Psallm’ e Dhavidhit: për kujtim.
1 Zot, mos më qërto ndë zëmërimt tënt, as mos më mundo ndë mërit tënde.
2 Se shigjetat’ e tua m’u ngulnë, edhe dora jote po më shtrëngon.
3 S’ka shëndet ndë misht t’im, për punë të zëmërimit tënt, s’ka paqtim nd’eshtërat e mia, për punë të fajevet mi.
4 Se pa-udhëriat’ e mia kapërcyenë kryetë t’im, posi barr’ e rëndë u rënduanë mbi mua.
5 Plagët’ e mia u qelpnë e u kalpnë, për punë të marrëzisë s’ime.
6 U bësh i ngratë, edhe u kërrusa fare, gjithë ditënë ecënj i vrërëtë.
7 Se zorrët’ e mia u mbushnë me të nxehëtë, edhe s’ka shëndet ndë misht t’im.
8 U sëmura edhe u këputa fort, ulurinj prej shtrëngimit zëmrësë s’ime.
9 Zot, gjithë dëshërimi im është përpara teje, edhe psherëtima ime s’fshihetë prej teje.
10 Zëmra ime përzihetë, fuqia ime po më lë, edhe drit’ e syvet mi, edhe ajo s’është bashkë me mua.
11 Miqt’ e mi edhe të afërmit’ e mi rrinë përpara plagësë s’ime, edhe më të afërmit’ e mi rrinë për së largu.
12 Edhe ata që kërkonjënë shpirtinë t’im ngrehnjënë kurth, edhe ata që kërkonjënë të keqenë t’ime, flasënë kotësi, edhe shkonjënë ndër mënt gënjeshtra gjithë ditënë.
13 Po unë nukë ndigjonje posi shurth, edhe posi i pagojë, që nukë hap gojën e ti.
14 Edhe jeshe posi një njieri që nukë ndigjon, edhe që nukë ka dredhëje në gojët të ti.
15 Se shpëreva mbë ty, o Zot, ti do të ndigjonjç, o Zot Perëndia im.
16 Se thashë: Mos u gëzofshin’ arëmiqt’ e mi për mua; edhe kur të tundenë këmbët e mia, ata mbahenë mbë të math kundrë meje.
17 Se unë jam gati për të rënë, edhe të dhëmburitë t’im është përpara meje përherë.
18 Se unë do të rrëfenj pa-udhërinë t’ime, edhe do të më vinjë rëndë për fajnë t’im.
19 Po arëmiqt’ e mi rronjënë, edhe janë më të fortë se unë, edhe u shumuanë ata që më kanë mëri pa udhë.
20 Edhe ata që më bënjënë keq ndë vënt të së mirësë, jan’ arëmiqt’ e mi, sepse ndiek të mirënë.
21 Mos hiq dorë prej meje, o Zot, Perëndia im, mos u mërgo prej meje.
22 Nxito të më ndihç, o Zot i shpëtimit tim.
Psallm’ e Davidit: për të përmendunë.
1 Zot, mos më qirto ndë zemërimt tand, as mos më mundo ndë mënit tande.
2 Se shigjetat’ e tua m’u ngulnë, edhe dora jote po më shtrëngon.
3 S’ka shëndet ndë misht t’em, për punë të zemërimit tand, s’ka paqtim nd’eshtënat e mia, për punë të fajit t’em.
4 Se pa-udhëniat’ e mia kapërcyenë kryetë t’em, porsi barr’ e randë u randuenë mbi mue.
5 Varrët’ e mia u qelpnë e u kalpnë, për punë të marrisë s’eme.
6 U bash i ngratë, edhe u ngërmuqa kreit, gjithë ditën’ ecij i vranëtë.
7 Se zorrët’ e mia u mbushnë me të nxetë, edhe s’ka shëndet ndë misht t’em.
8 U sëmuna edhe u këputa fort, ulurij prei shtrëngimit zemrësë s’eme.
9 Zot, gjithë dëshërimi em ashtë përpara teje, edhe shamtima eme s’mpëshifetë prei teje.
10 Zemëra eme përzihetë, edhe fuqia eme po më le, edhe drita e syvet mi, edhe ajo s’ashtë bashkë me mue.
11 Miqt’ e mi edhe të afërmit’ e mi rrinë përpara varrësë s’eme, edhe ma të afërmit’ e mi rrinë për së largu.
12 Edhe ata qi kërkojënë shpirtinë t’em ngrefinë kurth, edhe ata qi kërkojënë të keqenë s’eme, flasinë keq, edhe shkojënë ndër mend gënjeshtra gjithë ditënë.
13 Por unë s’ndëgjoishiem porsi shurth, edhe porsi i pagojë, qi s’hap gojën e vet.
14 Edhe ishiem porsi nji njeri qi s’ndëgjon, edhe qi s’flet kundrë me gojët të vet.
15 Se shpëreva mbë tyi, o Zot, ti ke me ndëgjuem, o Zot Perëndia em.
16 Se thashë: Mos u gëzofshin’ anëmiqt’ e mi për mue; kur të rrëshqesi kamba eme, ata mbahenë mbë të math kundrë meje.
17 Se unë jam gati për me ranë, edhe të dhimtunitë t’em ashtë përpara meje përherë.
18 Se unë kam me rrëfyem pa-udhëninë t’eme, edhe ka me më ardhunë keq për fajinë t’em.
19 Por anëmiqt’ e mi rrojënë, edhe janë të fortë, edhe u shumuen’ ata qi më kanë mëni pa udhë.
20 Edhe ata qi më bajënë keq ndë vend të së mirësë, jan’ anëmiqt’ e mi, sepse ndiek të mirënë.
21 Mos hiq dorë prei meje, o Zot, o Perëndia em, mos u mërgo prei meje.
22 Nxito me më ndimuem, o Zot, shpëtimi em.