1 Why standest thou afar off, O LORD? why hidest thou thyself in times of trouble?
2 The wicked in his pride doth persecute the poor: let them be taken in the devices that they have imagined.
3 For the wicked boasteth of his heart’s desire, and blesseth the covetous, whom the LORD abhorreth.
4 The wicked, through the pride of his countenance, will not seek after God: God is not in all his thoughts.
5 His ways are always grievous; thy judgments are far above out of his sight: as for all his enemies, he puffeth at them.
6 He hath said in his heart, I shall not be moved: for I shall never be in adversity.
7 His mouth is full of cursing and deceit and fraud: under his tongue is mischief and vanity.
8 He sitteth in the lurking places of the villages: in the secret places doth he murder the innocent: his eyes are privily set against the poor.
9 He lieth in wait secretly as a lion in his den: he lieth in wait to catch the poor: he doth catch the poor, when he draweth him into his net.
10 He croucheth, and humbleth himself, that the poor may fall by his strong ones.
11 He hath said in his heart, God hath forgotten: he hideth his face; he will never see it .
12 Arise, O LORD; O God, lift up thine hand: forget not the humble.
13 Wherefore doth the wicked contemn God? he hath said in his heart, Thou wilt not require it .
14 Thou hast seen it; for thou beholdest mischief and spite, to requite it with thy hand: the poor committeth himself unto thee; thou art the helper of the fatherless.
15 Break thou the arm of the wicked and the evil man: seek out his wickedness till thou find none.
16 The LORD is King for ever and ever: the heathen are perished out of his land.
17 LORD, thou hast heard the desire of the humble: thou wilt prepare their heart, thou wilt cause thine ear to hear:
18 To judge the fatherless and the oppressed, that the man of the earth may no more oppress.
1 Përse rri së largu, o Zot? Përse mpëshife ndë kohë shtrëngimi?
2 I vobegu përvëlohetë ndë madhështi të pa-besit; le të zihenë ndë dinakëritë qi shkojënë ndër mend.
3 Se i pa-besi mburretë mbë dëshërimet të shpirtit vet, edhe lakëmuesi lumënon vetëvetëhenë, s’e zë për gja Zotinë.
4 I pa-besi s’ka me kërkuem Zotinë, për madhështin’ e faqesë vet, gjithë mendimet’ e ati janë, se s’ka Perëndi.
5 Udhët’ e ati ndyhenë mbë qish do kohë, gjyqet’ e tu janë shumë nalt prei faqes ati, shfryn kundrë gjith’ anëmiqvet vet.
6 Tha ndë zemërët të vet: S’kam me u tundunë bres mbas brezi, pa ndonji të keqe.
7 Goja e ati ashtë plot me mallëkim e me idhënim e me gënjeshtrë, ndënë gjuhët t’ati asht’ e keqe edhe pa-udhëni.
8 Rri ndë pritë ndëpër katunde, qi të vrasi të pa-fajminë ndë të mpëshefëtë, syt’ e ati përgjojënë të nevojëshiminë.
9 Pulitetë ndë vend të mpëshefetë, porsi leoni ndë shpellët të vet, pulitetë për me rrëmbyem të vobegunë; rrëmben të vobegunë, kur heq atë ndë lak të vet.
10 Ngërmuqet’ e uletë poshtë, qi të bienë të vobegjitë ndë thonj t’ati.
11 Tha ndë zemërët të vet: Perëndia harroi; këtheu mbënjanë faqen’ e vet, s’ka me pamë kurrë.
12 Ngreu, o Zot, o Perëndi, nalto dorënë tande, mos harro të nevojëshimitë.
13 Për ç’punë zemëroi Perëndinë i pa-besi? Tha ndë zemërët të vet: S’ke me kërkuem.
14 Pe, se ti ve ore të shtrembëtën’ edhe të shamitë, qi ta shpagueish me dorënë tande; i vobegu lihetë ndë dorët tande, ti je ndifmësi i të vorfënit.
15 Dërrmo krahin’ e të pa-besit edhe të keqit, kërko fajin’ e ati, nder sa të mos gjejsh ma .
16 Zoti ashtë mbëret ndë jetë të jetësë, kombetë kanë me u bierrë prei dheut ati. Ndëgjove dëshërimin’ e të nevojëshimëvet,
17 o Zot, ke me bamë gati zemërën’ e atyne, ke me vumë vesh,
18 qi të gjukojsh të vorfënin’ edhe të përungjëtinë, nder sa të mos mundojë ma njeriu i dheut.