1 Përse shfryitnë kombetë, edhe popujtë shkuenë ndër mend punë të kota?
2 Mbëretënit e dheut ndenjnë, edhe të parët’ u mbëlothnë bashkë kundrë Zotit, edhe kundrë të lyemit ati,
3 tue thanë : Le të këpusim lidhëjet’ e atyne, edhe le të hedhim tej prei nesh vargjet’ e atyne.
4 Ai qi rri ndë qillt ka me qeshunë: Zoti ka me përqeshun’ ata.
5 Atëherë ka me u folunë ndë mëni të vet, edhe ka me i trubulluem ndë zemërim të vet.
6 Por unë,ka me thanë , Leva mbëretinë t’em mbi Sionë, malin e shenjtënisë s’eme.
7 Unë kam me diftuem urdhëniminë; Zoti më tha: Ti je biri em, unë sot të kam piellë.
8 Lyp prei meje, edhe kam me të dhanë kombetë për trashigiminë tand, edhe kantet’ e dheut për të përmbaitunitë tat.
9 Ke me kullotun’ ata me shkop të hekurtë; ke me thyem ata porsi enë tiegullari.
10 Tashti pra urtësohi, o mbëretënë; mësohi, o gjykatësit’ e dheut.
11 Shërbeni Zotit me frikë, edhe gëzohi me të dridhunë.
12 Puthni birinë, mos zemërohetë ndonji herë, edhe keni me hupunë prei udhësë, kur të ndizetë së shpeiti zemërimi i ati. Lum gjith’ ata qi kanë shpëryem mb’atë.
1 Përse shfryitnë kombetë, edhe popujtë shkuenë ndër mend punë të kota?
2 Mbëretënit e dheut ndenjnë, edhe të parët’ u mbëlothnë bashkë kundrë Zotit, edhe kundrë të lyemit ati,
3 tue thanë : Le të këpusim lidhëjet’ e atyne, edhe le të hedhim tej prei nesh vargjet’ e atyne.
4 Ai qi rri ndë qillt ka me qeshunë: Zoti ka me përqeshun’ ata.
5 Atëherë ka me u folunë ndë mëni të vet, edhe ka me i trubulluem ndë zemërim të vet.
6 Por unë,ka me thanë , Leva mbëretinë t’em mbi Sionë, malin e shenjtënisë s’eme.
7 Unë kam me diftuem urdhëniminë; Zoti më tha: Ti je biri em, unë sot të kam piellë.
8 Lyp prei meje, edhe kam me të dhanë kombetë për trashigiminë tand, edhe kantet’ e dheut për të përmbaitunitë tat.
9 Ke me kullotun’ ata me shkop të hekurtë; ke me thyem ata porsi enë tiegullari.
10 Tashti pra urtësohi, o mbëretënë; mësohi, o gjykatësit’ e dheut.
11 Shërbeni Zotit me frikë, edhe gëzohi me të dridhunë.
12 Puthni birinë, mos zemërohetë ndonji herë, edhe keni me hupunë prei udhësë, kur të ndizetë së shpeiti zemërimi i ati. Lum gjith’ ata qi kanë shpëryem mb’atë.