1 Përse rri së largu, o Zot? Fshihe ndë kohëra shtrëngimi?
2 Ndë madhështi të pa-besit përvëlonetë dorë-holli; le të zihenë ndë diallësi që shkonjënë ndër mënt.
3 Se fajtori mburretë ndë dëshërimet’ e shpirtit ti, edhe i paudhi lumëron vetëvetëhenë: nuk e zë për gjë Zonë.
4 Fajtori, për madhështin’ e faqesë ti, nukë do të kërkonjë, s’ka Perëndi mbë gjithë mendimet të ati.
5 Udhët’ e ati ndyhenë ndë çdo kohë, gjyqet’ e tu janë shumë lart nga faqeja e ati, çfryn kundrë gjith’ arëmiqet ti.
6 Sepse tha ndë zëmërë të ti: Nukë do të tundem bres pas brezi, pa ndonjë të keqe.
7 Goja e ati është plot me mallëkim e me hidhërim e me gënjeshtrë, ndënë gjuhën’ e ati ësht’ e keqe edhe pa-udhëri.
8 Rri ndë ushe ndëpër fshatra, që të vrasë të pafajminë ndë të pshehëtë, syt’ e ati përgjonjënë të nevojëshiminë.
9 Pulitetë ndë të fshehëtë, si leoni ndë shpellët të ti, pulitetë për të rrëmbyerë dorë-hollinë, rrëmben dorë-hollinë, kur heq ndë lak të ti.
10 Kërrusetë e uletë, që të bienë të nevojëshimitë ndër thonj t’ati.
11 Sepse tha ndë zëmërët të ti: Harroi Perëndia; ktheu mbënjanë faqen’ e ti, për të mos parë kurrë.
12 Ngreu, o Zot, o Perëndia im, u lartoftë dora jote, mos harro kurrë të nevojëshimit’ e tu.
13 Për ç’punë zëmëroi Perëndinë i pa-besi? Sepse tha ndë zëmërë të ti: Nukë do të kërkonjë.
14 Sheh, se ti vështron të shtrembërëtë edhe të sharëtë, që ta çpaguanjç me dorët tënde; dorë-holli lihetë ndë dorët tënde, ti je ndihmësi i të varfërit.
15 Dërrmo krahën’ e fajtorit edhe të keqit, do të kërkonetë faji i ati, nukë do të mos gjëndetë.
16 Zoti është mbëret ndë jetë të jetësë, kombetë do të vdirenë prej dheut ati. Ndigjove dëshërimn’ e të nevojëshimet,
17 o Zot, do të bënjç gati zëmërën’ e atyreve, do të ndigjonjç me veshnë tënt,
18 që të gjykonjç të varfërinë edhe të zëmërë-ulëtinë, gjersa të mos mundonjë më njieriu mbi dhet.
1 Përse rri së largu, o Zot? Përse mpëshife ndë kohë shtrëngimi?
2 I vobegu përvëlohetë ndë madhështi të pa-besit; le të zihenë ndë dinakëritë qi shkojënë ndër mend.
3 Se i pa-besi mburretë mbë dëshërimet të shpirtit vet, edhe lakëmuesi lumënon vetëvetëhenë, s’e zë për gja Zotinë.
4 I pa-besi s’ka me kërkuem Zotinë, për madhështin’ e faqesë vet, gjithë mendimet’ e ati janë, se s’ka Perëndi.
5 Udhët’ e ati ndyhenë mbë qish do kohë, gjyqet’ e tu janë shumë nalt prei faqes ati, shfryn kundrë gjith’ anëmiqvet vet.
6 Tha ndë zemërët të vet: S’kam me u tundunë bres mbas brezi, pa ndonji të keqe.
7 Goja e ati ashtë plot me mallëkim e me idhënim e me gënjeshtrë, ndënë gjuhët t’ati asht’ e keqe edhe pa-udhëni.
8 Rri ndë pritë ndëpër katunde, qi të vrasi të pa-fajminë ndë të mpëshefëtë, syt’ e ati përgjojënë të nevojëshiminë.
9 Pulitetë ndë vend të mpëshefetë, porsi leoni ndë shpellët të vet, pulitetë për me rrëmbyem të vobegunë; rrëmben të vobegunë, kur heq atë ndë lak të vet.
10 Ngërmuqet’ e uletë poshtë, qi të bienë të vobegjitë ndë thonj t’ati.
11 Tha ndë zemërët të vet: Perëndia harroi; këtheu mbënjanë faqen’ e vet, s’ka me pamë kurrë.
12 Ngreu, o Zot, o Perëndi, nalto dorënë tande, mos harro të nevojëshimitë.
13 Për ç’punë zemëroi Perëndinë i pa-besi? Tha ndë zemërët të vet: S’ke me kërkuem.
14 Pe, se ti ve ore të shtrembëtën’ edhe të shamitë, qi ta shpagueish me dorënë tande; i vobegu lihetë ndë dorët tande, ti je ndifmësi i të vorfënit.
15 Dërrmo krahin’ e të pa-besit edhe të keqit, kërko fajin’ e ati, nder sa të mos gjejsh ma .
16 Zoti ashtë mbëret ndë jetë të jetësë, kombetë kanë me u bierrë prei dheut ati. Ndëgjove dëshërimin’ e të nevojëshimëvet,
17 o Zot, ke me bamë gati zemërën’ e atyne, ke me vumë vesh,
18 qi të gjukojsh të vorfënin’ edhe të përungjëtinë, nder sa të mos mundojë ma njeriu i dheut.