Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 Duke priturë prita Zotnë, edhe më mbajti vesh, edhe ndigjoi lutëjenë t’ime.
2 Edhe me nxori prej gropësë mundimit, edhe prej baltësë ndyrë, edhe qëndroi këmbët’ e mia mbi gur, ndreqi çapet’ e mi.
3 Edhe vuri ndë gojët t’ime kënkë të re, lavdi për Perëndinë t’ënë; shumë do të shohënë, edhe do të frikësonenë, edhe do të shpërenjënë mbë Zonë.
4 Lum ay njieri, të cilit emëri i Zotit është shpëres’ e ti, edhe nukë vështron madhështorëtë, edhe ata që përvarenë ndë të rremë.
5 Shumë të maniçime janë punët’ e tua, që bëre ti, o Zot Perëndia im, edhe s’munt ndonjë të vërë një mbë një mendimet’ e tu për ne; të doje t’i rrëfenje, e të flasë për ato, kapërcenjënë çdo numërë.
6 Kurban e dhuratë nukë deshe, më nxore veshëtë, kurban gjithë-diegurë edhe dhuratë për faj s’kërkove.
7 Atëhere thashë: na ndek po vinj, ndë ballë të vivlisë është shkruarë për mua:
8 më k’anda të bënj dashurimnë tënt, o Perëndia im,
9 edhe nomi yt është ndë mes të zëmrësë s’ime.
10 Leçita drejtëri ndë përmbëledhëje të madhe, na te nukë ndala buzët’ e mia, o Zot, ti e di. Nukë fsheha drejtërinë tënde ndë zëmërët t’ime, rrëfeva të vërtetënë tënde edhe shpëtimnë tënt, nukë mpsheha përdëlliminë tënt edhe të vërtetënë tënde prej përmëledhëjesë madhe.
11 Po ti, o Zot, mos mërgo përdëllimet’ e tu prej meje, përdëllini yt edhe e vërteta jote më ndihçinë kurdo,
12 Se më qarkuanë të këqia që nukë kanë numërë, më harritnë pa-udhërit’ e mia, edhe nukë munt t’i shoh, u shumuanë më tepërë se qimet e kreit t’im, edhe zëmëra po më lë.
13 Pëlqe, o Zot, të më shpëtojsh; o Zot, nxito të më ndihç.
14 U turpërofshinë e u marrofshinë bashkë ata që kërkonjënë shpirtinë t’im të ma marrënë; u kthefshinë për së prapi, e u turpërofshinë ata që duanë të keqenë t’ime.
15 Marçinë turp për çpagim, ata që më thonë: Të lumtë, të lumtë!
16 U gëzofshinë e u ngazëllofshinë për ty; gjith’ ata që të kërkonjënë, ata që duanë shpëtimnë tënt, le të thonë kurdo: U madhëroftë Zoti.
17 Po unë jam dorë-hollë edhe i nevojëshim, Zoti më ka kujdes, ndihmësi im edhe mburonjësi im ti je, o Perëndia im, mos u mëno.
1 in finem psalmus David
2 Beatus qui intellegit super egenum et pauperem
in die mala liberabit eum Dominus
3 Dominus conservet eum et vivificet eum
et beatum faciat eum in terra
et non tradat eum in animam inimicorum eius
4 Dominus opem ferat illi super lectum doloris eius
universum stratum eius versasti in infirmitate eius
5 ego dixi Domine miserere mei
sana animam meam quoniam peccavi tibi
6 inimici mei dixerunt mala mihi
quando morietur et peribit nomen eius
7 et si ingrediebatur ut videret vane loquebatur
cor eius congregavit iniquitatem sibi
egrediebatur foras et loquebatur
8 in id ipsum
adversum me susurrabant omnes inimici mei
adversus me cogitabant mala mihi
9 verbum iniquum constituerunt adversus me
numquid qui dormit non adiciet ut resurgat
10 etenim homo pacis meae in quo speravi
qui edebat panes meos magnificavit super me subplantationem
11 tu autem Domine miserere mei et resuscita me et retribuam eis
12 in hoc cognovi quoniam voluisti me
quoniam non gaudebit inimicus meus super me
13 me autem propter innocentiam suscepisti
et confirmasti me in conspectu tuo in aeternum
14 benedictus Dominus Deus Israhel
a saeculo et in saeculum fiat fiat