Psallm’ e Asarit.
1 Sa i mirë është Perëndia ndë Israillë, ndë zëmrë-drejtët.
2 Po mua për pak m’u tuntnë këmbëtë; për pakëzë më shkanë çapetë.
3 Se pata zili të pa-udhëvet, duke parë paqtimn’ e fajtorëvet.
4 Se nuk’ është mundim ndë vdekëjet t’atyreve, po fuqia e atyreve ësht’ e fortë.
5 Nukë janë ndër mundime njierëzish, as frushkullonenë bashkë me njierës.
6 Përandaj i qarkon madhështia posi qafore, i mbulon pa-udhëria posi petkë.
7 U kanë kërcyerë sytë prej dhiamit, shkuanë dashurimet’ e zëmrësë.
8 Shkonjënë ndër mënt, e flasënë keq për pa-udhëri, flasënë me madhështi.
9 Vënë gojën’ e tyre ndë qiell, edhe gjuha e atyreve shkoi mbi dhet.
10 Përandaj do të kthenetë këtu llauzi i ati, edhe do të gjëndenë ndër ata shumë ujëra.
11 Edhe thonë: Qysh ngjeh Perëndia? Edhe ka mënt i Larti?
12 Shih këta fajtorëtë ndek shkonjënë mbarë përherë, u shtonetë gjëja.
13 Edhe thashë: Vallë kot qërova zëmrënë t’ime, edhe lava duart’ e mia pa faj?
14 Sepse u frushkulluashë gjithë ditënë, edhe mundimi im ishtej mëngjes për mëngjes.
15 Ndë thënça: Kam për të folë kështu, na ndek shanj bresn’ e bijet tu.
16 Edhe u menduashë të kupëtonj këtë, po m’u duk e rëndë ndër sy.
17 Gjer sa të hynj ndë shenjtëroren’ e Perëndisë, e të kupëtonj të prapësmet’ e atyreve.
18 Po për gënjeshtrat e atyreve ti i vure ndër të këqia, i hodhe ndë prishëje.
19 Qysh u bënë përnjëherë të shkretë! U shuanë, humpnë për pa-udhërin’ e tyre.
20 Posi ëndërrën’ e ati që cgjonetë, o Zot, kur të ngrihesh, ke për të prishurë shëmbëllën’ e atyreve.
21 Kështu digjej zëmëra ime, edhe mundoneshinë veshnjet’ e mia.
22 Edhe unë jeshe pa mënt, edhe nukë ngjohnje, jeshe bagëti përpara teje.
23 Po unë jam përherë bashkë me ty, ti më zure prej dorësë diathtë.
24 Me anë të këshillësë s’ate do të më heqsh udhënë, edhe pastaj do të më marrç ndë lavdi.
25 Kë kam ndë qiell? Edhe mbë dhet nukë dua tiatërë veç teje.
26 S’më mbeti mish e zëmërë, Perëndia është fuqia e zëmrësë s’ime, edhe piesa ime gjithë jetënë.
27 Sepse na ndek do të vdirenë ata që largonenë prej teje, ti rrëzove gjithë ata që dalënë jasht’ udhësë s’ate duke kurvëruarë.
28 Po për mua, të ngjituritë pas Perëndisë ësht’ e mira ime, vura shpëresënë t’ime mbë Zonë Perëndinë, për të më dëftyerë përherë punët’ e tua.
1 intellectus Asaph
Ut quid Deus reppulisti in finem
iratus est furor tuus super oves pascuae tuae
2 memor esto congregationis tuae quam possedisti ab initio
redemisti virgam hereditatis tuae
mons Sion in quo habitasti in eo
3 leva manus tuas in superbias eorum in finem
quanta malignatus est inimicus in sancto
4 et gloriati sunt qui oderunt te in medio sollemnitatis tuae
posuerunt signa sua signa
5 et non cognoverunt
sicut in exitu super summum
quasi in silva lignorum securibus
6 exciderunt ianuas eius in id ipsum
in securi et ascia deiecerunt ÷eam:
7 incenderunt igni sanctuarium tuum
in terra polluerunt tabernaculum nominis tui
8 dixerunt in corde suo cognatio eorum simul
quiescere faciamus omnes dies festos Dei a terra
9 signa nostra non vidimus
iam non est propheta et nos non cognoscet amplius
10 usquequo Deus inproperabit inimicus
inritat adversarius nomen tuum in finem
11 ut quid avertis manum tuam
et dexteram tuam de medio sinu tuo in finem
12 Deus autem rex noster ante saeculum
operatus est salutes in medio terrae
13 tu confirmasti in virtute tua mare
contribulasti capita draconum in aquis
14 tu confregisti capita draconis
dedisti eum escam populis Aethiopum
15 tu disrupisti fontem et torrentes
※tu siccasti fluvios Aetham:
16 tuus est dies et tua est nox tu fabricatus es auroram et solem
17 tu fecisti omnes terminos terrae
aestatem et ver tu plasmasti ea
18 memor esto huius inimicus inproperavit Dominum
et populus insipiens incitavit nomen tuum
19 ne tradas bestiis animam confitentem tibi
animas pauperum tuorum ne obliviscaris in finem
20 respice in testamentum tuum
quia repleti sunt qui obscurati sunt terrae domibus iniquitatum
21 ne avertatur humilis factus confusus
pauper et inops laudabunt nomen tuum
22 exsurge Deus iudica causam tuam
memor esto inproperiorum tuorum
eorum qui ab insipiente sunt tota die
23 ne obliviscaris voces inimicorum tuorum
superbia eorum qui te oderunt ascendit semper