1 Oh that thou wouldest rend the heavens, that thou wouldest come down, that the mountains might flow down at thy presence, 2 As when the melting fire burneth, the fire causeth the waters to boil, to make thy name known to thine adversaries, that the nations may tremble at thy presence! 3 When thou didst terrible things which we looked not for, thou camest down, the mountains flowed down at thy presence. 4 For since the beginning of the world men have not heard, nor perceived by the ear, neither hath the eye seen, O God, beside thee, what he hath prepared for him that waiteth for him. 5 Thou meetest him that rejoiceth and worketh righteousness, those that remember thee in thy ways: behold, thou art wroth; for we have sinned: in those is continuance, and we shall be saved.
6 But we are all as an unclean thing , and all our righteousnesses are as filthy rags; and we all do fade as a leaf; and our iniquities, like the wind, have taken us away. 7 And there is none that calleth upon thy name, that stirreth up himself to take hold of thee: for thou hast hid thy face from us, and hast consumed us, because of our iniquities. 8 But now, O LORD, thou art our father; we are the clay, and thou our potter; and we all are the work of thy hand.
9 ¶ Be not wroth very sore, O LORD, neither remember iniquity for ever: behold, see, we beseech thee, we are all thy people. 10 Thy holy cities are a wilderness, Zion is a wilderness, Jerusalem a desolation. 11 Our holy and our beautiful house, where our fathers praised thee, is burned up with fire: and all our pleasant things are laid waste. 12 Wilt thou refrain thyself for these things , O LORD? wilt thou hold thy peace, and afflict us very sore?
1 Sikur të ishe si zjarri që djeg shkurret
e që ujin e bën të vlojë,
që t'ua bëje të njohur armiqve emrin tënd.
Para teje kombet do të dridheshin!
2 Kur bëre mrekulli që ne nuk i pritnim,
zbrite e para teje u trandën malet.
3 Që nga lashtësia nuk ishte dëgjuar,
askujt s'ia dëgjuan veshët e nuk ia panë sytë,
që tjetër Perëndi, veç teje, të vepronte
për atë që kishte shpresë tek ai.
4 Përpara u del atyre që me gëzim
zbatojnë drejtësinë
atyre që s'të harrojnë,
por ecin udhëve të tua.
Ja, vërtet ishe i zemëruar,
sepse kishin mëkatuar.
Për shumë kohë ishim në mëkatet tona,
si do të shpëtojmë vallë?
5 Jemi bërë të gjithë si të papastër
e çdo drejtësi e jona si rrobë e ndyrë,
të gjithë po vyshkemi si gjethja,
paudhësitë po na degdisin larg si era.
6 S'ka kush ta thërrasë më emrin tënd,
s'ka kush të ngrihet e të mbështetet te ti,
se e ke fshehur prej nesh fytyrën tënde,
na ke lënë të tretemi prej paudhësive tona.
7 Por, ti, o Zot, ti je ati ynë,
ne jemi balta e ti poçari,
të gjithë jemi vepra e duarve të tua.
8 Mos u zemëro për së tepërmi, o Zot,
e mos i kujto përherë paudhësitë tona.
Ja, të përgjërohemi të na vështrosh,
të gjithë jemi populli yt.
9 Qytetet e tua të shenjta janë shkretuar,
i shkretë ka mbetur Sioni,
rrënojë është bërë Jerusalemi.
10 Tempulli ynë i shenjtë e i madhërishëm,
vendi ku të lavdëronin etërit tanë,
është përpirë prej zjarrit.
Gjithçka që e kishim të çmuar
është kthyer në gërmadhë.
11 Edhe pas gjithë këtyre,
do të përmbahesh, o Zot?
Mos vallë do të heshtësh?
Kaq shumë do të na mundosh?