1 Lavduroni Zotinë, se asht’ i mirë, se përdëllimi i ati ashtë për gjithë jetënë.
2 Le të thonë kështu ata qi janë shpërblyem prei Zotit, të cillët’ i shpërbleu prei dorës’ anëmikut,
3 edhe i mbëloth prei vendesh, prei së lemi diellit , e prei së perënduemit, prei anësë borësë, e prei anësë detit.
4 Shkoishin’ andej e këndej ndë shkretinë, mb’udhë pa-ujë, nukë gjejshinë qytet për të ndenjunë.
5 Kishin’ uni e het, nuk’ u mbet shpirt.
6 Ateherë thërritnë Zotinë ndë shtrëngim të vet,
7 edhe ai i shpëtoi prei nevojavet atyne. Edhe u hoq udhënë dreitë, qi të vinë ndë qytet për të ndenjunë.
8 Le të lavdurojënë Zotinë për përdëllimet e ati, edhe për mërekullit e ati qi bani te të bijt e njerëzëvet,
9 se ngini shpirt të heçim, edhe mbushi me të mira shpirt të unëshim.
10 Ata qi rrinë ndë errësinë e ndë hie të vdekësë, të lidhunitë ndë shtrëngim e ndë hekura,
11 se nukë ndigjuenë fjalët’ e Perëndisë, edhe nuk’ e zunë për gja këshillën’ e të Naltit,
12 përandai përvuni zemërën’ e atyneve me mundime: ranë, edhe s’kishte se kush me u ndifunë.
13 Ateherë i bërtitnë Zotit ndë shtrëngim të vet, edhe ai i shpëtoi prei nevojavet atyne.
14 I nxuer prei errësinës’ e prei hiesë vdekësë, edhe këputi të lidhunat’ e atyne.
15 Le të lavdurojënë Zotinë për përdëllimet e ati, edhe për mërekullit e ati qi bani te të bijt’ e njerëzëvet,
16 se theu dyer të ramëta, edhe këputi shule të hekurtë.
17 Të marrëtë mundohenë për të dalat prei udhësë, e për pa-udhënit e veta.
18 Ç’do gjellë e ka të ndytë shpirti i atyneve, edhe afrohenë ngjer ndë dyert të vdekësë.
19 Ateherë i bërtasinë Zotit ndë shtrëngim të vet, edhe ai i shpëton prei nevojavet atyne.
20 Dërgon fjalën’ e vet, edhe i shëndosh, edhe i shpëton prei prishëjes atyneve.
21 Le të lavdurojënë Zotinë për përdëllimet e ati, edhe për mërekullit e ati qi bani te të bijt’ e njerëzëvet.
22 Edhe le të bajënë kurban lavdurimi, edhe le të tregojënë punët’ e ati me gëzim.
23 Ata qi shkojënë ndë det me barkë, edhe bajënë punë ndër shumë ujëna.
24 Këta shofinë punët’ e Zotit, edhe mërekullit’ e ati ndë thellësinat.
25 Sepse thotë, edhe ngrihetë thëllim ere, edhe ngre nalt valët’ e detit.
26 Hipinë ngjer ndë qijet, e sdripinë ngjer ndë abyssat; shpirti i atyneve tretetë prei së keqesë.
27 Tunden’ e lëkundenë porsi i deitunë, edhe gjithë ditunia e atyneve vdiretë.
28 Ateherë i bërtasinë Zotit ndë shtrëngim të vet, edhe ai i nxier prei nevojavet atyne.
29 Ban thëlliminë veri, edhe pushojënë valët’ e detit.
30 Edhe gëzohenë, se pushuenë, edhe u hiek udhënë ndë lima qi dëshërojënë.
31 Le të lavdurojënë Zotinë për përdëllimet e ati, edhe për mërekullit e ati qi bani te të bijt’ e njerëzëvet.
32 Edhe le ta naltojënë ndë përmbëledhëje të popullit, edhe le ta lavdurojënë ndë të ndenjunë të pleqësisë.
33 Ban lumënate të shkretë, edhe vruimet’ e ujënavet të thate.
34 Dhenë qi ban pemë, të ngjelmëtë, për të keqen’ e atyneve qi rrinë nd’ate.
35 Ban shkretinënë lëqenë ujënash, edhe dhen’ e thate vruimë ujënash.
36 Edhe atie ve të rrinë të unëshimitë, edhe ngrefinë qytete për të ndenjunë,
37 edhe mbiellin’ ara, e venë vëneshtë, edhe bajënë pemë e drithë.
38 Edhe i bekon, e shumohenë fortë, edhe nuk’ u pakëson bagëtinë.
39 Mbasandai pakësohenë, edhe përvihenë prei shtrëngimit, e prei së keqesë, e prei mundimit.
40 Derth shpërnderim mbi të parët, edhe i ban të sillen’ andej e këndej ndë vend të pa-shkelun’ e pa udhë.
41 Por të nevojëshimin’ e ngre prei nevojet, edhe ia ban fëmijt’ e shtëpisë, si tufë.
42 Të dreitëtë shofin’ edhe gëzohenë, por çdo pa-udhënie ka me i u mbëshelunë goja e vet.
43 Kush asht i mençim, e ve ore këto, edhe kanë me marrë vesht përdëllimet’ e Zotit.