Mashhill i Asafit.
1 Vër’i veshnë nomit tim, o llauzi im; ulni veshëtë tuaj mbë fjalët e gojësë s’ime.
2 Do të hap gojënë time ndë paravuli, do të flas fjalë t’errëta që krejt,
3 sa ndigjuam, e ngjohëm, e na treguanë atëritë tanë.
4 Nukë do t’i fshehmë nga diemt’ e atyreve ndë tiatërë bres, duke dëftyrerë lavdurimet’ e Zotit, edhe fuqin’ e ati, edhe punërat’ e ati të maniçimetë që bëri.
5 Edhe ngriti martyri ndë Jakovë, edhe vuri nom ndë Israillë, për sa urdhëroi atëritë tanë, që të bëninë të ngjohura ndë bijt’ e tyre,
6 që të ngjohë brezi tiatërë, bijtë që kanë për të lindurë, edhe do të rritenë, e do t’ua tregonjënë bijet tyre,
7 që të vënë shpëresën’ e tyre mbë Perëndinë, edhe të mos harronjënë punët’ e Perëndisë, edhe të ruanjënë porosit’ e ati,
8 që të mos bënenë posi atërit’ e atyreve, bres i shtrëmbërë edhe i pa-ndigjuarshim, bres që nukë ndreqi zëmërën’ e ti. Edhe frym’ e ati nuk’ i mbajti besënë Perëndisë.
9 Të bijt’ e Efraimit duke ngrehur’ e duke siellë me hargje, u kthyenë prapë ditën’ e luftësë.
10 Nukë ruajtinë dhiatën’ e Perëndisë, edhe nukë deshnë të ecëninë ndë nomt t’ati,
11 Edhe harruanë punët’ e ati të miratë, edhe ato punët’ e ati të maniçimetë, që u pat dëftyerë.
12 Ndër syt të atyrevet bëri punë të maniçime ndë dhet të Misirit ndë fushët të Tanësë.
13 Çau detnë, edhe e shtiu mb’-at’-anë, edhe vuri ujëratë si grumbullë,
14 edhe u hoqi udhënë ditënë ndë re, edhe gjithë natënë ndë dritë të ziarit.
15 Çau gurë ndë shkretëtirë, edhe u dha të pijnë, si prej avyssavet mëdha.
16 Edhe nxori ujë prej gurit, edhe zbriti ujëra posi lumenj.
17 Po ata githënjë fëjeninë më tepërë kundrë ati, duke hidhëruarë të Lartinë ndë vënt’ të thatë.
18 Edhe gëcitnë Perëndinë ndë zëmërët të tyre, duke luturë të ngrenë pas andësë tyre.
19 Edhe folnë kundrë Perëndisë, e thanë: Mos mundt të bënjë gati truvezë ndë shkretëtirë Perëndia?
20 Përandaj i ra gurit, edhe rrothnë ujëra, edhe vërshuanë përrenj. Mos munt të apë edhe bukë? A të bënjë gati mish për llausn’ e ti?
21 Për këtë ndigjoi Zoti, edhe u zëmërua, edhe u ndes ziar kundrë Jakovit, edhe hipi zëmërim kundrë Israillit,
22 se s’i besuanë Perëndisë, as shpëryenë mbë shpëtimt t’ati,
23 ndonëse urdhëroi retë së larti, edhe hapi dyert’ e qiellit,
24 edhe lëshoi shi mane ndë ata për të ngrënë, edhe u dha grurë qielli.
25 Njieriu hëngri bukë ëngjëjsh, u dërgoi ushqim gjersa u nginjnë.
26 Ngriti nga qielli erën’ e së lemesë, edhe pruri erë shiu me anë të fuqisë ti,
27 edhe lëshoi shi mishi mbi ata, posi pluhurë, edhe shpes fluturakë, posi rërën’ e detit;
28 edhe ranë ndë mes të fushatës’ atyreve, rreth tendavet atyreve,
29 edhe hëngrë e u nginjnë fort; edhe u bëri dëshërimn’ e atyreve.
30 Nuk’ u shternë prej dëshërimit tyre. Po edhe kur ishtej të ngrënët e atyre ndë gojët’ t’atyre,
31 zëmërim’ i Perëndisë erdhi mbi ata, edhe vrau më të mëdhenjtë prej atyre, edhe vuri poshtë të cgjedhurit’ e Israillit.
32 Me gjithë këto fëjyenë edhe më, edhe nuk’ u besuanë punëvet ati të maniçimet.
33 Përandaj prishi ditt’ e atyreve ndë të kotë, edhe viet’ e atyreve së shpejti.
34 Kur i vristej, atëhere e kërkoninë, edhe ktheneshin’ e pritinë Perëndinë që me natë,
35 edhe kujtoninë, se Perëndia është ndihmësi i atyreve, edhe i larti Perëndi është çpërblimtari i atyreve.
36 Edhe e dojnë me gojën’ e tyre, po e gjeninë me gjuhën’ e tyre.
37 Edhe zëmëra e atyreve nuk’ ishtej e drejtë ndë ay, as nukë qenë besëtarë ndë dhiatët t’ati.
38 Po ay ishtej i dhëmpshurë, edhe u fali fajetë, edhe nuk’ i vdori, edhe shumë herë ndali zëmërimnë e ti, edhe nukë lëshoi gjithë mërin’ e ti,
39 edhe i ra ndër mënt, se ishinë mish, erë që shkon, e s’kthenetë më.
40 Sa herë e hidhëruanë ndë shkretëtirë, e zëmëruanë ndë dhe të thatë.
41 Edhe u kthyenë, e gëcitnë Perëndinë, edhe nxehnë Shënjtin’ e Israillit!
42 Nukë menduanë dorën’ e ati, atë ditë që i shpëtoi prej arëmikut,
43 kush dëfteu shënjet’ e tia ndë Misirë, edhe punët’ e tia të frikëshimetë ndë fushë të Tanësë,
44 edhe ktheu lumënjt’ e atyreve mbë gjak, edhe rrëkerat’ e atyreve, që të mos pijnë.
45 U dërgoi mizë qeni, edhe i hëngri, edhe bretëkosa, edhe i vdori.
46 Edhe dha pemët’ e atyreve krimbit, edhe mundimet’ e atyreve karkalecit.
47 Vrau vëreshtat’ e atyreve me breshërë, edhe manet’ e atyreve me brymë,
48 edhe dha bagëtit’ e atyreve breshërit, edhe tufët’ e atyreve rrufevet.
49 Solli mbi ata të nxehëtit’ e zëmërimit ti, zëmërim e mëri, e shtrëngim, duke dërguarë (ato) me anë ëngjëjsh keq-bërës.
50 I hapi udhë zëmërimit ti, edhe s’kurseu shpirtin’ e atyreve prej vdekëjesë, edhe bagëtit’ e atyreve ndë vdekëje,
51 edhe goditi çdo paralindurë ndë Misirë, ballën’ e fuqisë atyreve ndë tendat të Hamit,
52 edhe ngriti (së andejmi) llausn’ e ti, posi dhëntë, edhe u hoqi udhënë ndë shkretëtirë posi tufeje,
53 edhe u hoqi udhënë mbë shpëresë, edhe nuk’ u frikësuanë, edhe deti mbuloi arëmiqt’ e atyreve.
54 Edhe i futi ndë sinuar të shënjtërisë ti, ndë këtë mal, që fitoi e diatht’e ati,
55 edhe përzuri kombetë prej sysh styreve, edhe ua ndau trashëgimnë me litar, edhe nguli farrat’ e Israillit ndë tendat të atyreve.
56 Po ata gëcitnë, edhe hidhëruanë Perëndin’ e lartë, edhe nukë ruajtinë martyrit’ e ati,
57 po u kthyenë, e duallë nga fjala, posi atërit’ e atyreve, u kthyenë posi hark’ i shtrëmbërë,
58 edhe e zëmëruanë me vëndet e tyre të lartë, edhe e futnë ndë cmir me të gdhëndurat e tyre.
59 Ndigjoi Perëndia, edhe u zëmërua tepërë, edhe mori mëri fort Israillë,
60 edhe hoqi dorë prej tendësë Shillomit, tendësë që pat ndënjurë ndër njierëzit,
61 edhe dha fuqin’ e atyre ndë skllavëri, edhe bukurin’ e atyre ndë dorë të arëmikut.
62 Edhe dha llausn’ e ti ndë gojë të shpatësë, edhe u zëmërua tepërë kundrë trashëgimit ti.
63 Ziari hëngri dialoshët’ e atyreve, edhe vërgjëreshat’ e atyreve nukë panë gëzim.
64 Priftrit’ e atyreve ranë ndë gojë të shpatësë, edhe të vat’ e atyreve nukë qjanë.
65 Atëhere Zoti u ngrit si nga gjumi, si një njieri i fortë, që bërtet nga vera,
66 edhe goditi arëmiqt’ e ti së prapësmi, u dha çpërnderim për gjithë jetënë.
67 Edhe hodhi tej tendën’ e Josifit, edhe nukë cgjodhi farën’ e Efraimit.
68 Po cgjodhi farën’ e Judhesë, malë e Sionësë, të cilin’ e deshi.
69 Edhe ndërtoi shënjtëroren’ e ti posi (pallat) të lartë, posi dhenë që themeloi për gjithë jetënë.
70 Edhe cgjoth Dhavidhë shërbëtorin’ e ti, edhe e hoqi prej tufavet dhënet,
71 prapa pëllorevet e pruri, për të kulloturë Jakovë llausn’ e ati, edhe Israillë trashëgimn’ e ati.
72 Edhe i kulloti pas zëmrësë ti pa të keqe, edhe u hoqi udhënë me të vëjyerat duart e tia.
1 psalmus Asaph
Deus venerunt gentes in hereditatem tuam
polluerunt templum sanctum tuum
posuerunt Hierusalem in pomorum custodiam
2 posuerunt morticina servorum tuorum escas volatilibus caeli
carnes sanctorum tuorum bestiis terrae
3 effuderunt sanguinem ipsorum tamquam aquam
in circuitu Hierusalem et non erat qui sepeliret
4 facti sumus obprobrium vicinis nostris
subsannatio et inlusio his qui circum nos
sunt
5 usquequo Domine irasceris in finem
accendetur velut ignis zelus tuus
6 effunde iram tuam in gentes quae te non noverunt
et in regna quae nomen tuum non invocaverunt
7 quia comederunt Iacob et locum eius desolaverunt
8 ne memineris iniquitatum nostrarum antiquarum
cito anticipent nos misericordiae tuae
quia pauperes facti sumus nimis
9 adiuva nos Deus salutaris noster
propter gloriam nominis tui Domine libera nos
et propitius esto peccatis nostris propter nomen tuum
10 ne forte dicant in gentibus ubi est Deus eorum
et innotescat in nationibus coram oculis nostris
ultio sanguinis servorum tuorum qui effusus est
11 introeat in conspectu tuo gemitus conpeditorum
secundum magnitudinem brachii tui posside filios mortificatorum
12 et redde vicinis nostris septuplum in sinu eorum
inproperium ipsorum quod exprobraverunt tibi Domine
13 nos autem populus tuus et oves pascuae tuae
confitebimur tibi in saeculum
in generationem et generationem adnuntiabimus laudem tuam