1 O Perëndia i të marrit çpagime, o Zot Perëndia i të marrit çpagime, duku.
2 Lartohu, o gjykatës i dheut, ep çpagime madhështorëvet.
3 Gjer kur fajtorëtë, o Zot, gjer kur do të mburrenë fajtorëtë?
4 (Gjer kur) do të flasënë e do të ligjëronjënë të shtrëmbëra? Do të mburrenë gjithë ata që punonjënë pa-udhë?
5 Po shtrëngonjënë llausnë tënt, o Zot, edhe po i bënjënë keq trashëgimit tënt.
6 Vrasënë të venë e të huajnë, edhe vrasënë të varfëritë.
7 Edhe thonë: Nukë do të shohë Zoti, as do të kupëtonjë Perëndia i Jakovit.
8 Kupëtoni pra, ju të pa-mënçimit’ e llauzit. Edhe ju të marrëtë, kur do të urtësohi?
9 Ay që mbolli veshnë, nukë do të ndigjonjë, ay që krjoi synë, nukë do të shohë?
10 Ay që urtëson kombetë, nukë do të qërtonjë?
11 Ay që mëson njierëzitë mënt? Zoti ngjeh mendimet’ e njierëzet, se janë të kotë.
12 Lum ay njieri që e urtëson, o Zot, edhe e mëson me anët të nomit tënt.
13 Që t’e prënjç nga ditt’ e zeza, gjer sa të rrëmonetë gropë fajtorit.
14 Se Zoti nukë do të hedhë tej llausn’ e ti, edhe nukë do të heqë dorë prej trashëgimit ti.
15 Gjer sa të kthenetë gjyqi ndë drejtëri, edhe t’i venë pas gjithë ata që kanë zëmërë të drejtë.
16 Kush do të ngrihetë për mua kundrë të këqivet, kush do të dalë përpara për mua kundrë atyre që punonjënë pa udhë?
17 Se ndë mos më ndihtej Zoti, për pak shpirti im do të rrintej ndë vënt të pushimit.
18 Kur thoshnja: Shkau këmba ime, përdëllimi yt, o Zot, më ndihtej.
19 Ndë të shumëtit e të dhëmburavet zëmrësë s’ime, ngushëllimet’ e tu gëzuanë shpirtinë tim.
20 Mos ka shoqëri bashkë me ty fron’ i pa-udhërisë, që mendon shtrëmbëri ndë vënt të nomit?
21 Ata gjuanjënë shpirtin’ e të drejtit, edhe dëmëtonjënë gjak të pa-fajm.
22 Po Zoti më është mpshtetëje, edhe Perëndia im është ndihmësi i shpëresësë s’ime.
23 Edhe do t’ua apë pas pa-udhërisë atyre, edhe do t’i prishnjë pas së keqesë atyre. Zoti Perëndia ynë do t’i prishnjë.
1 O Perëndia i të marrit shpagime, o Zot Perëndia i të marrit shpagime, duku.
2 Naltohu, o gjykates i dheut, ep-u shpagim madhështorëvet.
3 Deri kurë të pa-besët’, o Zot, deri kurë kanë me u mburrunë të pa-besëtë?
4 Deri kurë kanë me folun’ e me ligjëruem ashpërë? Edhe kanë me u mburrunë gjith’ ata qi punojënë pa-udhë?
5 Po shtrëngojënë popullinë tand, o Zot, edhe po i bajënë keq trashigimit t’yt.
6 Vrasinë të venë e të huejinë, edhe vrasinë të vorfënitë.
7 Edhe thonë: S’ka me pamë Zoti, as ka me kupëtuem Perëndia i Iakobit.
8 Kupëtoni pra, ju të pa-mençimit e popullit, edhe ju të marrëtë, kurë do të urtësohi?
9 Ai qi mbuell veshinë, s’ka me ndëgjuem? Ai qi krijoi syninë, s’ka me pamë?
10 Ai qi urtëson kombetë, s’ka me qirtuem? Ai qi u mëson njerëzëvet mend?
11 Zoti ngjef mendimet e njerëzëvet, se janë të kotë.
12 Lum ai njeri qi e urtëson, o Zot, edhe e mëson me anë të ligjësë s’ate.
13 Qi ta prajsh prei ditvet zeza, deri t’i rëmohetë gropë të pa-besit.
14 Se Zoti s’ka me hedhunë tej popullin’ e vet, edhe s’ka me hiekunë dorë prei trashigimit vet.
15 Sepse gjyqi ka me u këthyem ndë dreitëni, edhe kanë me i votunë mbrapa gjith’ ata qi kanë zemërë të dreitë.
16 Kush ka me u ngritunë për mue kundrë të këqivet? Kush ka me dalë përpara për mue kundrë atyne qi punojënë pa udhë?
17 Se ndë mos më kishte pasë ndifunë Zoti, për pak gja shpirti em do të kishte pasë ndenjunë ndë vend të pushimit.
18 Kur thoshiem: Rrëshqiti kamba eme, përdëllimi yt, o Zot, më ndifte.
19 Kur vritshiem mendëjenë me vetëhe, ngushullimet’ e tu gëzuenë zemërënë t’eme.
20 Mos ka shoqëni bashkë me tyi shkambi i pa-udhënisë, qi mendon të shtrembëtë ndë vend të ligjësë?
21 Ata gjuejënë shpirtin’ e të dreitit, edhe dënojënë gjak të pa-fajm.
22 Por Zoti më ashtë pshtetëje, edhe Perëndia em ashtë ndifmës’ i shërbesësë s’eme.
23 Edhe ka me ua dhanë mbas pa-udhënis’ atyneve, edhe ka me i prishunë mbas së keqes’ atyneve; Zoti Perëndia ynë ka me i prishunë.