Kënk’ e shkallëvet.
1 Kujto, o Zot, Dhavidhë, edhe gjithë mundimet’ e ati,
2 si bëri be mbë Zonë, edhe bëri uratë mbë të fortinë (Perëndin’) e Jakovit:
3 Nukë do të hynj ndë tendët të shtëpisë s’ime,
4 nukë do të hipënj ndë shtrat të shtresësë s’ime, nukë do të ap gjumë syvet mi, e të dremiturë qepallavet mia,
5 gjer sa të gjenj vënt për Zonë, të ndënjurë për të fortinë (Perëndin’) e Jakovit.
6 Na ndek ndigjuam për atë ndë Efratha, gjetëm atë ndër fushat të pyllit.
7 Le të ryjmë ndë tendat të ati, le të adhurojmë ndë vënt, që shkelnë këmbët’ e ti.
8 Ngreu, o Zot, ndë të prëjturit tënt, ti edhe arka e fuqisë s’ate.
9 Priftërit’ e tu le të vishenë me drejtëri, edhe të drejtët’ e tu le të gëzonenë.
10 Për punë Dhavidhit shërbëtorit tënt, mos kthe mbë-nj’-anë faqen’ e të lyerit tënt.
11 Zoti u betua Dhavidhit me të vërtetë, edhe nukë do të kthenjë prapë fjalënë. Prej pemësë barkut tënt do të vë mbë fronë tënt.
12 Ndë ruajtishinë bijt’ e tu dhiatënë t’ime, edhe ato martyrit’ e mia që do t’u mësonj, edhe bijt’ e atyre do të rrinë gjithë jetënë mbë fronë tënt.
13 Se Zoti cgjodhi Sionënë, i pëlqeu të rrijë nd’atë.
14 Këta është të prëjturitë t’im ndë jetë të jetësë, këtu do të rri, se më pëlqeu.
15 Do të bekonj fort të ngrënët’ e asaj, dorë-hollët’ e asaj do t’i nginj me bukë,
16 edhe do të vesh priftërit’ e asaj me shpëtim, edhe të drejtët’ e asaj do të gëzonenë me gëzim.
17 Atie do të bënj t’i binjë Dhavidhit bri; bëra gati kandile për të lyerinë t’im.
18 do të vesh arëmiqt’ e ati me turpëri, po mb’atë do të lulëzonjë kuror’ e ati.
Kank’ e shkallëvet.
1 Kujto, o Zot, Davidinë, edhe gjithë mundimet’ e ati,
2 si bani be mbë Zotinë, edhe bani uratë mbë të fortinë Perëndin’ e Iakobit:
3 S’kam me hymë ndë tendët të shtëpisë s’eme, s’kam me hipunë ndë shtrat të shtresësë s’eme,
4 s’kam me u dhanë gjumë syvet mi, as të kotunë qerpikëvet mi.
5 Ngjer sa të gjej vend për Zotinë, të ndenjunë për të fortinë Perëndin’ e Iakobit.
6 Qe të ndigjuem për ate ndë Efratha, gjetëm ate ndër fushat të pyllit.
7 Le të hyimë ndë tendat t’ati, le të lusim ndë vend qi shkelnë kambët’ e ati.
8 Ngreu, o Zot, ndë të praitunit tand, ti, edhe arka e fuqisë s’ate.
9 Priftënit’ e tu le të vishenë me dreitëni, edhe të dreitët’ e tu le të gëzohenë.
10 Për punë të Davidit shërbëtorit t’yt, mos këthe mbë-nj’-anë faqen’ e të lyemit t’yt.
11 Zoti iu betue Davidit me të vërtetë, s’ka me këthyem prapë fjalënë. Prei pemësë barkut t’yt kam me vumë mbë shkamp tand.
12 Ndë rueiçinë bijt’e tu dhiatënë t’eme, edhe deshmimet’ e mi qi kam me u mësuem, edhe bijt’ e atyne kanë me ndenjunë për gjithë jetënë mbë shkamp tand.
13 Se Zoti sgjodhi Sionënë, i pëlqeu me ndenjunë nd’ate.
14 Këta ashtë të praitunitë t’em ndë jetët të jetësë, këtu kam me ndenjunë, se më pëlqeu.
15 Kam me bekuem fort të ngranët’ e asai, kam me ngimë me bukë të vobegët’ e asai,
16 edhe kam me veshunë priftënit’ e asai me shpëtim, edhe të dreitët’ e asai kanë me u gëzuem me gëzim.
17 Atie kam me bamë t’i bijë Davidit bri; bana gati kandil për të lyeminë t’em.
18 Kam me veshun’ anëmiqt’ e ati me turpëni, por mb’ ate ka me lulëzuem kunora e ati.