Urat’ e Dhavidhit.
1 Kërrus veshnë tënt, o Zot, edhe ndigjo-më, se unë jam dorë-hollë e i nevojëshim.
2 Ruaj shpirtinë t’im, se jam i drejtë; ti, o Perëndia im, shpëto shërbëtorinë tënt, që shpëren mbë ty.
3 Përdëllye-më, o Zot, se ty po thërres gjithë ditënë.
4 Gëzo shpirtin’ e shërbëtorit tënt, se ndë ti, o Zot, vara shpirtinë t’im.
5 Se ti, o Zot, je i mirë, e i dhëmpshurë, e shumë i përdëllyeshim mbë gjithë ata që thërresënë mbë ty.
6 Mba-i vesh të falurit t’im, o Zot, edhe ndigjo zën’ e lutjesë sime.
7 Do të thërres mbë ty ndë ditë të shtrëngimit t’im, se do të më ndigjonjç.
8 Nukë të gjan ndonjë ndër perëndirrat, o Zot, as nukë janë posi punët’ e tua.
9 Gjithë kombetë që bëre, do të vinjënë, e do të adhuronjënë përpara teje, o Zot, edhe do të lavduronjënë emrinë tënt;
10 se ti je i math, edhe bën punë të maniçime, ti je i vetëmi Perëndi.
11 Hiq-më ndë udhët tënde, o Zot, edhe do të ecënj ndë të vërtetët tënde; ngjit zëmrënë time ndë frikët të emërit tënt.
12 Do të të lavduronj, o Zot Perëndia im, me gjithë zëmrënë time, edhe do të lavduronj emrinë tënt, gjithë jetënë,
13 se përdëllimi yt ësht’ i math mbë mua, edhe shpëtove shpirtinë t’im prej varrit fort të poshtërm.
14 O Perëndi, të pa-udhëtë u ngritnë kundrë meje, edhe përmbëledhëje të fortësh kërkuanë shpirtinë t’im, edhe nukë të vunë përpara vetëhesë tyre.
15 Po ti, o Zot Perëndia im, je i dhëmpshurë, edhe i përdëllyeshim, e zëmrë-gjerë, e përdëllim-math, e i vërtetë.
16 Shtierë sytë mbë mua, edhe përdëllye-më; ep-i fuqinë tënde shërbëtorit tënt, edhe shpëto të birrë e shërbëtoresë sate.
17 Bën ndek unë shënjë për të mirë, që të shohën’ ata që më kanë mëri, edhe të turpëronenë, se ti, o Zot, më ndihe, edhe më ngushëllove.
Urata e Davidit.
1 Kurrus veshinë tand, o Zot, edhe ndigjo-më, se unë jam i vobek e i nevojëshim.
2 Ruei shpirtinë t’em, se jam i dreitë; ti, o Perëndia em, shpëto shërbëtorinë tand, qi shpëren mbë tyi.
3 Përdëlle-më, o Zot, se tyi po thërras gjithë ditënë.
4 Gëzo shpirtin’ e shërbëtorit t’yt, se te ti, o Zot, vara shpirtinë t’em.
5 Se ti, o Zot, je i mirë, e i dhimpshim, e shumë i përdëllyeshim mbë gjith’ ata qi thërresinë mbë tyi.
6 Mba-i vesh të falunit t’em, o Zot, edhe ndigjo zanin’ e të lutunavet mia;
7 kam me thirrunë mbë tyi ndë ditë të shtrëngimit t’em, se ke me më ndigjuem.
8 Nukë të gjan ndonji ndër perëndinat, o Zot; as nukë janë porsi punët’ e tua.
9 Gjithë kombetë qi bane, kanë me ardhun’ e me lutunë përpara teje, o Zot, edhe kanë me lavduruem emëninë tand,
10 se ti je i math, edhe ban mërekulli, ti je i vetëmi Perëndi.
11 Hiq-më nd’udhët tande, o Zot, edhe kam me ecunë ndë të vërtetët tande, ngjit zemrënë t’eme ndë frikët të emënit t’yt.
12 Kam me të lavduem më gjithë zemrënë t’eme, o Zot Perëndia em, edhe kam me lavduruem emëninë tand për gjithë jetënë.
13 Se përdëllimi yt asht’ i math mbë mue, edhe shpëtove shpirtinë t’em prei vorrit fort të poshtëm.
14 O Perëndi, të paudhët’ u ngritnë kundrë meje, edhe përmëledhëje të fortësh kërkuenë shpirtinë t’em, edhe nukë të vunë përpara vetëvetëhesë.
15 Por ti, o Zot, je Perëndi i dhimpshim, e i përdëllueshim, e zemërë-gjanë, e përdëllim-math, e i vërtetë.
16 Shtierë sytë mbë mue, edhe përdëlle-më; ep-i fuqinë tandë shërbëtorit t’yt, edhe shpëto të birin’ e shërbëtoresë s’ate.
17 Ban tek unë shenjë për të mirë, qi të shofin’ ata qi më kanë mëni, edhe të turpënohenë, se ti, o Zot, më ndife, e më ngushullove.