Psallm’ e Dhavidhit.
1 Te ti, o Zot, vara shpirtinë t’im.
2 O Perëndia im, mbë ty shpëreva: mos u turpërofsha, as mos qeshçinë me mua arëmiqt e mi.
3 Sepse gjith’ ata që presënë ty, nukë do të turpëronenë; u turpërofshinë ata që punonjënë pa udhë mbë të kotë.
4 Dëfte-më udhët’ e tua, o Zot, edhe mëso-më rugat’ e tua.
5 Hiq-më udhënë ndë të vërtetënë tënde, edhe mëso-më, se ti je Perëndia Shpëtimtari im, edhe të prita gjithë ditënë.
6 Kujto përdëllimet’ e tu, o Zot, edhe misheriret’ e tu, se janë që jetet.
7 Mos kujto fajet’ e dialërisë s’ime, edhe marrëzit’ e mia; pas përdëllimit tënt kujto-më ti, o Zot, nga e mira jote.
8 Zoti ësht’ i mirë edhe i drejtë, përandaj do t’u mësonjë udhënë fajtorëvet.
9 Do t’u heqë udhënë të butëvet ndë gjyq, edhe do t’u mësonjë udhën’ e ti të butëvet.
10 Gjith’ udhët’ e Zotit janë përdëllim e të vërtetë mb’ata që ruanjënë dhiatën’ e ati edhe martyrit’ e ati.
11 Për punë të emërit tënt, o Zot, ndëje fajnë t’im, sepse ësht’ i math.
12 Cili ësht’ ay njieri që ka frikë Zotit? Ati do t’i dëftenjë udhënë, që duhetë të cgjedhë.
13 Shpirt’ i ati do të rrijë ndë të mira, edhe fara e ati do të trashëgonjë dhenë.
14 Të fshehurit’ e Zotit ësht’ e atyreve që i kanë frikë, edhe dhiata e ti do të dëftenetë ndek ata.
15 Syt’ e mi janë kurdo te Zoti, se ai do të nxierrë këmbët’ e mia nga kurthi.
16 Shtierë sytë mbi mua, edhe përdëllyemë, sepse jam i vetëmë edhe dorë-hollë.
17 Shtrëngimet’ e zëmrësë s’ime u shumuanë: nxir-më prej nevojavet mia.
18 Shih shtrëngimnë t’im edhe mundimnë t’im, edhe fal gjithë fajet’ e mi.
19 Shih arëmiqt’ e mi, se u shumuanë, edhe më muarnë mëri pa udhë.
20 Ruaj shpirtinë t’im, edhe shpëto-më, mos u turpërofsha, se shpëreva mbë ty.
21 Të pa-keqtë edhe të drejtëtë le të më ruanjënë, se prita ty, o Zot.
22 Shpërble Israillë, o Perëndi, prej gjithë shtrëngimevet ati.
1 Τοῦ Δαυιδ.
Κρῖνόν με, κύριε, ὅτι ἐγὼ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην
καὶ ἐπὶ τῷ κυρίῳ ἐλπίζων οὐ μὴ ἀσθενήσω.
2 δοκίμασόν με, κύριε, καὶ πείρασόν με,
πύρωσον τοὺς νεφρούς μου καὶ τὴν καρδίαν μου.
3 ὅτι τὸ ἔλεός σου κατέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μού ἐστιν,
καὶ εὐηρέστησα ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου.
4 οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος
καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω·
5 ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων
καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω.
6 νίψομαι ἐν ἀθῴοις τὰς χεῖράς μου
καὶ κυκλώσω τὸ θυσιαστήριόν σου, κύριε,
7 τοῦ ἀκοῦσαι φωνὴν αἰνέσεως
καὶ διηγήσασθαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου.
8 κύριε, ἠγάπησα εὐπρέπειαν οἴκου σου
καὶ τόπον σκηνώματος δόξης σου.
9 μὴ συναπολέσῃς μετὰ ἀσεβῶν τὴν ψυχήν μου
καὶ μετὰ ἀνδρῶν αἱμάτων τὴν ζωήν μου,
10 ὧν ἐν χερσὶν ἀνομίαι,
ἡ δεξιὰ αὐτῶν ἐπλήσθη δώρων.
11 ἐγὼ δὲ ἐν ἀκακίᾳ μου ἐπορεύθην·
λύτρωσαί με καὶ ἐλέησόν με.
12 ὁ γὰρ πούς μου ἔστη ἐν εὐθύτητι·
ἐν ἐκκλησίαις εὐλογήσω σε, κύριε.