1 But it displeased Jonah exceedingly, and he was very angry. 2 And he prayed unto the LORD, and said, I pray thee, O LORD, was not this my saying, when I was yet in my country? Therefore I fled before unto Tarshish: for I knew that thou art a gracious God, and merciful, slow to anger, and of great kindness, and repentest thee of the evil. 3 Therefore now, O LORD, take, I beseech thee, my life from me; for it is better for me to die than to live.
4 ¶ Then said the LORD, Doest thou well to be angry?
5 So Jonah went out of the city, and sat on the east side of the city, and there made him a booth, and sat under it in the shadow, till he might see what would become of the city. 6 And the LORD God prepared a gourd, and made it to come up over Jonah, that it might be a shadow over his head, to deliver him from his grief. So Jonah was exceeding glad of the gourd. 7 But God prepared a worm when the morning rose the next day, and it smote the gourd that it withered. 8 And it came to pass, when the sun did arise, that God prepared a vehement east wind; and the sun beat upon the head of Jonah, that he fainted, and wished in himself to die, and said, It is better for me to die than to live. 9 And God said to Jonah, Doest thou well to be angry for the gourd? And he said, I do well to be angry, even unto death. 10 Then said the LORD, Thou hast had pity on the gourd, for the which thou hast not laboured, neither madest it grow; which came up in a night, and perished in a night: 11 And should not I spare Nineveh, that great city, wherein are more than sixscore thousand persons that cannot discern between their right hand and their left hand; and also much cattle?
Jonai dhe mëshira e Perëndisë
1 Jonai u mërzit shumë nga kjo e u zemërua. 2 Atëherë iu lut Zotit e tha: «O Zot, a nuk doli siç thashë që kur isha në vendin tim? Prandaj në fillim mora arratinë për në Tarshish, se e dija që ti je Perëndi i mëshirshëm e i dhembshur, i ngadaltë në zemërim e plot mirësi, dhe që zbutesh e nuk ndëshkon. 3 E tani të lutem, o Zot, merrma jetën, se për mua më e mirë është vdekja, se jeta». 4 Dhe Zoti e pyeti: «A është mirë që u zemërove kështu?».
5 Jonai doli nga qyteti e u ul në lindje të tij. Atje bëri një kasolle e u ul nën hijen e saj për të parë se ç'do të bëhej me qytetin.
6 Zoti Perëndi bëri të mbijë një bimë ricini, që u rrit e u bë më e lartë se Jonai, për t'i bërë hije e për ta çliruar nga ligësia. Jonai u gëzua shumë për bimën. 7 Por të nesërmen kur po zbardhte, Perëndia dërgoi një krimb që i ra bimës e bima u tha. 8 Kur doli dielli, Perëndia dërgoi një erë përvëluese nga lindja. Dielli i ra në kokë e Jonai u trullos. Atëherë Jonai donte të vdiste e tha: «Më mirë të vdes, sesa të jetoj». 9 Perëndia i tha: «A është mirë që u zemërove për një bimë?». Jonai iu përgjigj: «Mirë është që u zemërova për vdekje». 10 Atëherë Zoti i tha: «Ty të erdhi keq për një bimë, për të cilën nuk punove e nuk e rrite vetë, një bimë që për një natë mbiu e për një natë u tha. 11 Po mua, nuk duhet të më vijë keq për qytetin e madh të Ninivës, ku banojnë më shumë se njëqind e njëzet mijë njerëz, që nuk dinë të dallojnë të djathtën nga e majta, dhe ku ka një numër të madh kafshësh?».