1 Is there not an appointed time to man upon earth? are not his days also like the days of an hireling? 2 As a servant earnestly desireth the shadow, and as an hireling looketh for the reward of his work: 3 So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me. 4 When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am full of tossings to and fro unto the dawning of the day. 5 My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and become loathsome. 6 My days are swifter than a weaver’s shuttle, and are spent without hope.
7 O remember that my life is wind: mine eye shall no more see good. 8 The eye of him that hath seen me shall see me no more: thine eyes are upon me, and I am not. 9 As the cloud is consumed and vanisheth away: so he that goeth down to the grave shall come up no more . 10 He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more. 11 Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul. 12 Am I a sea, or a whale, that thou settest a watch over me? 13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaint; 14 Then thou scarest me with dreams, and terrifiest me through visions: 15 So that my soul chooseth strangling, and death rather than my life. 16 I loathe it; I would not live alway: let me alone; for my days are vanity.
17 What is man, that thou shouldest magnify him? and that thou shouldest set thine heart upon him? 18 And that thou shouldest visit him every morning, and try him every moment? 19 How long wilt thou not depart from me, nor let me alone till I swallow down my spittle? 20 I have sinned; what shall I do unto thee, O thou preserver of men? why hast thou set me as a mark against thee, so that I am a burden to myself? 21 And why dost thou not pardon my transgression, and take away mine iniquity? for now shall I sleep in the dust; and thou shalt seek me in the morning, but I shall not be .
1 «A s'është mundim jeta e njeriut mbi dhe
e ditët e tij si ditët e rrogëtarit?
2 Siç digjet skllavi për mriz
e siç pret rrogëtari shpërblimin,
3 ashtu më ranë mua muaj zbrazëtie
dhe m'u caktuan net mjerimi.
4 Nëse shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”,
por mbrëmja është e gjatë
e unë përpëlitem gjer në ag.
5 Trupin ma mbuluan krimbat e pluhuri,
kore e plasaritur më është bërë lëkura.
6 Ditët më ikin më shpejt se vegja e endësit
dhe sosen ku soset shpresa.
7 Mos harro se një frymë është jeta ime,
sytë e mi nuk do ta shohin më të mirën.
8 Syri që do të më shohë, nuk do të më dallojë,
kur të m'i hedhësh sytë, nuk do të jem më.
9 Siç davaritet e kalon reja,
ashtu nuk ngjitet më kush zbret në skëterrë.
10 Nuk kthehet më në shtëpi,
as ka për ta njohur më vendi i tij.
11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën,
do të flas me shpirt të brengosur,
do të ankohem me hidhërim në zemër.
12 A jam unë det, apo përbindësh,
që vure rojë përmbi mua?
13 Kur them: “Shtrati do të më lehtësojë,
shtroja do të ma zbusë ankimin”,
14 atëherë ti më tremb me ëndrra
e më tmerron me vegime.
15 Më mirë të ma marrësh frymën,
më mirë të vdes, se të më mbesin veç eshtrat.
16 Jam mekur, nuk do të jetoj përgjithmonë.
Më lër, sepse si fryma janë ditët e mia.
17 Ç'është njeriu që ta madhërosh,
që ta mbash mendjen tek ai,
18 ta vëzhgosh çdo mëngjes
e çdo çast ta vësh në sprovë?
19 Kur do t'i heqësh sytë prej meje?
Nuk më lë vetëm as të gëlltis pështymën.
20 Nëse mëkatova, ç'të bëra ty, o rojtar i njerëzimit?
Pse më vure në shënjestër e u bëra i rëndë edhe për vete?
21 Pse nuk ma shlyen fajin e nuk ma harron ligësinë,
se tani do të shtrihem në pluhur,
do të më kërkosh e nuk do të më gjesh?».