Krie e katërtë
1 Le të trëmbemi adha se mos lihetë të taksurit’ e së hijturit ndë të prëjturë të tij, e gjëndetë ndonjë nga jush që mbetetë prapa.
2 Sepse nevet jemi vangjelisurë, posi edhe ata; po s’i vëjeu ata fjala që digjuanë, sepse nukë qe bashkuarë me besë, mb’ata që e digjuanë.
3 Sepse nevet që kemi besuarë hijëmë nd’ata të prëjturë, sikundrë tha: Si bëra be nd’urgji time, nukë do të hijënë ndë të prëjturë tim. E vërtet punërat’ e tij janë mbushurë që kur u themelios jeta.
4 Sepse tha Perndia ndë një vënd për të shtatënë ditë kështu: E u prëjti Perndia ditën’ e shtatë nga gjithë punët’ e tij.
5 E ndë këtë vënd pa: Nukë do të hijënë ndë të prëjturë tim.
6 Ndaje adha mbetetë të hijënë dica mbë të, e ata që u qe dhënë haberi i mirë më përpara, nukë hinë për aformi të së pabesllëkut.
7 Dhioris përsëri njëfarë dite, tuke thënë me anë të Dhavidhit: Sot, pas kaqë kohet. (Sikundr’ u tha): Sot ndë digjofi zën’ e tij, mos gurëconi zëmëratë tuaj.
8 Sepse t’i kish prëjturë ata Iisui i Naviut, nukë duaj të flit më pastaje për tjetër ditë.
9 I lipsetë adha llaoit së Perndisë (Savatismó) të prëjturë.
10 Sepse ai që hiri ndë të prëjturë të tij, edhe ai u prëjt nga punërat’ e tij, si (u prëjt) edhe Perndia mbë të tijtë.
11 Le të shpeitojmë adha të hijëmë nd’ata të prëjturë, që të mos bjerë ndonjë ndë ksomblë të së pabesllëkut.
12 Se e gjallë është fjala e Perndisë, e e Zonja, e më e prëhurë se nga çdofarë thiket me di presa, e hin ngjera mbë të ndarë të Shpirtit e të Pnemësë, e të quçëvet e të palcavet, e që ksetaks akoma kujtimetë e silloit’ e zëmërësë.
13 E nuk’ është pun’ e bërë që të jetë e padukurë përpara tij, po të gjitha janë lakuriq e të cveshura përpara sivet t’atij, që mb’atë do të apëmë nevet llogori.
14 Kur kemi adha një Arhieref të madh, që shkoi ndëpër Qiell, Iisunë të bir’ e Perndisë, le të mbajëmë molloinë tënë.
15 Sepse nukë kemi një Arhieref që nukë mund t’i vijë likshtë për të smundura tona, po (kemi) atë që u piraks bara mbë të gjithë, për vetëmë fajit.
16 Le të afëronemi adha me tharos ndë fron të nderit, që të marrëmë ndëjesë e të gjejëmë hir e ndihmë ndë kohë që lipsetë.
1 Let us therefore fear, lest, a promise being left us of entering into his rest, any of you should seem to come short of it. 2 For unto us was the gospel preached, as well as unto them: but the word preached did not profit them, not being mixed with faith in them that heard it . 3 For we which have believed do enter into rest, as he said, As I have sworn in my wrath, if they shall enter into my rest: although the works were finished from the foundation of the world. 4 For he spake in a certain place of the seventh day on this wise, And God did rest the seventh day from all his works. 5 And in this place again, If they shall enter into my rest. 6 Seeing therefore it remaineth that some must enter therein, and they to whom it was first preached entered not in because of unbelief: 7 Again, he limiteth a certain day, saying in David, To day, after so long a time; as it is said, To day if ye will hear his voice, harden not your hearts. 8 For if Jesus had given them rest, then would he not afterward have spoken of another day. 9 There remaineth therefore a rest to the people of God. 10 For he that is entered into his rest, he also hath ceased from his own works, as God did from his. 11 Let us labour therefore to enter into that rest, lest any man fall after the same example of unbelief. 12 For the word of God is quick, and powerful, and sharper than any twoedged sword, piercing even to the dividing asunder of soul and spirit, and of the joints and marrow, and is a discerner of the thoughts and intents of the heart. 13 Neither is there any creature that is not manifest in his sight: but all things are naked and opened unto the eyes of him with whom we have to do. 14 Seeing then that we have a great high priest, that is passed into the heavens, Jesus the Son of God, let us hold fast our profession. 15 For we have not an high priest which cannot be touched with the feeling of our infirmities; but was in all points tempted like as we are, yet without sin. 16 Let us therefore come boldly unto the throne of grace, that we may obtain mercy, and find grace to help in time of need.