Mbë të parinë kënkëtuar, mbi All-tashhith, Miktam i Dhavidhit, kur iku nga syt’ e Saullit ndë shpellë.
1 Përdëlle-më, o Perëndi, përdëlle-më, se shpirti im vu shpëresënë mbë ty, edhe mbë hijen’ e fletëvet tua do të shpërenj, gjer sa të shkonjë pa-udhëria.
2 Do t’i thërres Perëndisë lartë, Perëndisë që më bën mirë.
3 Do të dërgonjë prej qiellit, edhe do të më shpëtonjë; do të çpërnderonjë atë që rri me gojë hapëtë të më përpijë. Sellah. Perëndia do të dërgonjë përdëllimn’ e ti edhe të vërtetën’e ti.
4 Shpirti im është ndërmiet leonësh, dergjem (ndërmiet) të bijet njierëzet që ndizenë flakë, dhëmbët e atyreve janë armë e shigjeta, edhe gjuh’ e atyreve thikë e hollë.
5 Lartohu mbi qiejt, o Perëndi, lavdia jote qoftë mbë gjithë dhenë.
6 Bënë gati kurth për këmbët e mia, edhe shpirti im u kërrus poshtë; mihnë gropë përpara meje, po ranë mb’atë. Sellah.
7 Zëmëra ime është gati, o Perëndi, zëmëra ime është gati, do të këndonj e të psall.
8 Çohu lavdia ime, çohu, psalltir e qitharë, do të cgjonem me natë.
9 Do të të lavduronj ndër llauze, o Zot, do të të psall ndër kombe.
10 Se përdëllimi yt u madhua gjer më qiej, edhe e vërteta jote gjer mbë ret.
11 Lartohu përmbi qiejt, o Perëndi, lavdia jote qoftë mbë gjithë dhenë.