1 Edhe Zoti i tha Moisiut: Shko te Faraoni, e i thuaj: Kështu thotë Zoti Perëndia i Evrevet: Lësho gjëndëjenë time të më lusnjënë, 2 sepse, ndë mos daç t’i lëshonjç, e ndë i mbanjç ata edhe më, 3 na dora e Zotit tek do të jetë mbi bagëtit (që janë) ndë fushët, (e) mbi kuajt, (e) mbi gomarët, (e) mbi kamillet, (e) mbi qet, e mbi dhënt, murtajë fort e rëndë, 4 edhe Zoti do të ndanjë bagëtit’ e Israilit nga bagëtit e Egjyptianëvet, edhe nga të gjithë (që janë) të bijet Israilit nukë do të ngordhë asnjë. 5 Edhe Zoti dau kohënë, e tha: Nesërë Zoti do të bënjë këtë punë ndë dhet.
6 Edhe Zoti bëri këtë punë nesëret, edhe ngorthnë gjithë bagëtit’ e Egjyptianëvet, po nga bagëtit’ e të bijet Israilit nukë ngordhi asnjë. 7 Edhe Faraoni dërgoi të (shihte), edhe na tek s’kishte ngordhur’ asnjë nga bagëtit’ e Israilit, edhe zemëra e Faraonit u ashpërua, e nukë lëshoi gjëndëjenë.
8 Atëhere Zoti i tha Moisiut edhe Aaronit: Mbushni duartë tuaia me hi furre, edhe le t’e shpërndanjë atë ndëpër qiell Moisiu përpara Faraonit, 9 edhe do të bënetë mbi njerëzit, e mbi bagëtit’ të nxehëtë që u dalënë koqeza me qelp njerëzet, e bagëtivet, ndëpër gjithë dhen’ e Egjyptërisë.
10 Muarrë pra hirin’ e furrësë, edhe qëndruanë përpara Faraonit, edhe Moisiu e shpërndau atë ndë qiell, edhe u bë një të nxehëtë, që u duallë koqeza me qelp njerëzet, e bagëtivet, 11 edhe magjestarëtë s’mundinë të qëndroninë përpara Moisiut, nga puna e të nxehëtit, sepse të nxehëtitë ishte mbi magjestarët, e mbi të gjith’ Egjyptianët. 12 Edhe Zoti i ashpëroi zemrënë Faraonit, edhe nuk’ u dëgjoi atyre, sikundrë i foli Moisiut Zoti.
13 Edhe Zoti i tha Moisiut: Ngreu heret ndë mëngjes, edhe qëndro përpara Faraonit, e i thuaj: Kështu thotë Zoti Perëndia i Evrevet: Lësho gjëndëjenë time, që të më lusnjënë, 14 sepse këtë herë do të dërgonj gjithë plagët’ e mia mbi zemrët tënde, e mbi shërbëtorët e tu, e mbi gjëndëjenë tënde, që ta njohç se nuk’ (ësht’) asndonjë posi unë ndë gjithë dhenë, 15 sepse tashi do të ndej dorënë time, edhe do të bie ty, edhe gjëndëjesë sate me murtajë, edhe do të vdiresh nga dheu, 16 edhe për këtë punë të ruajta, që të dëftenj ty fuqinë time, që të leçitet’ emëri im ndëpër gjithë dhenë; 17 edhe më je kryelartë mbi gjëndëjenë time, që të mos e lëshonjç atë? 18 Na nesërë mbë këtë kohë tek do të bënj të bierë breshër fort i rëndë, që s’ka rënë kurrë ndonjë herë ndë Egjyptëri, që atë ditë që u themelos gjer tashi, 19 tashi pra dërgo të mbëlethç bagëtit’ e tua, edhe gjithë sa ke ndëpër fushat, (sepse) çdo njeri e shtëzë, që të gjëndetë ndëpër fushat, e të mos bihenë ndë shtëpi, e të bierë breshëri mbi ato, do të vritenë.
20 Ay që i pat frikë fialësë Zotit nga shërbëtorët’ e Faraonit, mbëlodhi shpejt ndëpër shtëpit shërbëtorët’ e ti, e bagëtit’ e tia, 21 po kushdo që s’i vuri vesh fialësë Zotit, la shërbëtorët’ e ti, e bagëtit’ e tia ndëpër fushat.
22 Edhe Zoti i tha Moisiut: Ndej dorënë tënde mbë qiell, edhe do të bierë breshër mbi gjithë dhen’ e Egjyptërisë, mbi njerëzit, e mbi bagëtit, e mbi gjithë barin’ e fushësë ndë dhe të Egjyptërisë.
23 Edhe Moisiu ndejti stapin’ e ti mbë qiell, edhe Zoti dërgoi bubullima e breshër, edhe shkonte zjarri mbi dhet, edhe Zoti lëshoi breshër mbi dhet të Egjyptërisë. 24 Edhe ishte breshër e zjarr përzierë me breshër, kaqë i rëndë, sa s’pat rënë kurrë mbi gjithë dhen’ e Egjyptërisë, që kurë se u bë komp.
25 Edhe breshëri i ra gjithë çdo gjëje ndë fushat të dheut gjith’ Egjyptërisë, që mbë njeri, gjer mbë bagëti, edhe breshëri i ra gjithë barit fushësë, edhe theu gjithë drunjt’ e fushësë.
26 Vetëmë ndë dhe të Goshenit, atie ku (ishinë) të bijt’ e Israilit, nukë ra breshër.
27 Atëhere Faraoni dërgoi, e thirri Moisinë edhe Aaroninë, e u tha atyre: Këtë herë fëleva, Zoti (qënëka) i drejtë, po unë edhe gjëndëja ime (qënëkemi) të shtrembëtë. 28 Luti Zotit, që të pushonjënë së rëni bubullima Perëndie e breshër, edhe unë do t’u lëshonj, edhe nukë do të mbeti më. 29 Edhe Moisiu i tha ati: Posa të dal nga qyteti, do të ndenj duart’ e mia te Zoti, bubullimatë do të pushonjënë, edhe breshëri nuk do të bierë më, që ta njohç, se dheu (ësht’) i Zotit, 30 po ti edhe shërbëtorët’ e tu, e di se nukë do t’u marrë frika nga faqeja e Zotit Perëndisë. 31 Edhe (breshëri) i ra lirit e elbit, sepse elbi kishte zënë kallī, edhe liri ishte bërë kallam, 32 po gruri edhe tërshëra nuk’ u vranë, sepse ishinë të kërthinja.
33 Edhe Moisiu dolli jashtë qytetit nga Faraoni, edhe ndejti duart’ e tia te Zoti, edhe bubullimat’ e breshëri pushuanë, edhe nuk ra pikë shiu mbi dhet. 34 Edhe Faraoni kur pa se pushoi shiu e breshëri e bubullimatë, zuri përsëri të fëlente, edhe ashpëroi zemërën’ e ti, ay edhe shërbëtorët’ e ati. 35 Edhe iu ashpërua zemëra Faraonit, edhe nukë lëshoi të bijt’ e Israilit, sikundrë foli Zoti me anë të Moisiut.
1 dixit autem Dominus ad Mosen
ingredere ad Pharaonem et loquere ad eum
haec dicit Dominus Deus Hebraeorum
dimitte populum meum ut sacrificet mihi
2 quod si adhuc rennuis et retines eos
3 ecce manus mea erit super agros tuos
et super equos et asinos et camelos et boves et oves
pestis valde gravis
4 et faciet Dominus mirabile
inter possessiones Israhel et possessiones Aegyptiorum
ut nihil omnino intereat ex his quae pertinent
ad filios Israhel
5 constituitque Dominus tempus dicens
cras faciet Dominus verbum istud in terra
6 fecit ergo Dominus verbum hoc altero die
mortuaque sunt omnia animantia Aegyptiorum
de animalibus vero filiorum Israhel nihil omnino periit
7 et misit Pharao ad videndum
nec erat quicquam mortuum de his quae possidebat Israhel
ingravatumque est cor Pharaonis et non dimisit populum
8 et dixit Dominus ad Mosen et Aaron
tollite plenas manus cineris de camino
et spargat illud Moses in caelum coram Pharao
9 sitque pulvis super omnem terram Aegypti
erunt enim in hominibus et in iumentis
vulnera et vesicae turgentes
in universa terra Aegypti
10 tuleruntque cinerem de camino
et steterunt contra Pharao
et sparsit illud Moses in caelum
factaque sunt vulnera vesicarum turgentium
in hominibus et in iumentis
11 nec poterant malefici stare coram Mosen
propter vulnera quae in illis erant et in omni terra Aegypti
12 induravitque Dominus cor Pharaonis
et non audivit eos sicut locutus est Dominus ad Mosen
13 dixit quoque Dominus ad Mosen
mane consurge et sta coram Pharao
et dices ad eum haec dicit Dominus Deus Hebraeorum
dimitte populum meum ut sacrificet mihi
14 quia in hac vice mittam omnes plagas meas super cor tuum
super servos tuos et super populum tuum
ut scias quod non sit similis mei in omni terra
15 nunc enim extendens manum
percutiam te et populum tuum peste
peribisque de terra
16 idcirco autem posui te ut ostendam in te fortitudinem meam
et narretur nomen meum in omni terra
17 adhuc retines populum meum et non vis eum dimittere
18 en pluam hac ipsa hora cras grandinem multam nimis
qualis non fuit in Aegypto
a die qua fundata est usque in praesens tempus
19 mitte ergo iam nunc
et congrega iumenta tua et omnia quae habes in agro
homines enim et iumenta et universa quae inventa fuerint foris
nec congregata de agris
cecideritque super ea grando morientur
20 qui timuit verbum Domini de servis Pharao
fecit confugere servos suos et iumenta in domos
21 qui autem neglexit sermonem Domini
dimisit servos suos et iumenta in agris
22 et dixit Dominus ad Mosen extende manum tuam in caelum
ut fiat grando in universa terra Aegypti
super homines et super iumenta
et super omnem herbam agri in terra Aegypti
23 extenditque Moses virgam in caelum
et Dominus dedit tonitrua et grandinem
ac discurrentia fulgura super terram
pluitque Dominus grandinem super terram Aegypti
24 et grando et ignis inmixta pariter
ferebantur
tantaeque fuit magnitudinis
quanta ante numquam apparuit in universa terra Aegypti
ex quo gens illa condita est
25 et percussit grando in omni terra Aegypti
cuncta quae fuerunt in agris ab homine usque ad iumentum
cunctam herbam agri percussit grando
et omne lignum regionis confregit
26 tantum in terra Gessen ubi erant filii Israhel grando non cecidit
27 misitque Pharao et vocavit Mosen et Aaron dicens ad eos
peccavi etiam nunc
Dominus iustus ego et populus meus impii
28 orate Dominum et desinant tonitrua Dei et grando
ut dimittam vos et nequaquam hic ultra maneatis
29 ait Moses cum egressus fuero de urbe
extendam palmas meas ad Dominum
et cessabunt tonitrua et grando non erit
ut scias quia Domini est terra
30 novi autem quod et tu et servi tui necdum timeatis Dominum Deum
31 linum ergo et hordeum laesum est
eo quod hordeum esset virens et linum iam folliculos germinaret
32 triticum autem et far non sunt laesa quia serotina erant
33 egressusque Moses a Pharaone et ex urbe
tetendit manus ad Dominum
et cessaverunt tonitrua et grando
nec ultra stillavit pluvia super terram
34 videns autem Pharao quod cessasset pluvia et grando et tonitrua
auxit peccatum
35 et ingravatum est cor eius et servorum illius
et induratum nimis
nec dimisit filios Israhel
sicut praeceperat Dominus per manum Mosi