Mbë të parinë kënkëtuar mbi Shushan-Edhuth, Miktam i Dhavidhit për mësim, kur luftoi Syrin’ e Mesopotamisë, edhe Syrin’ e Sovasë, edhe u kthye Joavi, edhe i goditi Edhomit ndë gropësirët të krypësë dymbëdhietë mijë.
1 O Perëndi, na hodhe tej, e na theve, u zëmërove, kthehu te na.
2 Tunde dhenë, edhe çave atë; shëndosh thërrimet’ e ati, se po tundetë.
3 I dëfteve llauzit tënt punë të ashpëra, na dhe të pimë verë që merr mëntë.
4 U dhe shënjë atyreve që të kanë frikë, që të ngrihetë lart për të vërtetënë. Sellah.
5 Që të dëlirenë të dashurit’ e tu, shpëto-më me anë të së diathtësë s’ate, edhe ndigjo-më.
6 Perëndia foli ndë (vënt) të shënjtëruarin’ e ti: Do të gëzonem, do të ndanj Syhemënë, edhe do të mas gropësirën’ e Sokhothësë.
7 Imi është Gallaadhi, edhe ime është Manassiu; edhe Efraimi është fuqi e kresë s’ime, Judha është nom-vënësi im,
8 Moavi është lëqeri i të larit t’im, mbi Edhom kam për të hedhurë këpucënë t’ime, brohori për mua, o Palestinë.
9 Kush do të më bierë ndë qytet me mure të fortë? A kush do të më heqë udhënë gjer ndë Edhom?
10 Jo ti, o Perëndi, që na hodhe tej? Edhe nukë do të dalç bashkë me fushatat t’ona, o Perëndi.
11 Ep-na ndihmë prej shtrëngimit, sepse shpëtimi prej njieriut ësht’ i kotë.
12 Me anë të Perëndisë kemi për të bërë trimëri, edhe ay ka për të shkelurë arëmiqtë tanë.
Mbë të parinë kankatuer mbi Shushan-edhuth, Miktam i Davidit për mësim, kur luftoi Syrin’ e Mesopotamisë, edhe Syrin’ e Sobasë, edhe u këthye Ioabi, edhe i ra Edomit ndë gropësinët të krypësë dymbëdhetë mijë.
1 O perëndi, na hodhe tej, na theve, u zëmërove, këthehu te na.
2 Tunde dhenë, çave ate, shëndosh thërrimet’ e ati, se po lëkundetë.
3 I diftove popullit t’yt punë të ashpëra, na dhe me pimë venë qi merr mentë.
4 U dhe shenjë atyne qi të kanë frikë, qi të ngrihetë nalt’ për të vërtetënë. Selah.
5 Qi të lirohenë të dashunit’ e tu, shpëto-më me anët së diathtësë s’ate, edhe ndëgjo-më.
6 Perëndia foli ndë vend të shenjtënuemin’ e vet: Kam me u gëzuem, kam me damë Syhemënë, edhe kam me matunë gropësinën’ e Sokhothësë.
7 Emi ashtë Gallaadi, edhe emi ashtë Manasseu; Efraimi ashtë fuqia e kresë s’eme, Iuda ashtë ligjë-vumësi em,
8 Moabi ashtë legen’ i të lamit t’em, mbi Edominë kam me hedhunë këpucënë t’eme, brohori për mue, o Palestinë.
9 Kush ka me më prumë ndë qytet me mure të fortë? A kush ka me më hequn’ udhënë deri ndë Edom?
10 As po r jo ti, o Perëndi, qi na hodhe tej? Edhe s’ke me dalunë bashkë me ushtëriat tona, o Perëndi.
11 Ep-na ndifmëtë shpëtoimë prei shtrëngimit, sepse shpëtimi prei njeriut asht i kotë.
12 Me anë të Perëndisë kemi me bamë trimëni, edhe ai ka shkelun’ anëmiqtë tanë.