1 Dërgoni qëngjinë të parit dheut nga Sellaja [Shkëmbi] ndë shkretëtirët, te mali i së bilësë Sionësë.
2 Sepse posi zogu i humburë, dëbuarë nga foleja, (kështu) do të jenë të bilat’ e Moabit mbë të shkuarët të Arnonit.
3 Këshillohu, mbaro gjyqinë, ndë mest të ditësë bën hienë tënde posi natë, fshih të ndiekuritë, mos rrëfe ata që kanë humbur’ udhënë.
4 Të ndiekurit’ e mi le të rrinë si të huajë përanë teje, o Moab, bënu ndër ata mbulesë nga faqeja e prishësit, sepse rrëmbunjësi u mbarua, prishësi pushoi, shtrëngimtarëtë u shuanë nga dheu.
5 Edhe froni do të ngrihetë me përdëllim, edhe do të rri mb’ atë me të dreitë, ndë tendët të Dhavidhit, ay që gjukon, e kërkon gjyq, e shpejton dreitëri.
6 Dëgjuam madhështin’ e Moabit, (është) fort madhështuar; mëndëjen’ e lartë e madhështin’ e ati, edhe marrëzin e ati, gënjeshtrat’ e ati dalënë të kota.
7 Përandaj Moabi do të klanjë me ulërimë, të gjithë do të klanjënë me ulërimë për Moabinë, do të valtoni për themelit’ e Qir-hareshethësë, me të vërtetë u vranë.
8 Sepse fushat’ e Heshbonësë u bënë të pafuqishime, (edhe) vështi i Sibmahësë; zotërit’ e kombavet thyenë hardhit’ e ati më të miratë, (të cilatë) vijnë gjer ndë Jazerë, (edhe) silleshin’ andej e këtej (ndëpër) shkretëtirët, degat’ e ati ishinë shtrirë, e kapërceninë detinë.
9 Përandaj do të klaj vështin’e Sibmahësë me të klarët’ e Jazerësë; do të të lak me lot e mi, o Heshbonë, edhe o Elealehë, sepse u bë brohori mbi pemët të tua të verësë, edhe mbi të korrët tënt.
10 Edhe u hoq gëzimi e gazi nga fusha plot me pemë, edhe ndër vëreshtat nukë do të jenë (më) kënkë, as zë gëzimi; ata që shkelënë rush nukë do të shtrythnjënë verë ndër koritat, unë pushova brohorinë (e vielësit).
11 Përandaj zorrët’ e mia do të gjëmonjënë, posi qitharë, për Moabinë, edhe drobolitë për Qir-hareshënë.
12 Edhe Moabi, kur të duketë se u loth mbi tempujt, do të hynjë ndë shënjtëroret të ti që të faletë, po nukë do të koditnjë.
13 Këjo (është) ajo fiala që foli që atëhere Zoti për Moabinë.
14 Edhe tashi Zoti foli, e tha: Tre viet, posi viet e pagëtarit, lavdia e Moabit do të hidhetë tej, bashkë me gjithë shumicën’ e madhe, edhe të mbeturitë (do të jetë) shumë të pakë e të pafuqishim.
1 emitte agnum dominatorem terrae
de Petra deserti ad montem filiae Sion
2 et erit sicut avis fugiens et pulli de nido avolantes
sic erunt filiae Moab in transcensu Arnon
3 ini consilium coge concilium
pone quasi noctem umbram tuam in meridie
absconde fugientes et vagos ne prodas
4 habitabunt apud te profugi mei
Moab esto latibulum eorum a facie vastatoris
finitus est enim pulvis consummatus est miser
defecit qui conculcabat terram
5 et praeparabitur in misericordia solium
et sedebit super eum in veritate in tabernaculo David
iudicans et quaerens iudicium et velociter reddens quod iustum est
6 audivimus superbiam Moab superbus est valde
superbia eius et arrogantia eius et indignatio eius plus quam fortitudo
eius
7 idcirco ululabit Moab ad Moab universus ululabit
his qui laetantur super muro cocti lateris loquimini plagas
suas
8 quoniam suburbana Esebon deserta sunt et vinea
Sabama
domini gentium exciderunt flagella eius
usque ad Iazer pervenerunt erraverunt in deserto
propagines eius relictae sunt transierunt mare
9 super hoc plorabo in fletu Iazer vineam Sabama
inebriabo te lacrima mea Esebon et Eleale
quoniam super vindemiam tuam et super messem tuam vox calcantium inruit
10 et auferetur laetitia et exultatio de Carmelo
et in vineis non exultabit neque iubilabit
vinum in torculari non calcabit qui calcare consueverat
vocem calcantium abstuli
11 super hoc venter meus ad Moab quasi cithara sonabit
et viscera mea ad murum cocti lateris
12 et erit cum apparuerit quod laboravit Moab super excelsis suis
ingredietur ad sancta sua ut obsecret et non valebit
13 hoc verbum quod locutus est Dominus ad Moab ex tunc
14 et nunc locutus est Dominus dicens
in tribus annis quasi anni mercennarii
auferetur gloria Moab super omni populo multo
et relinquetur parvus et modicus nequaquam multus