Psallm’ e Asarit.
1 Sa i mirë është Perëndia ndë Israillë, ndë zëmrë-drejtët.
2 Po mua për pak m’u tuntnë këmbëtë; për pakëzë më shkanë çapetë.
3 Se pata zili të pa-udhëvet, duke parë paqtimn’ e fajtorëvet.
4 Se nuk’ është mundim ndë vdekëjet t’atyreve, po fuqia e atyreve ësht’ e fortë.
5 Nukë janë ndër mundime njierëzish, as frushkullonenë bashkë me njierës.
6 Përandaj i qarkon madhështia posi qafore, i mbulon pa-udhëria posi petkë.
7 U kanë kërcyerë sytë prej dhiamit, shkuanë dashurimet’ e zëmrësë.
8 Shkonjënë ndër mënt, e flasënë keq për pa-udhëri, flasënë me madhështi.
9 Vënë gojën’ e tyre ndë qiell, edhe gjuha e atyreve shkoi mbi dhet.
10 Përandaj do të kthenetë këtu llauzi i ati, edhe do të gjëndenë ndër ata shumë ujëra.
11 Edhe thonë: Qysh ngjeh Perëndia? Edhe ka mënt i Larti?
12 Shih këta fajtorëtë ndek shkonjënë mbarë përherë, u shtonetë gjëja.
13 Edhe thashë: Vallë kot qërova zëmrënë t’ime, edhe lava duart’ e mia pa faj?
14 Sepse u frushkulluashë gjithë ditënë, edhe mundimi im ishtej mëngjes për mëngjes.
15 Ndë thënça: Kam për të folë kështu, na ndek shanj bresn’ e bijet tu.
16 Edhe u menduashë të kupëtonj këtë, po m’u duk e rëndë ndër sy.
17 Gjer sa të hynj ndë shenjtëroren’ e Perëndisë, e të kupëtonj të prapësmet’ e atyreve.
18 Po për gënjeshtrat e atyreve ti i vure ndër të këqia, i hodhe ndë prishëje.
19 Qysh u bënë përnjëherë të shkretë! U shuanë, humpnë për pa-udhërin’ e tyre.
20 Posi ëndërrën’ e ati që cgjonetë, o Zot, kur të ngrihesh, ke për të prishurë shëmbëllën’ e atyreve.
21 Kështu digjej zëmëra ime, edhe mundoneshinë veshnjet’ e mia.
22 Edhe unë jeshe pa mënt, edhe nukë ngjohnje, jeshe bagëti përpara teje.
23 Po unë jam përherë bashkë me ty, ti më zure prej dorësë diathtë.
24 Me anë të këshillësë s’ate do të më heqsh udhënë, edhe pastaj do të më marrç ndë lavdi.
25 Kë kam ndë qiell? Edhe mbë dhet nukë dua tiatërë veç teje.
26 S’më mbeti mish e zëmërë, Perëndia është fuqia e zëmrësë s’ime, edhe piesa ime gjithë jetënë.
27 Sepse na ndek do të vdirenë ata që largonenë prej teje, ti rrëzove gjithë ata që dalënë jasht’ udhësë s’ate duke kurvëruarë.
28 Po për mua, të ngjituritë pas Perëndisë ësht’ e mira ime, vura shpëresënë t’ime mbë Zonë Perëndinë, për të më dëftyerë përherë punët’ e tua.