Krie e trembëdhjetëtë
1 Mb’atë ditë ahiere, dolli Iisui nga shtëpia e ndënji pranë detit.
2 E u mbëjuadhë shumë botë pranë sij, kaqë që ai hiri ndë një varkë të rrij, e gjithë bota qëndruanë mbanë detit.
3 E u foli ature shumë me paravolira, e u tha: Ja, që dolli ai që mbiell të mbjellë.
4 E tek mbillëte ai, ca farë ra mbanë udhësë, e erdhë zogjt’ e e hangrë.
5 E tjatër ra mbi vënd që qenë gurë, atje që s’qe shumë bajtë, e atë çast biu, sepse nukë qe dheu i thellë.
6 E poqë dolli (leu) Dielli u dogj, e sepse nukë kish rrënjë u tha.
7 E tjatër ra mbë gjëmba, e si u rritnë gjëmbatë, e mbitnë atë.
8 E tjatër ra mbi dhe të mirë, e ipte fara pjesë, një njëqind, e një gjashtëdhjetë, e një tridhjetë.
9 Kush ka veshë për të digjuarë, le të digjojë.
10 E ju qasnë mathitit’, e i thanë atij: Pse me paravolira u flet ature?
11 Edhe ai u përgjegj, e u tha ature, se juvet u është dhënë të njihni të fshehurat’ e mbretërisë Qiellvet, e nd’ata nuk’ është dhënë.
12 Sepse kush ka, nde ai do t’ipetë, edhe do të tepëronetë, e kush nukë ka, edhe ajo që ka do të mirretë prej si.
13 Pra andaj me paravolira flas nd’ata, se ndonëqë shohënë, nukë shohënë, e ndonëse digjojënë, nukë digjojënë edhe nukë kupëtojënë.
14 E paguhetë mb’ata profitia e Isaiut, që thotë: Me veshë do të ndieni, e do të mos digjoni, edhe me si do të shihni, e do të mos shihni.
15 Sepse u ntrash zëmëra e këtit llaoit, e me veshë digjuanë rëndë, e sit’ e ture i mbuluanë, të mos shohënë ndonjëherë me si, e të mos digjojënë me zëmërë, e të kthenenë, e u t’i shëroj ata.
16 E juvet lum sitë tuaj, sepse shohënë, edhe veshëtë tuaj sepse digjojënë.
17 Se me të vërteta u thom juvet, që shumë profitër edhe të drejtë dëshëruanë të shihnë këto që shihni juvet, e nuk’ i panë, e të digjoijnë këto që digjoni juvet, e nuk’ i digjuanë.
18 Juvet dha digjoni paravolin’ e mbjellësit (bujkut).
19 Te cilido që digjon fjalën’ e mbretërisë, e nuk’ e vë ndë mënd, vjen djalli, e rrëmben atë që u mbuall ndë zëmërë të tij, këjo ësht’ ajo që u mbuall mbanë udhësë.
20 E ajo që u mbuall mbë gurë, ësht’ ai që digjon fjalënë e e merr shpejt me gëzim.
21 E nukë ka rrënjë ndë vetëhe, po është për pak kohë, e si të bënetë ndonjë shtrëngim a të ndjekurë për fjalë, atëherë skandhalisetë.
22 E ajo farë që u mbuall mbi gjëmba, këjo është ai që digjon fjalënë, po silloitë e kësaj jetet, edhe gënjeshtra e gjërit, e mbitjënë fjalënë, e bënet’ e pavëjierë.
23 E ajo që u mbuall ndë dhe të mirë, ësht’ ai që digjon fjalënë, edhe e vënë ndë mënd; atij dha i prokops fara, e bën një njëqind, e një gjashtëdhjetë, e një tridhjetë.
24 Tjatër paravoli u vu përpara ture, e u tha: Mbretëria e Qiellvet gjan me një njeri që mbill farë të mirë mb’arë të tij.
25 E kohënë që flijnë njerëzit’ e tij, erdhi hazmi tij, e mbolli egjëra ndëpërmes të grurit, e iku.
26 E kur biu bari, e bëri farë, ahiere u duknë edhe egjëratë.
27 E si u qasnë kopijtë te zoti shtëpisë, i than’ atij: Zot, nukë mbolle farë të mirë nd’ara të tua? Nga vallë jan’ ato egjëra?
28 Edhe ai u tha ature: Hazm njeri e bëri këtë. Edhe kopijt’ i thanë atij: Do dha të vemi, t’i mbëjedhëmë ato?
29 Edhe ai u tha: Jo, se mos tuke përmbëjedhurë egjëratë, shkulni edhe grurëtë me to bashkë.
30 Liri të rritenë të dia bashkë, ngjera ndë të korrë, e ndë kohë të së korrit, do t’u thom korrëset: Mbëjidhni më përpara egjëratë, e lidhni dorazë për të djegurë ato, e grurëtë mbëjidhnie mbë ambarë të mia.
31 Tjatër paravoli u vu përpara ature e u tha: Mbretëria e Qiellvet gjan me koqe të sinapit, që e merr njeriu, e e mbjell ndë arë të tij.
32 Ajo është m’e vogëlë nga gjithë farëtë, ma kur të rritetë është m’i madh nga gjithë lakëratë, e bënetë lis, kaqë që të vijënë zogjt’ e Qiellit, e të rrinë ndë dega të tij.
33 Tjatër paravoli u tha ature: Mbretëria e Qiellvet gjan me brumë, që si e merr gruaja e fsheh brënda ndë tre qilla miell, ngjera sa të mbruhetë gjithë.
34 Gjithë këto i thosh Iisui ndë botë me paravolira, e pa paravolira s’u foli ature.
35 Që të paguhej ajo që u tha nga Profiti, që thotë: Do të hap gojënë time me paravolira, e do të nxjer ato që qenë fshehurë që përpara jetësë.
36 Ahiere la botënë Iisui, e vate ndë shtëpi, e vanë edhe mathitit e tij pas si, e i thanë: Thuajna nevet paravolin’ e egjëravet s’arësë.
37 Edhe ai u përgjegj, e u tha ature: Ai që mbolli farën’ e mirë, është i biri i njeriut.
38 Edhe ara është këjo jetë, e far’ e mirë, janë të bijt’ e mbretërisë, e egjëratë janë të bijtë e së paudhit.
39 E hazmi që mbolli ato është djalli, e të korrëtë është të sosurit’ e jetësë, e korrësitë janë Ëngjejtë.
40 E sikundrë mbëjidhenë egjëratë, e vihenë ndë zjar, e digjenë, ashtu do të jetë ndë të sosurë të kësaj jetet.
41 Do të dërgojë i biri i njeriut Ëngjëjit’ e tij, e do të mbëjedhënë nga mbretëri e tij gjithë skandhaletë, edhe ata që bëjënë paranominë.
42 E do t’i vën’ ata ndë furrë të zjarit. Atje do të jetë të qarëtë, edhe të dredhurit’ e dhëmbëvet.
43 Ahiere të drejtëtë do të llampsinë posi dielli ndë mbretëri të jatit së ture. Ai që ka veshë për të digjuarë, le të digjojë.
44 Pameta mbretëria e Qiellvet gjan me një hazine të fshehurë nd’arë, që si e gjen njeriu, e fsheh, e nga gëzimi i tij vete, e sa ka i shet të gjitha, e blen atë arë.
45 Pameta mbretëria e Qiellvet gjan me një njeri bazërgjan që kërkon margaritare të mira.
46 E si gjeti një margaritar shumë të vëjierë, vate e shiti gjithë sa kish, e e bleu atë.
47 Pameta mbretëria e Qiellvet gjan me një rrjet, që e vënë ndë det e përmbëjedh çdofarë gjërit.
48 Atë kur mbushetë, e nxjerënë mb’anë të detit, e rrinë e nxjerënë të miratë nd’enëra, e të ligatë i shtienë jashtë.
49 Kështu do të jetë ndë të sosurë të jetësë. Do të dalënë Ëngjejtë, e do të ndajënë të këqinjtë nga mes i së drejtëvet.
50 E do t’i vënë ata ndë furrë të zjarit. Atje do të jetë të qarëtë, edhe të dredhurit’ e dhëmbëvet.
51 U thot’ ature Iisui: I kupëtuatë gjithë këto? Edhe ata i than’ atij: I kupëtuam, o Zot.
52 Edhe ai u tha ature: Pra andaj çdo grammatiko që u mpsua ndë mbretëri të Qiellvet, ai gjan me një zot shtëpiet, që nxjer nga hazine e tij të ra, edhe të vjetëra.
53 E u bë kur sosi Iisui këto paravolira, u ngre ateje.
54 E si erdhi ndë patridhë të tij, i dhidhaks ata ndë Sinagoj të ture, saqë çuditeshin’ ata, e thoshnë: Nga u gjëndnë nde kij kaqë sofia, edhe kaqë fuqira?
55 Nuk’ është kij i biri mjeshtrit, nukë quhetë mëm’ e tij Mariam, edhe vëllazërit’ e tij Iakovo edhe Iosi, edhe Simon, edhe Iudhë?
56 E motrat’ e tij nukë janë të gjitha ndë nevet? Nga u gjëndnë vallë gjithë këto te kij?
57 E skandhaliseshinë mbë të. Edhe Iisui u tha ature: Nuk’ është Profit i panderçurë, përveçme ndë vënd të tij, edhe ndë shtëpi të tij.
58 E nukë bëri atje thavmaturgjira (nishane) shumë, për pabesllëkn’ e ture.
Mbjellësi
1 Atë ditë Jezusi doli prej shtëpie dhe u ul pranë detit. 2 U mblodhën pranë tij turma të shumta, aq sa, mbasi hypi në një lundër, rrinte ulun, ndërsa turma në breg ishte më kambë. 3 Atëherë u foli shumëçka me shëmbëltyra. E tha: «Ja, një mbjellës doli me mbjellë. 4 Tue hedhë farat, një pjesë ra në rrugë, por erdhën shpendët dhe e përpinë. 5 Një pjesë tjetër ra në zallinë, ku nuk kishte shumë dhe. Buloi menjëherë se truelli nuk ishte i thellë, 6 por, kur doli dielli, u përcëllue dhe, tue mos pasë rranjë, u tha. 7 Një pjesë tjetër ra ndër ferra dhe ferrat u naltuen dhe e mbytën. 8 Një pjesë tjetër ra në tokën e bukur e dha fryt: kush njëqindfish, kush gjashtëdhjetlëfish e kush tridhjetëfish. 9 Kush ka veshë, të ndëgjojë».
Synimi i shëmbëlltyrave
10 Atëherë iu afruen nxanësit e i thanë: «Pse atyne u flet me shëmbëlltyra?». 11 Ai iu përgjigj: «Juve ju asht dhanë me i njohë mshehtësitë e mbretnisë së qiejve, por atyne nuk u asht dhanë. 12 Atij që ka, ka me iu dhanë e do t'i teprojë, por, atij që nuk ka, do t'i hiqet edhe ajo që ka. 13 Për këtë u flas me shëmbëlltyra atyne: që, tue pa, nuk shohin e, tue ndëgjue, nuk ndigjojnë, as përvetësojnë. 14 Me ta plotësohet profecia e Isaisë, që thotë:
Me ndigjue do të ndigjoni
e s'do të përvetësoni,
me pa do të shihni
e nuk do të shikoni,
15 se u trash zemra e këtij populli
e ndigjojnë me veshë të randuem.
Sytë e tyne janë mshelë,
që të mos shohin me sy
e të mos ndigjojnë me veshë,
të mos përvetësojnë me zemër e të kthehen,
për me i shërue.
16 Por, lum sytë tuej, se shohin, e veshët tuej, se ndigjojnë. 17 Vërtet po ju them se shumë profetë e të drejtë dëshiruen me kundrue çka kundroni ju e nuk e kunduruen dhe me ndigjue çka ndigjoni ju e nuk e ndigjuen».
Domethania e shëmbëlltyrës së mbjellësit
18 «Ju, pra, e ndigjuet shëmbëlltyrën e mbjellësit. 19 Të gjithë ata që e ndëgjojnë fjalën e mbretnisë e nuk e përvetësojnë, vjen i ligu dhe plaçkit çka u asht mbjellë në zemër. Këtë përfaqëson çka asht mbjellë anës së rrugës. 20 Çka asht mbjellë në zallinë asht ai që e ndëgjon fjalën dhe e merr menjëherë me hare, 21 por nuk ka rrajë në vetvete, përkundër, asht i kohëluejtun. Bie në pengesë menjëherë kur ndodh ndonjë pikëllim a përndjekje për shjkak të fjalës. 22 Çka asht mbjellë ndër ferra, asht ai që e ndëgjon fjalën, por ankthet e kohës e joshja e pasunisë e mbysin fjalën e ajo bahet shterpë. 23 Çka asht mbjellë në tokë të bukur, asht ai që, tue e ndëgjue fjalën, e përvetëson. Ai lidh fryt dhe jep kush njëqindfish, kush gjashtëdhjetëfish, kush tridhjetëfish».
Egjra e gruni
24 Ai u parashtroi një tjetër shëmbëltyrë: «Mbretnia e qiejve i ngjan një njeriu që mbjell farën e bukur në arën e vet. 25 Por, ndërsa njeriu flinte, erdhi armiku i tij, mbolli përsipër egjrën në mes të grunit e u largue. 26 Kur buluen, kërcelli dha fryt. Atëherë u duk edhe egjra. 27 Shërbëtorët iu afruen kryeshtëpiakut e i thanë: "Zotni, a nuk mbolle farë të bukur në arën tande? Tani, prej ku e ke egjrën?". 28 Ai u tha: "Një njeri armik e bani këtë". Shërbëtorët i thonë: "A dëshiron, pra, të shkojmë e t'i harrim?". 29 Por ai tha: "Jo, që, tue harrë egjrën, të mos shkulni grunin bashkë me të. 30 Leni të rritën të dyja bashkë deri në të korra dhe, në kohën e të korrave, do t'u them korrtarëve: harrni ma parë egjrën e lidheni në duajë, për me i djegë. Kurse grunin mblidheni në ahrin tim"».
Fara e sinapit dhe tharmi
31 U parashtroi edhe një shëmbëlltyrë tjetër e tha: «Mbretnia e qiejve i ngjan një fare sinapi, që një njeri e mori dhe e mbolli në arën e vet. 32 Ajo asht ma e vogla ndër të gjitha farnat, por, kur rritet, asht ma e madhe se perimet e bahet pemë, aq sa vijnë zogjtë e qiellit e venë foletë në degët e tij».
33 Ai u tregoi edhe një tjetër shëmbëlltyrë. «Mbretnia e qiejve i ngjan tharmit, që një grue e mori dhe e mshehu në tri masa mielli, derisa ta mbrunte krejt».
Dobia e shëmbëlltyrave
34 Të gjitha këto Jezusi ua tha me shëmbëlltyra turmave e pa shëmbëlltyra nuk u thonte asgja, 35 që të plotësohej çka asht thanë me anë të profetit:
Do ta hap gojën me shëmbëlltyra,
do të shpall të mshehtat qysh prej fillimit të botës.
Shtjellimi i shëmbëlltyrës së egjrës
36 Atëherë Jezusi i la turmat e erdhi në shtëpi. Nxanësit e tij iu afruen e i thanë: «Na e shtjello shëmbëlltyrën e egjrës së arës». 37 Ai u përgjigj e tha: «Ai që mbjell farën e bukur asht biri i njeriut. 38 Ara asht bota, ndërsa fara e bukur janë bijtë e mbretnisë, porse ergjra janë bijtë e të ligut. 39 Armiku, që i mbolli, asht djalli. Të korrat janë e sosmja e botës, kurse korrtarët janë engjëjt. 40 Sikurse harret egjra e digjet me zjarr, njësoj do të jetë në të sosun të botës. 41 Biri i njeriut do të dërgojë engjëjt e vet e ata do të harrin prej mbretnisë së tij të gjitha bjerrjet e ata që kryejnë mbrapshtina 42 dhe do t'i hedhin në furrën e zjarrtë. Atje do të ketë vaj e kërcëllim dhambësh. 43 Atëherë të drejtët do të vezullojnë si dielli në mbretninë e Atit të tyne. Kush ka veshë, të ndigjojë».
Të tjera shëmbëlltyra
44 «Mbretnia e qiejve i ngjan një thesari të mshehun në arë, të cilin një njeri, mbasi e gjeti, e mshehu dhe, i shtymë prej hareje, shkon e shet gjithë ç'kishte dhe blen atë arë.
45 Prapë, mbretnia e qiejve i ngjan një tregtari që asht tue kërkue perla të bukura. 46 Mbasi gjeti një margaritar të shetrenjtë, shkoi, shiti gjithë ç'kishte dhe e bleu.
47 Prapë, mbretnia e qiejve i ngjan një rrjete të hedhun në det, që ka mbledhë çdo lloj peshku. 48 Mbasi u mbush, e nxorën në breg, u ulën e të kandshmit i mblodhën në një kovë, kurse të çartunit i hodhën jashtë. 49 Kështu do të jetë në të sosun të botës. Do të dalin engjëjt, do t'i ndajnë të ligjtë nga të drejtët 50 e do t'i hedhin në furrën e zjarrtë. Atje do të ketë vaj e kërcëllim dhambësh».
Shkresari i mbretnisë
51 «A i përvetësuet të gjitha këto?» I thanë: «Po». 52 E ai u tha: «Çdo shkresar i mësuem me mbretninë e qiejve i ngjan një kryeshtëpiaku, që nxjerr nga thesari i vet risi e vjeturina».
Dëbimi nga Nazareti
53 Mbasi Jezusi i kreu këto shëmbëlltyra, u nis prej andej. 54 Kur erdhi në vendlindje, i mësonte nëpër sinagogat e tyne, aq sa, të mahnitun, thonin: «Nga i vijnë kjo urti e këto fuqi? 55 A nuk asht ky i biri i zdrukthëtarit? A nuk i thonë nanës së tij Mari e a nuk janë vëllaznit e tij Jakobi, Jozefi, Simoni e Juda? 56 Edhe motrat e tij, a nuk janë të gjitha ndër ne? Prej kah i vikan këtij të gjitha këto?». 57 E birreshin për shkak të tij. Por Jezusi u tha: «Profeti nuk mbetet pa nder, përveçse në atdhe e në shtëpinë e vet». 58 E, prej mosbesimit të tyne, nuk kreu aty shumë vepra të fuqishme.