Mbë të parinë kënkëtuar. Psallmë kënke e Dhavidhit.
1 Të pret lavdurim, o Perëndi, ndë Sionë, edhe ty është për të dhënë uratë.
2 O ti që ndigjon të falurë, te ti ka për të ardhurë çdo mish.
3 Fjalët’ e të pa-udhëvet duallnë më të forta kundrë meje, ti do të qërojsh pa-udhëritë t’ona.
4 Lum ay që cgjodhe, edhe e more me vete, që të rrijë ndë hoboret e tu; do të nginjemi me të mirat e shtëpisë s’ate, të shënjtëruarësë kishësë sate.
5 (Prej) punës frikëshime me drejtëri, do të na përgjegjesh, o Perëndia i shpëtimit t’ynë, shpëresa e gjith’ anëvet dheut, edhe i atyre që janë lark ndë det;
6 ti që forcon maletë me fuqinë tënde, që je ngjeshurë me fuqi;
7 ti që pushon zën’ e detit, zërin’ e valëvet ati, edhe të bërtiturit’ e llauzevet.
8 Edhe ata që rrinë nd’ato anët përtej, ndruanjënë shenjevet tua.
9 Ti gëzon të dalat’ e mëngjesit edhe të mbrëmëjesë. Vështron dhenë, edhe e ujit; e bën të pasurë tepërë; lumi i Perëndisë u mbush me ujëra; bën gati grurët’ e atyreve, se kështu e bëre gati.
10 Ujit vitë e ati, sheshon plisat’ e ati, cbut atë me pika shiu, bekon bimërat’ e ati.
11 Vë kurorë vitit me të mirat e tua, edhe gjurmët’ e tua pikonjënë dhiamë.
12 Pikonjënë (mbi) kullotat e shkretëtirësë, edhe kodratë ngjishenë me gëzim.
13 Fushatë janë veshurë me tufa dhënsh, edhe gropësiratë mbuluarë me grurë; brohorijënë, po edhe këndonjënë.
Mbë të parinë kankatuer. Psallmë kanke e Davidit.
1 Po të pret lavdurim ndë Sionë, o Perëndi, edhe tyi ashtë për të dhanë uratë.
2 O ti qi ndëgjon të falunë, te ti ka me ardhunë qishdo mish.
3 Fjalët e të pa-udhëvet duelnë ma të forta kundrë meje, ti ke me qiruem pa-udhënitë t’ona.
4 Lum ai qi sgjodhe, edhe e more me vetëhe, qi të rrijë ndë oborret e tu; kemi me u ngimë me të mirat e shtëpisë s’ate, të shenjtënuemit tempullit t’yt.
5 Prei punës frikëshime me dreitëni, ke me na u përgjegjunë, o Perëndia i shpëtimit t’ynë, shpëresa e gjith’ anëvet dheut, edhe atyne qi janë lark ndë det;
6 ti qi forcon maletë me fuqinë tande, qi je ngjeshunë me fuqi;
7 ti qi pushon zanin e detit, zanin’ e valëvet ati, edhe të bërtitunit’ e popujvet.
8 Edhe ata qi rrinë nd’ato anët përtej, druejënë shenjet e tua.
9 Ti gëzon të dalat’ e mëngjesit edhe të mbramëjesë. Vështron dhenë, edhe e ujit; e ban të pasunë tepërë; lumi i Perëndisë u mbush me ujëna; ban gati grunët’ e atyne, se kështu e bane gati.
10 Ujit vijat’ e ati, sheshon plisat’ e ati, sbut atë me pika shiu, bekon bimat’ e ati.
11 Kunorëzon vitinë me të mirat e tua, edhe gjurmat’ e tua pikojënë dhiamë.
12 Pikojënëmbi kullotat e shkretisë, edhe kodratë ngjishenë me gëzim.
13 Fushatë janë veshunë me tufa dhensh, edhe gropësinatë mbuluem me grunë; brohorijënë, por edhe këndojënë.