Psallm’ e Dhavidhit: për kujtim.
1 Zot, mos më qërto ndë zëmërimt tënt, as mos më mundo ndë mërit tënde.
2 Se shigjetat’ e tua m’u ngulnë, edhe dora jote po më shtrëngon.
3 S’ka shëndet ndë misht t’im, për punë të zëmërimit tënt, s’ka paqtim nd’eshtërat e mia, për punë të fajevet mi.
4 Se pa-udhëriat’ e mia kapërcyenë kryetë t’im, posi barr’ e rëndë u rënduanë mbi mua.
5 Plagët’ e mia u qelpnë e u kalpnë, për punë të marrëzisë s’ime.
6 U bësh i ngratë, edhe u kërrusa fare, gjithë ditënë ecënj i vrërëtë.
7 Se zorrët’ e mia u mbushnë me të nxehëtë, edhe s’ka shëndet ndë misht t’im.
8 U sëmura edhe u këputa fort, ulurinj prej shtrëngimit zëmrësë s’ime.
9 Zot, gjithë dëshërimi im është përpara teje, edhe psherëtima ime s’fshihetë prej teje.
10 Zëmra ime përzihetë, fuqia ime po më lë, edhe drit’ e syvet mi, edhe ajo s’është bashkë me mua.
11 Miqt’ e mi edhe të afërmit’ e mi rrinë përpara plagësë s’ime, edhe më të afërmit’ e mi rrinë për së largu.
12 Edhe ata që kërkonjënë shpirtinë t’im ngrehnjënë kurth, edhe ata që kërkonjënë të keqenë t’ime, flasënë kotësi, edhe shkonjënë ndër mënt gënjeshtra gjithë ditënë.
13 Po unë nukë ndigjonje posi shurth, edhe posi i pagojë, që nukë hap gojën e ti.
14 Edhe jeshe posi një njieri që nukë ndigjon, edhe që nukë ka dredhëje në gojët të ti.
15 Se shpëreva mbë ty, o Zot, ti do të ndigjonjç, o Zot Perëndia im.
16 Se thashë: Mos u gëzofshin’ arëmiqt’ e mi për mua; edhe kur të tundenë këmbët e mia, ata mbahenë mbë të math kundrë meje.
17 Se unë jam gati për të rënë, edhe të dhëmburitë t’im është përpara meje përherë.
18 Se unë do të rrëfenj pa-udhërinë t’ime, edhe do të më vinjë rëndë për fajnë t’im.
19 Po arëmiqt’ e mi rronjënë, edhe janë më të fortë se unë, edhe u shumuanë ata që më kanë mëri pa udhë.
20 Edhe ata që më bënjënë keq ndë vënt të së mirësë, jan’ arëmiqt’ e mi, sepse ndiek të mirënë.
21 Mos hiq dorë prej meje, o Zot, Perëndia im, mos u mërgo prej meje.
22 Nxito të më ndihç, o Zot i shpëtimit tim.
1 in finem Idithun canticum David
2 Dixi custodiam vias meas ut non delinquam in lingua mea
posui ori meo custodiam cum consisteret peccator adversum me
3 obmutui et humiliatus sum et silui a bonis
et dolor meus renovatus est
4 concaluit cor meum intra me
et in meditatione mea exardescet ignis
5 locutus sum in lingua mea notum fac mihi Domine finem meum
et numerum dierum meorum quis est ut sciam quid desit mihi
6 ecce mensurabiles posuisti dies meos
et substantia mea tamquam nihilum ante te
verumtamen universa vanitas omnis homo vivens diapsalma
7 verumtamen in imagine pertransit homo
sed et frustra conturbatur
thesaurizat et ignorat cui congregabit ea
8 et nunc quae est expectatio mea nonne Dominus
et substantia mea apud te est
9 ab omnibus iniquitatibus meis erue me
obprobrium insipienti dedisti me
10 obmutui ÷et: non aperui os meum quoniam tu fecisti
11 amove a me plagas tuas
12 a fortitudine manus tuae ego defeci
in increpationibus propter iniquitatem corripuisti hominem
et tabescere fecisti sicut araneam animam eius
verumtamen vane ÷conturbatur: omnis homo diapsalma
13 exaudi orationem meam Domine et deprecationem meam
auribus percipe lacrimas meas
ne sileas quoniam advena sum apud te et peregrinus
sicut omnes patres mei
14 remitte mihi ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero