka me u vietëruem ndë vorrt, për të ndenjunit e vet.
15 Por Perëndia ka me shpërblyem shpirtinë t’em prei dorësë vorrit, sepse ka me më marrë. Selah.
16 Mos ki frikë, kur të bahet’ i pasunë njeriu, a kur t’i shtohetë lavdia e shtëpisë ati,
17 sepse kur të vdesi, s’ka me marrë me vetëhe gja, as lavdia e ati s’ka me sdrypunë bashkë me atë.
18 Ndonëse bekoi shpirtin’ e vet ndë jetë të vet, edhe njerëzitë kanë me të lavduruem, kur t’i bajsh mirë vetëvetëhesë.
19 Ka për me votunë ndë bres t’atënavet vet, për gjithë jetënë s’kanë me pamë dritë.
20 Njeriu qi ashtë mbë nder, edhe s’kupëton, i gjanë shtazëvet qi birenë.