Mbë të parinë kënkëtuar, mbi Neginoth: Mashhill i Dhavidhit.
1 Mba vesh të falurit t’im, o Perëndi, edhe mos kthe sytë mbë-nj’-anë prej lutëjesë s’ime.
2 Ki-më kujdes, edhe ndigjo-më: hidhërohem ndë mendimt t’im, edhe dyndem,
3 prej zërit arëmikut, edhe prej shtrëngimit fajtorit, se hedhënë pa-udhëri mbi mua, edhe më marrënë mëri me zëmërim.
4 Më dridhetë zëmra përbrënda meje, edhe më mori frikë vdekëje.
5 Më erdhi frikë e të dredhurë, edhe më mbuloi tëmer.
6 Edhe thashë: Kush të më eptej fletë posi të pëllumbit! Do të fluturonje e të prëheshë.
7 Na te do të largoneshe duke ikurë, edhe do të shkonje kohënë ndë shkretëtirët. Sellah.
8 Do të ikënje me nxitim prej erësë fortë, e prej thëllimit.
9 Mbyt-i, o Zot, edhe ndai gjuhët’ e atyreve, se pashë shtrëngim e të briturë ndë qytetë.
10 Nat’ e ditë qerthëllonjënë muret’ e asaj; edhe pa-udhëri e të sharë është ndë mes t’asaj;
11 e keqe është në mes t’asaj, nukë shterenë prej rugavet asaj të sharë e gënjeshtrë.
12 Se të më patëkej sharë arëmiku, do t’e keshe duruarë, edhe të m’u mburrëkej ay që më mer mëri, do të jeshe fshehurë prej ati,
13 po jeshe ti, o njieri, që je posi unë, udhë-heqësi im, edhe i ngjohuri im,
14 që flishim bashkë ëmbëlë, vijëm bashkë me shoqëri ndë shtëpit të Perëndisë.
15 Arthtë vdekëje mbi ata, edhe cbriçinë të gjallë ndë varr, se janë të këqia ndër të ndënjurat t’atyreve, edhe ndë mes të atyreve.
16 Unë do të thërres Perëndisë, edhe Zoti do të më shpëtonjë.
17 Mbrëmë, e mëngjes, e mes-ditë do të lutem e të thërres, edhe do të më ndigjonjë zënë.
18 Do të më shpëtonjë shpirtinë ndë paqtim prej luftësë, që është kundrë meje, se shumë vetë ishinë bashkë me mua.
19 Perëndia do të ndigjonjë, edhe do të përgjunjnjë ata; ay që është para jetëvet, Sellah, se ata nukë ndërronenë, as kanë frikë nga Perëndia.
20 Ngjasënë duart’ e tyre kundrë atyreve që janë ndë paqtim me atë, ndynjënë dhiatën’ e tyre.
21 Fjalët’ e gojës’ ati janë më të buta se gjalpi, po ndë zëmërët t’ati është luftë; fjalët e ati janë më të buta se vaji, po janë thika të cveshëta.
22 Hidh barrënë tënde mbë Zonë, edhe ay do të të ruanjë, kurrë s’ka për të lënë të tundet’ i drejti.
23 Po ti, o Perëndi, ke për të cbriturë ata ndë pus të humbëjesë; njierëzit’ e gjakravet e të gënjeshtrësë nukë do të harrinjënë ndë gjymësë të ditëvet tyre, po unë do të shpërenj mbë ty.
Mbë të parinë kankatuer, mbi Neginoth: Mashhil i Davidit.
1 Mba-i vesh të falunit t’em, o Perëndi, edhe mos këthe sytë mbënjanë prei lutëjesë s’eme.
2 Ki-më kujdes, edhe ndëgjo-më: idhënohem ndë mendim t’em, edhe tundem,
3 prei zanit anëmikut, edhe prei shtrëngimit të pa-besit, se hedhinë pa-udhëni mbi mue, edhe më marrinë mëni me zemërim.
4 Më dridhetë zemëra përmbrenda meje, edhe më muer frikë vdeke.
5 Më erdhi frikë e të dredhunë, edhe më mbuloi tëmer.
6 Edhe thashë: Kush të më epte fletë porsi të pullumbit! Do të fluturoishiem e të prahesh.
7 Qe te do të largohesh tue ikunë, do të shkoishiem kohënë ndë shkretit. Selah.
8 Do të ikëshiem me nxitim prei erësë fortë, e prei thëllimit.
9 Mbyt ata , o Zot, dai gjuhënat’ e atyne, se pashë shtrëngim e të britunë ndë qytet.
10 Dit’ e natë kërkojënë muret’ e asai; edhe pa-udhëni e të shamë ashtë ndë miedis t’asai;
11 e keqe ashtë ndë miedis t’asai, gënjeshtrë e rrenë nukë shterenë prei rrugavet asai.
12 Se të më pasëke shamë anëmiku, do ta kishiem duruem, edhe t’u ngritëkeshe kundrë meje ai qi më ka mëni, do t’ishiem mpëshefunë prei ati,
13 por ishie ti, o njeri, qi je porsi unë, udhë-hiekësi em, edhe i ngjofuni em,
14 qi flitshim bashkë ambëlë, vijshim bashkë me shoqëni ndë shtëpi të Perëndisë.
15 Arthtë vdekë mbi ata, edhe sdrypshinë të gjallë ndë vorr, se janë të këqia ndër të ndenjunat t’atyne, edhe ndërmiet atyne.
16 Unë kam me i thërritunë Perëndisë, edhe Zoti ka me më shpëtuem.
17 Mbramie, e nadie, e mies-ditë kam me u lutun’ e me thërritunë, edhe ka me më ndëgjuem zaninë.
18 Ka me më shpëtuem shpirtinë ndë paqtim prei luftësë, qi ashtë kundrë meje, se shumë vetë i shinë kundrë meje.
19 Perëndia ka me ndëgjuem, edhe ka me përvum’ ata; ai qi ashtë para jetëvet, Selah, se ata s’ndërrohenë, as kanë frikë Perëndinë.
20 Ngjat duert’ e veta kundrë atyne qi janë ndë paqtim me atë, ndyn dhiatën’ e vet.
21 Fjalët’ e gojës’ ati janë ma të buta se tëlyeni, por ndë zemërët t’ati ashtë luftë; fjalët e ati janë ma të buta se voji, por janë thika të sveshëta.
22 Hidh barrënë tande mbë Zotinë, edhe ai ka me të lenuem, kurrë s’ka me lanë të tundet’ i dreiti.
23 Por ti, o Perëndi, ke me sdrypun’ ata ndë pus të humbëjesë; njerëzit’ e gjaknavet e të gënjeshtrësë s’kanë me e mbërrimë ndë gjymësë të ditvet veta, por unë kam me shpëryem mbë tyi.