Mashhil i Asafit.
1 Ven’-i vesh ligjësë s’eme, o populli em, ulni veshëtë tuei mbë fjalët’ të gojësë s’eme.
2 Kam me hapunë gojënë t’eme ndë parabullë, kam me folunë fjalë të errëta çë ndë krye të herësë.
3 Sa ndigjuem e ngjoftëm, edhe na treguen’ atenitë t’anë.
4 S’kemi mei pshefunë prei dielmvet atyne ndë tietërë bres, tue diftuem lavdurimet’ e Zotit, edhe fuqin’ e ati, edhe mërekullit e ati, qi bani.
5 Edhe ngriti deshmim te Iakobi, edhe vuni ligjë ndë Israel, për sa urdhënoi atenitë t’anë me i bamë të ngjofuna te bijt’ e vet,
6 për me ngjofunë brezi tietërë, bijtë qi kanë për me lemë: do të rriten’ e do t’ua tregojënë bijvet vet,
7 qi të venë shpëresën’ e vet mbë Perëndinë, edhe të mos harrojënë punët’ e Perëndisë, edhe të ruejën’ urdhënimet’ e ati,
8 qi të mos bahenë porsi atenit’ e atyneve, bres i shtrembët’ edhe i pandigjueshim, bres qi nukë ndreqi zemërën’ e vet, edhe frym’ e ati nuk’ i mbaiti besënë Perëndisë.
9 Porsi të bijt’ e Efraimit, tue ngrefun’ e tue siellë me harqe, u këthyenë mbrapa ditën’ e luftësë.
10 Nuk rueitnë dhiaten’ e Perëndisë, edhe nukë deshnë me ecunë ndë ligjë të ati.
11 Edhe harruenë punët’ e ati, edhe ato mërekullit e ati, qi u pat diftuem.
12 Ndër syt të atenavet atyne bani mërekullime ndë dhet të Misirit, ndë fushë të Zoanit.
13 Çau detinë, edhe i shtiu mb’-at’-anë, edhe vuni ujënate porsi grumbullë,
14 edhe u hoqi udhënë ditënë ndë re, edhe gjithë natenë ndë dritë të ziarrmit.
15 Çau gurë ndë shkreti, edhe u dha me pimë ujë, porsi prei abyssavet mëdha,
16 edhe nxuer ujë prei gurit, edhe sdrypi ujëna porsi lumëna.
17 Por ata gjithënji fëjeishinë ma tepërë kundrë ati, tue idhënuem të Naltinë ndë vend të thate.
18 Edhe gërganë Perëndinë ndë zemërët të vet, tue lypunë të ngranë mbas andësë vet,
19 edhe folnë kundrë Perëndisë, tue thanë: Mos mundetë Perëndia me bamë gati truvezë ndë shkreti?
20 Përandai i ra gurit, edhe rrothnë ujëna, edhe vrijuenë purroj, mos mundetë me dhanë edhe bukë? A me bamë gati mish për popullin e vet?
21 Për këtë ndigjoi Zoti, edhe u zemërue, edhe u ndes ziarrm kundrë Iakobit, por hypi edhe zemërim kundrë Israelit,
22 se s’i besuenë Perëndisë, as shpëryenë ndë shpëtim të ati.
23 Ndonëse urdhënoi retë së nalti, edhe hapi dyert’ e qiellit,
24 edhe lëshoi shi manne tek ata për me ngranë, e u dha grunë qielli.
25 Njeriu hangër bukë engjujsh, u dërgoi ushqim deri sa u nginë.
26 Ngriti ndë qiell erën’ e së lemesë, edhe pruni erë shiu me anë të fuqisë vet.
27 Edhe lëshoi shi mishi mbi ata, porsi pluhunë, edhe shpendë fluturake, porsi ranën’ e detit,
28 edhe ranë ndë miedis të ushtërisë atyne, rreth tendavet atyne,
29 edhe hangrën, e u nginë fort, edhe u bani dëshërimin’ atyneve.
30 Nuk’ u shternë prei dëshërimit vet. Por edhe kur ishte të ngranët’ e atyneve ndë gojët t’atyneve,
31 edhe zemërimi i Perëndisë erdhi mbi ata, edhe vrau ma të mëdhejtë prei atyne, edhe vuni poshtë të sgjedhunit’ e Israelit.
32 Me gjithë këto fëjyen’ edhe ma, edhe nuk’ u besuenë mërekullivet ati.
33 Përandai prishi ditt’ e atyneve ndë të kotë, edhe viet’ e atyneve së shpeiti.
34 Kur i vriste, ateherë e kërkoishinë, edhe këtheheshin’ e pritshinë Perëndinë herët,
35 edhe kuitojëshinë, se Perëndia ashtë ndifmësi i atyneve, edhe i nalti Perëndi ashtë shpërblimtari i atyneve.
36 Edhe e dojshinë me gojën’ e vet, por e rreishinë me gjuhën’ e vet,
37 edhe zemëra e atyne nuk’ ishte e dreitë tek ai, as nukë qenë besëtarë ndë dhiatet t’ati.
38 Por ai ishte i dhimpshim, edhe u fali fajetë, edhe nuk’ i vdori, edhe shumë herë ndali zemërimin’ e vet, edhe nukë lëshoi gjithë mënin’ e vet,
39 edhe i ra ndër mend, se ishinë mish, erë qi shkon, e s’këthehetë ma .
40 Sa herë e idhënuenë ndë shkretinë, edhe e zemëruemë ndë dhe të thate.
41 Edhe u këthyenë, e gërganë Perëndinë, edhe nxenë Shenjtin’ e Israelit!
42 Nukë menduenë dorën’ e ati, ate ditë qi i shpëtoi prei anëmikut;
43 kush diftoi shenjet’ e veta ndë Misirë, edhe mërekullit’ e veta ndë fushë të Zoanit,
44 edhe këtheu lumënat’ e atyneve mbë gjak, edhe rrëkenat’ e atyneve, qi të mos pijnë?
45 U dërgoi mizë qeni, edhe i hangër, edhe bretëkosa, edhe i vdori.
46 Edhe dha pemët’ e atyneve krymbit, edhe mundimet’ e atyneve karcalecit.
47 Prishi vëneshtët’ e atyneve me breshënë, edhe mandat’ e atyneve me brymë,
48 edhe dha bagëtit’ e atyneve breshënit, edhe tufat’ e atyneve rrufevet.
49 Solli mbi ata të nxetët’ e zemërimit vet, zemërim e mëni e shtrëngim, tue dërguem ato me anë engjujsh keq-bamës.
50 I hapi udhë zemërimit vet, edhe s’kurseu shpirtin’ e atyneve prei vdekësë, edhe dha jetën’ e atyne ndë mort,
51 edhe i ra çdo paralindësi ndë Misirë, ballin’ e fuqisë atyneve ndë tendët të Hamit,
52 edhe ngriti prei andej popullin’ e vet porsi dhen, edhe u hoq udhënë ndë shkreti porsi tufeje,
53 edhe u hoq’ udhënë mbë shpëresë, edhe nuk’ u frikuenë; edhe deti mbuloi anëmiqt’ e atyneve.
54 Edhe i shtiu ndë synuer të shenjtënisë vet, ndë këtë mal, qi fitoi e diathta e ati,
55 edhe përzuni kombetë prei sysh atyneve, edhe ua dau trashigiminë me littar, edhe nguli farat’ e Israelit ndë tendat t’atyneve.
56 Por ata gërganë edhe idhënuenë Perëndin’ e naltë, edhe nukë rueitnë deshmimet’ e ati,
57 por u këthyenë, e duelnë prei fjalësë, porsi atenit’ e atyneve, u këthyenë porsi hark i shtrembëtë;
58 edhe e zemëruenë me tempuj ndër kodrat e veta, edhe e shtinë ndë zmir me të gëdhendunat e atyne.
59 Ndigjoi Perëndia, edhe u zemërue tepërë, edhe iu ndye fort Israeli,
60 edhe hoq dorë prei tendësë Shiloit, asai tendësë qi pat ndenjunë ndërmiet njerëzish,
61 edhe dha fuqin’ e ati ndë robëni, edhe lavdin’ e ati ndë dorë të anëmikut.
62 Edhe dha popullin’ e vet ndë gojë të shpatesë, edhe u zemërue tepërë kundrë trashigimit vet.
63 Ziarrmi hangër dialoshët’ e atyneve, edhe virgjineshat’ e atyneve nukë panë gëzim.
64 Priftënit’ e atyneve ranë ndë gojë të shpatesë, edhe të vejat’ e atyneve nukë qjanë.
65 Ateherë Zoti u ngrit porsi prei gjumit, si nji njeri i fortë, qi bërtet prei venësë,
66 edhe u ra anëmiqvet vet mbrapazë, u dha shpërnderim për gjithë jetënë.
67 Edhe hodhi tej tendën’ e Iosefit, edhe nukë sgjoth farën’ e Efraimit,
68 por sgjoth farën’ e Iudësë, malin’ e Sionësë, të cillin’ e deshi.
69 Edhe ndërtoi shenjtënoren’ e vet porsi shtëpi të naltë, porsi dhenë qi themeloi për gjithë jetënë.
70 Edhe sgjoth Davidinë shërbëtorin’ e vet, edhe e hoq prei tufavet dhenvet;
71 mbrapa pëllorevet e pruni, për me kullotunë Iakobinë popullin’ e ati, edhe Israelinë trashigimin’ e ati.
72 Edhe i kulloti mbas zemrësë vet pa të keqe, edhe u hoq udhënë me të vëjefshimet duert e veta.
1 psalmus Asaph
Deus venerunt gentes in hereditatem tuam
polluerunt templum sanctum tuum
posuerunt Hierusalem in pomorum custodiam
2 posuerunt morticina servorum tuorum escas volatilibus caeli
carnes sanctorum tuorum bestiis terrae
3 effuderunt sanguinem ipsorum tamquam aquam
in circuitu Hierusalem et non erat qui sepeliret
4 facti sumus obprobrium vicinis nostris
subsannatio et inlusio his qui circum nos
sunt
5 usquequo Domine irasceris in finem
accendetur velut ignis zelus tuus
6 effunde iram tuam in gentes quae te non noverunt
et in regna quae nomen tuum non invocaverunt
7 quia comederunt Iacob et locum eius desolaverunt
8 ne memineris iniquitatum nostrarum antiquarum
cito anticipent nos misericordiae tuae
quia pauperes facti sumus nimis
9 adiuva nos Deus salutaris noster
propter gloriam nominis tui Domine libera nos
et propitius esto peccatis nostris propter nomen tuum
10 ne forte dicant in gentibus ubi est Deus eorum
et innotescat in nationibus coram oculis nostris
ultio sanguinis servorum tuorum qui effusus est
11 introeat in conspectu tuo gemitus conpeditorum
secundum magnitudinem brachii tui posside filios mortificatorum
12 et redde vicinis nostris septuplum in sinu eorum
inproperium ipsorum quod exprobraverunt tibi Domine
13 nos autem populus tuus et oves pascuae tuae
confitebimur tibi in saeculum
in generationem et generationem adnuntiabimus laudem tuam