Mbë të parinë kankatuer. Psallm’ e Davidit.
1 Shpëreva mbë tyi, o Zot, mos u turpënofsha për gjithë jetënë, shpëto-më ndë dreitëni tande.
2 Ul veshinë tek unë, shpeito të më shpëtojsh, m’u ban shkrep i fortë, edhe shtëpi mpshtetëje, qi të më shpëtojsh.
3 Sepse je guri em edhe kasteli em, edhe për punë t’emënit tand hiq-më udhën’, edhe ushqe-më.
4 Nxir-më prei kurthit, qi mpëshefnë për mue, se je fuqia eme.
5 Ap frymënë t’eme ndë duert të tua: ti më shpërbleve, o Zot Perëndia i së vërtetësë.
6 Mora mëni ata qi u mbanë vesh të kotavet rrenësë, por unë shpërej mbë Zotinë.
7 Kam me u gëzuem e me u gazmuem për përdëlliminë tand, sepse pe shtrëngiminë t’em, ngjofte shpirtinë t’em ndër shtrëngime,
8 edhe nukë më mbylle ndë dorët të anëmikut; vune kambët’ e mia ndë të gjanë.
9 Përdëlle-më, o Zot, sepse jam ndë shtrëngim: prei idhënimit u vyshk syni em, shpirti em, edhe barku em.
10 Se shkova jetënë t’eme ndë të dhimptuna, edhe viet’ e mi ndë shamëtima, fuqia eme m’u këput prei së vueituni, edhe eshtënat’ e mia u tuntnë.
11 U bashë shpërnderim ndë gjith anëmiqt e mi, edhe ma tepërë ndë fëqinjt e mi, edhe frikë ndë të ngjofunit e mi, ata qi më shifshinë jashtë ikshinë prei meje.
12 U harrova prei zemërës’ atyne , porsi i vdekunë, u bashë porsi an’ e humbunë.
13 Se ndëgjova shpërnderimin’ e të shumëvet: ishte frikë mbë gjith anët, kur këshilluen’ ata kundrë meje, vunë ndër mend me më ngritunë jetënë.
14 Por unë shpëreva mbë tyi, o Zot, thashë: Ti je Perëndia em.
15 Kohënat’ e mia janë ndë duer të tua: liro-më prei dorës’ anëmiqvet mi, edhe prei atyne qi më ndiekinë.
16 Ndrit faqenë tande te shërbëtori yt: shpëto-më për përdëlliminë tand.
17 Zot, mos u turpënofsha, sepse thirra mbë tyi: të pa-besët’ u turpënofshinë, edhe sdrypshinë ndë vorr.
18 U mbëçelshin’ ato buzëtë gënjeshtare, qi flasin’ ashpërë kundrë të dreitit me madhështi e me shpërnderim.
19 Sa i madh ashtë të mirëtë t’at, qi rueite për ata qi të kanë frikë; bane punë tek ata qi shpërejënë mbë tyi, përpara të bijvet njerëzëvet!
20 Ke me mpëshefun’ ata ndë të mpësheftit të faqesë s’ate prei madhështisë njerëzëvet, ke me mbuluem ata ndë tendë prej kundrë-fjalësë gjuhënavet.
21 I bekuem qoftë Zoti, se ma bani të mërekullueshim përdëllimin’ e vet ndë qytet të fortë.
22 Por unë thashë ndë të habitunit t’em: U hodha tej prei sysh tu, por ti ndëgjove zanin’ e lutëjevet mia, kur klitha te ti.
23 Doni Zotinë, gjithë të dreitët’ e ati, Zoti ruen besëtarëtë, edhe ua shpaguen tepër’ atyne qi punojënë madhështi.
24 Bahi burra, le të forcohetë zemëra juei, gjithë juve qi shpëreni mbë Zotinë.
1 David eruditi
beatus cui dimissa est iniquitas et absconditum est peccatum
2 beatus homo cui non inputabit Dominus iniquitatem
nec est in spiritu eius dolus
3 quia tacui adtrita sunt ossa mea in rugitu meo tota die
4 die enim et nocte gravatur super me manus tua
versatus sum in miseria mea cum exardesceret messis iugiter
5 peccatum meum notum facio tibi
et iniquitatem meam non abscondo
dixi confitebor scelus meum Domino
et tu dimisisti iniquitatem peccati mei semper
6 pro hoc orat omnis sanctus ad te tempus inveniens
ut cum inundaverint aquae multae ad illum non accedant
7 tu es protectio mea ab hoste custodies me
laus mea salvans circumdabis me semper
8 doceam te et monstrabo tibi viam per quam ambules
cogitabo de te oculo meo
9 nolite fieri sicut equus et mulus quibus non est
intellegentia
in camo et freno maxillas eorum constringe qui non accedunt ad te
10 multi dolores impii
confidentem autem in Domino misericordia circumdabit
11 laetamini in Domino et exultate iusti et laudate omnes recti corde