1 Ndë funt të shtatit vit të bëjsh ndëlesë. 2 Edhe ky (është) nomi i ndëlesësë: Ç’do hua-dhënës, që t’i ketë dhënë hua të afërëmit tij, t’ja lënjë (atë); të mos e kërkonjë nga i afërëmi i tij, a nga i vëllai i tij, sepse këjo kluhetë ndëles’ e Zotit. 3 Nga i huaji munt ta kërkojsh, po dora jote ja ka për të lënë t’yt-vëlla ç’ka nga të tuatë, 4 që të mos jet’ i vobek ndë mest jush, sepse Zoti do të të bekonjë fort nd’ atë dhe që t’ep Zoti Perëndia yt për trashëgim, që t’e urdhëronjç, 5 vetëmë ndë dëgjofsh me kujdes zën’ e Zotit Perëndisë tënt, që të mbash vesh të bëjsh gjithë porositë që po të urdhëronj unë sot. 6 Sepse Zoti Perëndia do të të bekonjë, sikundrë t’u zotua; edhe do t’u huajsh shumë kombave, po ti nukë do të huahesh; edhe do të mbëretëronjç mbi shumë komba, po mbi ty s’kanë për të mbëretëruarë.
7 Ndë është ndë mest tënt ndonjë i vobek nga t’ët-vëllezër përbrënda dyeret tua, ndë dhet tënt që t’ep Zoti Perëndia yt, të mos ashpërojsh zëmrënë tënde, as të mos mbyllç dorënë tënde nga i vobegu yt-vëlla, 8 po t’i hapsh fare atij dorënë tënde, edhe t’i huajsh fare atij mjaft për nevolën’ e atij, ç’i duhetë. 9 Shiko të mos shkonjë mendim i keq ndë zëmërët tënde, e të thuash: Po afronet’ i shtati vit, viti i ndëlesësë, edhe të diallësonetë syri yt mbi të vobegunë t’ët-vëlla, e të mos i apsh atij, e t’i thërrasë Zotit kundrë teje, e të zihetë ty për fal. 10 Vërtet t’i apsh atij, edhe zemëra jote të mos diallësonetë kur t’i apsh atij, sepse përandaj do të bekonjë Zoti Perëndia yt gjithë punët’ e tua, edhe gjithë ç’të zësh me dorë.
11 Sepse nukë do të mbetetë dheu (yt) pa të vobek, përandaj po të urdhëronj unë, e po të them: Fare të hapsh dorënë tënde te yt-vëlla, te i vobegu yt, edhe te i nevolëshimi yt mbi dhet t’ënt.
12 Ndë u shittë te ti yt-vëlla, Hebre a Hebrejkë, do të të shërbenjë gjashtë viet, edhe të shtatinë vit ta lërojsh atë të shkonjë prej teje. 13 Edhe kur ta lëronjç atë të shkonjë prej teje, të mos e dërgojsh me dorë të thatë: 14 t’i apsh atij nga dhënt’ e tua, e nga lëma jote, e nga liri yt; t’i apsh atij nga ç’do gjë që të ka bekuarë Zoti Perëndia yt. 15 Edhe të kujtojsh se ke qënë shërbëtuar ndë dhet të Egjyftërisë, edhe të shpërbleu Zoti Perëndia yt, përandaj unë po të urdhëronj këtë kafshë sot.
16 Po ndë të thëntë: Nukë dal prej teje, sepse të desha ty edhe shtëpinë tënde, sepse puna po të vete mbarë, 17 atëherë të marsh një shtijëzë, e t’i shpojsh veshinë te dera, edhe ta kesh shërbëtuar për kurdo; edhe shërbëtoresë s’ate po kështu t’ja bënjç.
18 Të mos të vinjë keq kur ta lëronjç atë të shkonjë prej teje, sepse të shërbeu dy herë më tepërë se një shërbëtuar i pajtuarë, gjashtë viet; edhe Zoti Perëndia yt do të bekonjë gjithë ç’të bënjç.
19 Gjithë kërthinjat’ e para që lenjënë meshkuj ndër lopët’ e tua e ndër dhënt e tua do t’ja biesh dhurëti Zotit Perëndisë tënt; mos e vësh mbë punë viçin’ e parë, as mos e qethç qëngjin’ e parë të dhënet tua. 20 Ta hash atë për vit përpara Zotit Perëndisë tënt, nd’ atë vënt që të sgjethnjë Zoti, ti edhe shtëpia jote.
21 Edhe ndë qënt’ i fëlliqurë, a i çalë, a i verbërë, a (të ketë) ndonjë të fëlliqurë të keq, të mos ja bënjç kurban Zotit Perëndisë tënt. 22 Ta hash atë përbrënda dyeret tua, (ta hajë atë) i paqëruari edhe i qëruari radhazi, posi kapruallinë edhe posi drërinë. 23 Po gjaknë të mos ja hani, ta derthni atë mbi dhet posi ujë.