1 Përse çfrytinë kombetë, edhe llauzetë shkuanë ndër mënt (punëra) të kota?
2 Mbëretërit’ e dheut ndënjtinë, edhe të parëtë u mbëlothnë bashkë kundrë Zotit, edhe kundrë të lyerit ati.
3 Le të këpusmë lidhëjet’ e atyre, edhe le të hethmë tej prej nesh cgjedhën’ e atyre.
4 Ay që rri ndë qiej do të përqeshnjë ata, edhe Zoti do të përdredhë buzët’ atyre.
5 Atëhere do t’u flasë ndë mëri të ti, edhe do t’i trumbullonjë ndë zëmërimt të ti.
6 Po unë u vushë mbëret prej ati mbi Sionë, malë e shenjtëruar’e ati.
7 Duke dëftyer’ urdhërimn’ e Zotit, Zoti më tha: Ti je biri im, unë sot të kam piellë.
8 Lypë prej meje, edhe do të të ap kombetë për trashëgimt tënt, edhe anët’ e dheut për të përmbajturitë tënt.
9 Do të kulloç ata me shkop të hekurtë; do të thyenjç ata posi enë tiegullari.
10 Tashti pra, o mbëretërë, urtësohuni, mësohuni, gjithë ju që gjykoni dhenë.
11 Shërbeni Zotit me frikë, edhe gëzohuni për atë me të dridhurë.
12 Puthni birnë, mos zëmëronetë ndonjë herë Zoti, edhe do të vdireni prej udhësë drejtë, kur të ndizetë së shpejti zëmërim’ i ati. Lum gjith’ ata që kanë shpëryerë mb’atë.
1 Përse shfryitnë kombetë, edhe popujtë shkuenë ndër mend punë të kota?
2 Mbëretënit e dheut ndenjnë, edhe të parët’ u mbëlothnë bashkë kundrë Zotit, edhe kundrë të lyemit ati,
3 tue thanë : Le të këpusim lidhëjet’ e atyne, edhe le të hedhim tej prei nesh vargjet’ e atyne.
4 Ai qi rri ndë qillt ka me qeshunë: Zoti ka me përqeshun’ ata.
5 Atëherë ka me u folunë ndë mëni të vet, edhe ka me i trubulluem ndë zemërim të vet.
6 Por unë,ka me thanë , Leva mbëretinë t’em mbi Sionë, malin e shenjtënisë s’eme.
7 Unë kam me diftuem urdhëniminë; Zoti më tha: Ti je biri em, unë sot të kam piellë.
8 Lyp prei meje, edhe kam me të dhanë kombetë për trashigiminë tand, edhe kantet’ e dheut për të përmbaitunitë tat.
9 Ke me kullotun’ ata me shkop të hekurtë; ke me thyem ata porsi enë tiegullari.
10 Tashti pra urtësohi, o mbëretënë; mësohi, o gjykatësit’ e dheut.
11 Shërbeni Zotit me frikë, edhe gëzohi me të dridhunë.
12 Puthni birinë, mos zemërohetë ndonji herë, edhe keni me hupunë prei udhësë, kur të ndizetë së shpeiti zemërimi i ati. Lum gjith’ ata qi kanë shpëryem mb’atë.