Mbë të parinë kankatuer, mbi Neginoth: Mashhil i Davidit.
1 Mba-i vesh të falunit t’em, o Perëndi, edhe mos këthe sytë mbënjanë prei lutëjesë s’eme.
2 Ki-më kujdes, edhe ndëgjo-më: idhënohem ndë mendim t’em, edhe tundem,
3 prei zanit anëmikut, edhe prei shtrëngimit të pa-besit, se hedhinë pa-udhëni mbi mue, edhe më marrinë mëni me zemërim.
4 Më dridhetë zemëra përmbrenda meje, edhe më muer frikë vdeke.
5 Më erdhi frikë e të dredhunë, edhe më mbuloi tëmer.
6 Edhe thashë: Kush të më epte fletë porsi të pullumbit! Do të fluturoishiem e të prahesh.
7 Qe te do të largohesh tue ikunë, do të shkoishiem kohënë ndë shkretit. Selah.
8 Do të ikëshiem me nxitim prei erësë fortë, e prei thëllimit.
9 Mbyt ata , o Zot, dai gjuhënat’ e atyne, se pashë shtrëngim e të britunë ndë qytet.
10 Dit’ e natë kërkojënë muret’ e asai; edhe pa-udhëni e të shamë ashtë ndë miedis t’asai;
11 e keqe ashtë ndë miedis t’asai, gënjeshtrë e rrenë nukë shterenë prei rrugavet asai.
12 Se të më pasëke shamë anëmiku, do ta kishiem duruem, edhe t’u ngritëkeshe kundrë meje ai qi më ka mëni, do t’ishiem mpëshefunë prei ati,
13 por ishie ti, o njeri, qi je porsi unë, udhë-hiekësi em, edhe i ngjofuni em,
14 qi flitshim bashkë ambëlë, vijshim bashkë me shoqëni ndë shtëpi të Perëndisë.
15 Arthtë vdekë mbi ata, edhe sdrypshinë të gjallë ndë vorr, se janë të këqia ndër të ndenjunat t’atyne, edhe ndërmiet atyne.
16 Unë kam me i thërritunë Perëndisë, edhe Zoti ka me më shpëtuem.
17 Mbramie, e nadie, e mies-ditë kam me u lutun’ e me thërritunë, edhe ka me më ndëgjuem zaninë.
18 Ka me më shpëtuem shpirtinë ndë paqtim prei luftësë, qi ashtë kundrë meje, se shumë vetë i shinë kundrë meje.
19 Perëndia ka me ndëgjuem, edhe ka me përvum’ ata; ai qi ashtë para jetëvet, Selah, se ata s’ndërrohenë, as kanë frikë Perëndinë.
20 Ngjat duert’ e veta kundrë atyne qi janë ndë paqtim me atë, ndyn dhiatën’ e vet.
21 Fjalët’ e gojës’ ati janë ma të buta se tëlyeni, por ndë zemërët t’ati ashtë luftë; fjalët e ati janë ma të buta se voji, por janë thika të sveshëta.
22 Hidh barrënë tande mbë Zotinë, edhe ai ka me të lenuem, kurrë s’ka me lanë të tundet’ i dreiti.
23 Por ti, o Perëndi, ke me sdrypun’ ata ndë pus të humbëjesë; njerëzit’ e gjaknavet e të gënjeshtrësë s’kanë me e mbërrimë ndë gjymësë të ditvet veta, por unë kam me shpëryem mbë tyi.
1 in finem pro populo qui a sanctis longe factus est David in tituli inscriptione cum tenuerunt eum Allophili in Geth
2 Miserere mei Deus quoniam conculcavit me homo
tota die inpugnans tribulavit me
3 conculcaverunt me inimici mei tota die
quoniam multi bellantes adversum me
4 ab altitudine diei timebo ego vero in te sperabo
5 in Deo laudabo sermones meos
in Deo speravi non timebo quid faciat mihi caro
6 tota die verba mea execrabantur
adversum me omnia consilia eorum in malum
7 inhabitabunt et abscondent
ipsi calcaneum meum observabunt
sicut sustinuerunt animam meam
8 pro nihilo salvos facies illos
in ira populos confringes
Deus
9 vitam meam adnuntiavi tibi
posuisti lacrimas meas in conspectu tuo
sicut et in promissione tua
10 tunc convertentur inimici mei retrorsum
in quacumque die invocavero te
ecce cognovi quoniam Deus meus es
11 in Deo laudabo verbum in Domino laudabo sermonem
in Deo speravi non timebo quid faciat mihi homo
12 in me sunt Deus vota ※tua:
÷quae: reddam laudationes tibi
13 quoniam eripuisti animam meam de morte et pedes meos de lapsu
ut placeam coram Deo in lumine viventium