1 I am the man that hath seen affliction by the rod of his wrath. 2 He hath led me, and brought me into darkness, but not into light. 3 Surely against me is he turned; he turneth his hand against me all the day. 4 My flesh and my skin hath he made old; he hath broken my bones. 5 He hath builded against me, and compassed me with gall and travail. 6 He hath set me in dark places, as they that be dead of old. 7 He hath hedged me about, that I cannot get out: he hath made my chain heavy. 8 Also when I cry and shout, he shutteth out my prayer. 9 He hath inclosed my ways with hewn stone, he hath made my paths crooked. 10 He was unto me as a bear lying in wait, and as a lion in secret places. 11 He hath turned aside my ways, and pulled me in pieces: he hath made me desolate. 12 He hath bent his bow, and set me as a mark for the arrow. 13 He hath caused the arrows of his quiver to enter into my reins. 14 I was a derision to all my people; and their song all the day. 15 He hath filled me with bitterness, he hath made me drunken with wormwood. 16 He hath also broken my teeth with gravel stones, he hath covered me with ashes. 17 And thou hast removed my soul far off from peace: I forgat prosperity. 18 And I said, My strength and my hope is perished from the LORD: 19 Remembering mine affliction and my misery, the wormwood and the gall. 20 My soul hath them still in remembrance, and is humbled in me.
21 This I recall to my mind, therefore have I hope.
22 ¶ It is of the LORD’s mercies that we are not consumed, because his compassions fail not. 23 They are new every morning: great is thy faithfulness. 24 The LORD is my portion, saith my soul; therefore will I hope in him. 25 The LORD is good unto them that wait for him, to the soul that seeketh him. 26 It is good that a man should both hope and quietly wait for the salvation of the LORD. 27 It is good for a man that he bear the yoke in his youth. 28 He sitteth alone and keepeth silence, because he hath borne it upon him. 29 He putteth his mouth in the dust; if so be there may be hope. 30 He giveth his cheek to him that smiteth him: he is filled full with reproach. 31 For the Lord will not cast off for ever: 32 But though he cause grief, yet will he have compassion according to the multitude of his mercies. 33 For he doth not afflict willingly nor grieve the children of men. 34 To crush under his feet all the prisoners of the earth, 35 To turn aside the right of a man before the face of the most High, 36 To subvert a man in his cause, the Lord approveth not.
37 ¶ Who is he that saith, and it cometh to pass, when the Lord commandeth it not? 38 Out of the mouth of the most High proceedeth not evil and good? 39 Wherefore doth a living man complain, a man for the punishment of his sins? 40 Let us search and try our ways, and turn again to the LORD. 41 Let us lift up our heart with our hands unto God in the heavens.
42 We have transgressed and have rebelled: thou hast not pardoned. 43 Thou hast covered with anger, and persecuted us: thou hast slain, thou hast not pitied. 44 Thou hast covered thyself with a cloud, that our prayer should not pass through. 45 Thou hast made us as the offscouring and refuse in the midst of the people. 46 All our enemies have opened their mouths against us. 47 Fear and a snare is come upon us, desolation and destruction. 48 Mine eye runneth down with rivers of water for the destruction of the daughter of my people. 49 Mine eye trickleth down, and ceaseth not, without any intermission, 50 Till the LORD look down, and behold from heaven. 51 Mine eye affecteth mine heart because of all the daughters of my city. 52 Mine enemies chased me sore, like a bird, without cause. 53 They have cut off my life in the dungeon, and cast a stone upon me. 54 Waters flowed over mine head; then I said, I am cut off.
55 ¶ I called upon thy name, O LORD, out of the low dungeon. 56 Thou hast heard my voice: hide not thine ear at my breathing, at my cry. 57 Thou drewest near in the day that I called upon thee: thou saidst, Fear not. 58 O Lord, thou hast pleaded the causes of my soul; thou hast redeemed my life. 59 O LORD, thou hast seen my wrong: judge thou my cause. 60 Thou hast seen all their vengeance and all their imaginations against me. 61 Thou hast heard their reproach, O LORD, and all their imaginations against me; 62 The lips of those that rose up against me, and their device against me all the day. 63 Behold their sitting down, and their rising up; I am their musick.
64 ¶ Render unto them a recompence, O LORD, according to the work of their hands. 65 Give them sorrow of heart, thy curse unto them. 66 Persecute and destroy them in anger from under the heavens of the LORD.
Alef
1 Njeriu që e pa mjerimin, jam unë,
nën shkopin e zemërimit të tij.
Alef
2 Ai më shtyu e më endi
në errësirën pa dritë.
Alef
3 Ai e ktheu dorën e tij
gjithmonë veç kundër meje.
Bet
4 Blojë m'i bëri eshtrat,
më shkretoi mish e lëkurë.
Bet
5 Bëri ledhe kundër meje,
helm e stërmundim.
Bet
6 Brenda errësirës më vendosi,
si të vdekurit e kahershëm.
Gimel
7 Gardh ngriti rreth meje e dot nuk dal,
më hodhi vargonj të rëndë.
Gimel
8 Gërthas e kërkoj ndihmë,
por prapë ma hedh poshtë lutjen.
Gimel
9 Gurë të latuar vuri për të m'i mbyllur rrugët,
shtigjet m'i dredhoi.
Dalet
10 Doli kundër meje si ariu në pritë,
si luan i fshehur.
Dalet
11 Drejtimin ma humbi,
më shqeu e më shkretoi.
Dalet
12 Drejtoi harkun e vet
e më bëri shënjestër për shigjetë.
He
13 Hodhi kundër veshkave të mia
shigjetat e kukurës së vet.
He
14 Habia e popullit tim u bëra,
këngë qesëndie për ta tërë kohën.
He
15 Hidhërime më dha sa u ngiva,
më dehu me pelin.
Vau
16 Varrë m'i bëri dhëmbët me gurë,
me shtiu në hi.
Vau
17 Vërtiti larg paqen nga shpirti im,
e kam harruar mirësinë.
Vau
18 «Venitet pritshmëria ime», thashë,
«Ardhmëria që do të vinte prej Zotit».
Zain
19 Zë e kujtoj pikëllimin dhe endjen time,
si të ishin pelin e helm.
Zain
20 Zaliset shpirti im,
kur kujton e kujton.
Zain
21 Ziejnë në zemrën time këto gjëra,
prandaj kam shpresë:
Het
22 «Hiri i mirësisë së Zotit nuk shterohet,
s'ka fund mëshira e tij.
Het
23 Herët në mëngjes përtërihen,
e madhe është besnikëria e tij.
Het
24 “Hisja ime është Zoti”, thotë shpirti im,
“Prandaj edhe shpresoj në të”».
Tet
25 Tregohet i mirë Zoti
për ata që shpresojnë në të,
për ata që e kërkojnë me shpirt.
Tet
26 Të presësh në heshtje shpëtimin e Zotit
është gjë e mirë.
Tet
27 Të mbartë zgjedhën që në rini
është gjë e mirë për një burrë.
Jod
28 Jetën ta kalojë i vetmuar e i heshtur
ai që Zoti e ka rënduar.
Jod
29 Ja, ta ulë fytyrën gjer në pluhur,
se mbase ka shpresë.
Jod
30 Ja, t'ia kthejë faqen ndëshkuesit,
të dendet me poshtërime.
Kaf
31 Kurrë Zoti
nuk përjashton përgjithmonë.
Kaf
32 Ka mëshirë sipas mirësisë së tij të madhe
edhe nëse ndëshkon.
Kaf
33 Kurrë nuk e çon pikëllimin me gjithë zemër,
as i poshtëron njerëzit.
Lamed
34 Le të shtypen me këmbë
të gjithë të burgosurit e tokës,
Lamed
35 le t'i shtrembërohet e drejta njeriut
para të Tejlartit,
Lamed
36 le t'i përmbyset çështja njeriut,
a nuk shikon Zoti?
Mem
37 Mos dikush flet e ajo gjë bëhet
pa e urdhëruar Zoti?
Mem
38 Mirësitë e ligësitë a nuk dalin
prej gojës së të Tejlartit?
Mem
39 Mos të ankohet asnjë njeri i gjallë
pse i ndëshkohen mëkatet.
Nun
40 Ne duhet t'i shqyrtojmë sjelljet tona,
t'i peshojmë e të kthehemi te Zoti.
Nun
41 Kah Perëndia në qiell
t'i ngremë zemrat e duart.
Nun
42 Ne bëmë shkelje e kryeneçësi,
ti nuk e dhe faljen.
Samek
43 S'na përdëlleve, por na vrave,
na përndoqe i mbështjellë me zemërim.
Samek
44 Sajove një re rreth teje
që nuk e shpon as lutja.
Samek
45 Stërvinë e mbeturinë na bëre
në mes të popujve.
Fe
46 Fshajnë me gojë kundër nesh
të gjithë armiqtë tanë.
Fe
47 Frika e gropa na zunë,
rrënimi e dërrmimi.
Fe
48 Furi lotësh më rrjedhin nga sytë
për thyerjen e bijës së popullit tim.
Ain
49 Ajohen sytë e mi pa ndalur,
se nuk ka pushim,
Ain
50 aq kohë sa Zoti të mos këqyrë
e të shikojë nga qielli.
Ain
51 Angështohet shpirti im kur shoh me sy
bijat e qytetit tim.
Cade
52 Cytësit e mi pa shkak
më gjuajnë siç gjuhet shpendi.
Cade
53 Copë ma bënë jetën,
më mbytën në pus, më gjuajtën me gurë.
Cade
54 Currila uji më vërshuan mbi kokë
e thashë: «Mbarova!».
Kof
55 Kërkova emrin tënd, o Zot,
nga thellësitë e honit.
Kof
56 Klithmën time e dëgjove: «Mos i mbyll veshët
ndaj psherëtimës e britmës sime».
Kof
57 Kur të thirra, ti u afrove
e the: «Mos ki frikë!».
Resh
58 Rastin tim, o Zot, ti e mbrojte,
ma shpagove jetën.
Resh
59 Rrengun që më bënë e pe, o Zot:
gjykoje çështjen time!
Resh
60 Ra në sytë e tu tërë hakmarrja e tyre,
tërë shestimet e tyre kundër meje.
Sin
61 Sharjen e tyre e dëgjove, o Zot,
dhe tërë shestimet e tyre kundër meje.
Sin
62 Shfrejnë kundër meje gjithë ditën
buzët e kundërshtarëve të mi.
Sin
63 Shikoi kur ulen e kur ngrihen,
unë jam shpotia e tyre.
Tau
64 Ti jepua shpërblimin, o Zot,
sipas veprave të duarve të tyre.
Tau
65 Topitua zemrën,
lëshoju mallkimin.
Tau
66 Tërë zemërim përndiqi e rrënoji
nën qiellin e Zotit.