1 O ju të gjithë që keni et, eni ndër ujërat; edhe ju që nukë keni argjënt, eni, e blini, e hani; po, eni, e blini verë e klumësht, pa argjënt e pa çimim.
2 Përse prishni argjëndinë tuaj (për gjë që) nuk’ (është) bukë? Edhe mundimnë tuaj jo për të ngosurë? Pa dëgjomëni me kujdes, edhe do të hani të mira, edhe shpirti juaj do të gëzonetë ndë të majmit.
3 Ktheni veshnë tuaj, edhe eni tek unë; dëgjoni, edhe shpirti juaj do të rronjë, edhe do të bënj me ju dhiatë të përjetëshime, përdëllimet’ e Dhavidhit besëtarëtë.
4 Na tek ua dhash’ atë gjëndëjevet për deshmim, të parë edhe urdhërtar ndër gjëndëjet.
5 Na tek do të thërreç një komp që nuk’ e njihnje; edhe komba që nukë të njihinë ty do t’ecënjënë te ti, për Zotinë Perëndinë tënt, edhe për Shënjtin’ e Israilit, sepse të lëvdoi.
6 Kërkoni Zonë, gjersa munt të gjëndetë, thërritni atë, gjersa ësht’ afërë.
7 Le të lërë i pabesi udhën’ e ti, edhe i paudhi këshillat’ e tia, edhe le të këthehetë te Zoti, edhe do t’e përdëllenjë, edhe te Perëndia ynë, sepse ay do ta ndëlenjë pa kursim.
8 Sepse këshillat’ e mia nukë janë si këshillatë tuaja, as udhëtë tuaja si udhët’ e mia, thotë Zoti.
9 Po sa të lartë janë qiejetë nga dheu, kështu udhët’ e mia janë më të larta, se udhëtë tuaja, edhe këshillat’ e mia, se këshillatë tuaja.
10 Sepse sikundrë bie shiu edhe bora nga qielli, edhe nukë këthenet’ atie, po ujit dhenë, edhe e bën atë të mbinjë e të nxierrë bima, që t’i apë farë ati që mbiell, edhe bukë ati që ha,
11 kështu do të jetë fiala ime që del nga gola ime: nukë do të këthenetë tek unë e sbrazëtë, po do të mbaronjë dashurimnë t’im, edhe do të vejë mbarë kudo që ta dërgonj.
12 Sepse do të dilni me gëzim, edhe do t’u hiqet’ udha ndë paqtim; malet’ e kodratë do të gjëmonjënë përpara juve nga gëzimi, edhe gjithë drunjt’ e fushësë do të përpiekënë duartë.
13 Ndë vënt të gjëmbit do të dalë qiparis, ndë vënt të hithëthit do të dalë mersinë; edhe këjo do të jetë mbë Zonë për emërë, për shenjë të përjetëshime, (që) nukë do të vdiretë.
1 Οἱ διψῶντες, πορεύεσθε ἐφ᾽ ὕδωρ, καὶ ὅσοι μὴ ἔχετε ἀργύριον, βαδίσαντες ἀγοράσατε καὶ πίετε ἄνευ ἀργυρίου καὶ τιμῆς οἴνου καὶ στέαρ. 2 ἵνα τί τιμᾶσθε ἀργυρίου, καὶ τὸν μόχθον ὑμῶν οὐκ εἰς πλησμονήν; ἀκούσατέ μου καὶ φάγεσθε ἀγαθά, καὶ ἐντρυφήσει ἐν ἀγαθοῖς ἡ ψυχὴ ὑμῶν. 3 προσέχετε τοῖς ὠτίοις ὑμῶν καὶ ἐπακολουθήσατε ταῖς ὁδοῖς μου· ἐπακούσατέ μου, καὶ ζήσεται ἐν ἀγαθοῖς ἡ ψυχὴ ὑμῶν· καὶ διαθήσομαι ὑμῖν διαθήκην αἰώνιον, τὰ ὅσια Δαυιδ τὰ πιστά. 4 ἰδοὺ μαρτύριον ἐν ἔθνεσιν δέδωκα αὐτόν, ἄρχοντα καὶ προστάσσοντα ἔθνεσιν. 5 ἔθνη, ἃ οὐκ ᾔδεισάν σε, ἐπικαλέσονταί σε, καὶ λαοί, οἳ οὐκ ἐπίστανταί σε, ἐπὶ σὲ καταφεύξονται ἕνεκεν τοῦ θεοῦ σου τοῦ ἁγίου Ισραηλ, ὅτι ἐδόξασέν σε.
6 Ζητήσατε τὸν θεὸν καὶ ἐν τῷ εὑρίσκειν αὐτὸν ἐπικαλέσασθε· ἡνίκα δ᾽ ἂν ἐγγίζῃ ὑμῖν, 7 ἀπολιπέτω ὁ ἀσεβὴς τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ ἀνὴρ ἄνομος τὰς βουλὰς αὐτοῦ καὶ ἐπιστραφήτω ἐπὶ κύριον, καὶ ἐλεηθήσεται, ὅτι ἐπὶ πολὺ ἀφήσει τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν. 8 οὐ γάρ εἰσιν αἱ βουλαί μου ὥσπερ αἱ βουλαὶ ὑμῶν οὐδὲ ὥσπερ αἱ ὁδοὶ ὑμῶν αἱ ὁδοί μου, λέγει κύριος· 9 ἀλλ᾽ ὡς ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τῆς γῆς, οὕτως ἀπέχει ἡ ὁδός μου ἀπὸ τῶν ὁδῶν ὑμῶν καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς διανοίας μου. 10 ὡς γὰρ ἐὰν καταβῇ ὑετὸς ἢ χιὼν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ οὐ μὴ ἀποστραφῇ, ἕως ἂν μεθύσῃ τὴν γῆν, καὶ ἐκτέκῃ καὶ ἐκβλαστήσῃ καὶ δῷ σπέρμα τῷ σπείροντι καὶ ἄρτον εἰς βρῶσιν, 11 οὕτως ἔσται τὸ ῥῆμά μου, ὃ ἐὰν ἐξέλθῃ ἐκ τοῦ στόματός μου, οὐ μὴ ἀποστραφῇ, ἕως ἂν συντελεσθῇ ὅσα ἠθέλησα καὶ εὐοδώσω τὰς ὁδούς σου καὶ τὰ ἐντάλματά μου. 12 ἐν γὰρ εὐφροσύνῃ ἐξελεύσεσθε καὶ ἐν χαρᾷ διδαχθήσεσθε· τὰ γὰρ ὄρη καὶ οἱ βουνοὶ ἐξαλοῦνται προσδεχόμενοι ὑμᾶς ἐν χαρᾷ, καὶ πάντα τὰ ξύλα τοῦ ἀγροῦ ἐπικροτήσει τοῖς κλάδοις, 13 καὶ ἀντὶ τῆς στοιβῆς ἀναβήσεται κυπάρισσος, ἀντὶ δὲ τῆς κονύζης ἀναβήσεται μυρσίνη· καὶ ἔσται κύριος εἰς ὄνομα καὶ εἰς σημεῖον αἰώνιον καὶ οὐκ ἐκλείψει.