1 Mjer Ariila, Ariila, qyteti (që) pat ndenjurë Dhavidhi; shtoni vit mbi vit, le të therënë kurbane të kremteje.
2 Po unë do të shtrëngonj Ariilënë, edhe (atie) do të jetë barrë e shtrëngatë, po tek unë do të jetë posi Ariila.
3 Edhe do të ngul ushtërinë kundrë teje përqark, edhe do të ngreh të qerthulluarë me hendek kundrë teje, edhe do të ngre mure kundrë teje.
4 Edhe do të hidhesh poshtë, do të flaç nga trualli, edhe të foluritë tat do të jetë të unjurë prej dheu, edhe zëri yt nga trualli, do të jetë posi zëri i ati që flet nga barku, edhe ligjërata jote do të pishtëllinjë nga balta.
5 Edhe shumica e arëmiqet tu do të jetë posi pluhuri, edhe shumica e të fortëvet posi kashta që e merr (era); po, këjo do të bënetë papandehurë sa-kaqë-herash.
6 Zoti i ushtërivet do të vinjë për të parë ty, me bubullimë, e me tërmet, e me zë të math, me erë të fortë, e me erë shakulli, e me flakë zjarri që diek.
7 Edhe shumica e gjithë kombavet, që lëftonjënë kundrë Ariilësë, po, gjith’ ata që lëftonjënë kundrë asaj, edhe kundrë murevet asaj, edhe ata që shtrëngonjën’ atë, do të jetë posi ëndërrë që shohënë natënë.
8 Po më fort posi ay që ka uri e sheh ëndërra, se na tek po ha, po sqonetë, edhe shpirti i ati (është) sbrazëtë; apo posi ay që ka et e sheh ëndërra, se na tek po pi, po sqonetë, edhe na (tek ësht’) i pafuqishim, edhe shpirti i ati ka et; kështu do të jenë shumicat’ e gjithë kombavet, që lëftonjënë kundrë malit Sionësë.
9 Qëndroni, e çuditi, klithni, e thërritni; këta dehenë, po jo prej vere, u mirrenë këmbëtë, po jo prej të piri të fortë.
10 Sepse Zoti derdhi mbi ju frymë gjumi të rëndë, edhe mbylli sytë tuaj; mbuloi përqark profitëtë e krerëtë tuaj, që shohënë të fanitura.
11 Edhe ç’do të faniturë do të jetë ndër ju posi fialë karte të mbyllurë, që t’ja apënë ndonjëj që di të këndonjë, e të thonë: Të lutem, këndo këtë; edhe ay të thotë: Nukë munt, sepse është mbyllurë.
12 Edhe i apënë kartënë ati që s’di të këndonjë, edhe thonë: Të lutem, këndo këtë; edhe ay thotë: S’di të këndonj.
13 Përandaj Zoti thotë: Sepse këjo gjëndëje më afronetë me golën’ e saj, edhe më nderon me buzët’ e saja, po zëmëra e asaj është lark meje, edhe më druanjënë, (tuke mësuarë) mësime, porosi njerëzish;
14 përandaj na tek do të shtonj të bënj punë të çudiçime ndë mest të kësaj gjëndëje, punë të çudiçime e të maniçime, sepse dituria e të dituret asaj do të humbasë, edhe mëndëja e të mënçëmëvet asaj do të fshihetë.
15 Mjer ata që mihënë thellë për të fshehurë këshillënë nga zoti, edhe të cilëvet punëtë janë nd’ errësirë, edhe thonë: Cili na sheh? Edhe cili na di?
16 O të shtrëmbëtë, a do të kujtonetë tiegullari posi balta? A do të thotë gatesa për atë që gatuan këtë: Ky nukë më gatoi? Apo ndërtesa do t’i thotë ati që ndërton këtë: Ky s’ka mënt?
17 Nukë (do të shkonjë) edhe shumë kohë, edhe Livani do të bënetë fushë plot me pemë, edhe fusha plot me pemë do të kujtonetë posi pyll.
18 Edhe atë ditë, të shurdhuritë do të dëgjonjënë fialët’ e kartësë, edhe syt’ e të verburet do të shohënë, (si të shpëtonjënë) nga errësira e nga mjegulla.
19 Edhe të përunjëtitë do të shtonjënë gëzimnë mbë Zotinë, edhe të vobeqt’ e njerëzet do të gëzonenë për Shënjtin’ e Israilit.
20 Sepse i frikëshimi nukë mbeti, edhe përqeshësi u shua, edhe gjith’ ata që ruanjënë panominë u shuanë,
21 të cilëtë bënjënë njerinë faltuar për një fialë, edhe i ngrehënë kurth ati që qërton ndë portët, edhe shtrembëronjënë të dreitënë me të rreme.
22 Përandaj Zoti që shpëtoi Avraamnë, kështu thotë për shtëpin’ e Jakovit: Jakovi nukë do të turpëronetë më, edhe faqëja e ati nukë do të verdhetë më.
23 Po kur të shohë djemt’ e ti, punën’ e duaret mia, ndë mest të ti, do të shënjtëronjën’ emërinë t’im, edhe do të shënjtëronjënë Shënjtin’ e Jakovit, edhe do t’i kenë frikë Perëndis’ Israilit.
24 Po ata që gabonenë pas frymësë do të bienë ndër mënt, edhe ata që mpshonjënë do të xënë mësim.
1 Οὐαὶ πόλις Αριηλ, ἣν Δαυιδ ἐπολέμησεν· συναγάγετε γενήματα ἐνιαυτὸν ἐπ᾽ ἐνιαυτόν, φάγεσθε γὰρ σὺν Μωαβ. 2 ἐκθλίψω γὰρ Αριηλ, καὶ ἔσται αὐτῆς ἡ ἰσχὺς καὶ τὸ πλοῦτος ἐμοί. 3 καὶ κυκλώσω ὡς Δαυιδ ἐπὶ σὲ καὶ βαλῶ περὶ σὲ χάρακα καὶ θήσω περὶ σὲ πύργους, 4 καὶ ταπεινωθήσονται οἱ λόγοι σου εἰς τὴν γῆν, καὶ εἰς τὴν γῆν οἱ λόγοι σου δύσονται· καὶ ἔσται ὡς οἱ φωνοῦντες ἐκ τῆς γῆς ἡ φωνή σου, καὶ πρὸς τὸ ἔδαφος ἡ φωνή σου ἀσθενήσει. 5 καὶ ἔσται ὡς κονιορτὸς ἀπὸ τροχοῦ ὁ πλοῦτος τῶν ἀσεβῶν καὶ ὡς χνοῦς φερόμενος, καὶ ἔσται ὡς στιγμὴ παραχρῆμα 6 παρὰ κυρίου σαβαωθ· ἐπισκοπὴ γὰρ ἔσται μετὰ βροντῆς καὶ σεισμοῦ καὶ φωνῆς μεγάλης, καταιγὶς φερομένη καὶ φλὸξ πυρὸς κατεσθίουσα. 7 καὶ ἔσται ὡς ὁ ἐνυπνιαζόμενος ἐν ὕπνῳ ὁ πλοῦτος τῶν ἐθνῶν πάντων, ὅσοι ἐπεστράτευσαν ἐπὶ Αριηλ, καὶ πάντες οἱ στρατευσάμενοι ἐπὶ Ιερουσαλημ καὶ πάντες οἱ συνηγμένοι ἐπ᾽ αὐτὴν καὶ θλίβοντες αὐτήν. 8 καὶ ἔσονται ὡς οἱ ἐν ὕπνῳ πίνοντες καὶ ἔσθοντες, καὶ ἐξαναστάντων μάταιον αὐτῶν τὸ ἐνύπνιον, καὶ ὃν τρόπον ἐνυπνιάζεται ὁ διψῶν ὡς πίνων καὶ ἐξαναστὰς ἔτι διψᾷ, ἡ δὲ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς κενὸν ἤλπισεν, οὕτως ἔσται ὁ πλοῦτος πάντων τῶν ἐθνῶν, ὅσοι ἐπεστράτευσαν ἐπὶ τὸ ὄρος Σιων. 9 ἐκλύθητε καὶ ἔκστητε καὶ κραιπαλήσατε οὐκ ἀπὸ σικερα οὐδὲ ἀπὸ οἴνου· 10 ὅτι πεπότικεν ὑμᾶς κύριος πνεύματι κατανύξεως καὶ καμμύσει τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν καὶ τῶν προφητῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἀρχόντων αὐτῶν, οἱ ὁρῶντες τὰ κρυπτά. 11 καὶ ἔσονται ὑμῖν πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα ὡς οἱ λόγοι τοῦ βιβλίου τοῦ ἐσφραγισμένου τούτου, ὃ ἐὰν δῶσιν αὐτὸ ἀνθρώπῳ ἐπισταμένῳ γράμματα λέγοντες Ἀνάγνωθι ταῦτα· καὶ ἐρεῖ Οὐ δύναμαι ἀναγνῶναι, ἐσφράγισται γάρ. 12 καὶ δοθήσεται τὸ βιβλίον τοῦτο εἰς χεῖρας ἀνθρώπου μὴ ἐπισταμένου γράμματα, καὶ ἐρεῖ αὐτῷ Ἀνάγνωθι τοῦτο· καὶ ἐρεῖ Οὐκ ἐπίσταμαι γράμματα.
13 Καὶ εἶπεν κύριος Ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσίν με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾽ ἐμοῦ, μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καὶ διδασκαλίας. 14 διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ προσθήσω τοῦ μεταθεῖναι τὸν λαὸν τοῦτον καὶ μεταθήσω αὐτοὺς καὶ ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν κρύψω. 15 οὐαὶ οἱ βαθέως βουλὴν ποιοῦντες καὶ οὐ διὰ κυρίου· οὐαὶ οἱ ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες καὶ ἔσται ἐν σκότει τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ ἐροῦσιν Τίς ἡμᾶς ἑώρακεν καὶ τίς ἡμᾶς γνώσεται ἢ ἃ ἡμεῖς ποιοῦμεν; 16 οὐχ ὡς ὁ πηλὸς τοῦ κεραμέως λογισθήσεσθε; μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι Οὐ σύ με ἔπλασας; ἢ τὸ ποίημα τῷ ποιήσαντι Οὐ συνετῶς με ἐποίησας; 17 οὐκέτι μικρὸν καὶ μετατεθήσεται ὁ Λίβανος ὡς τὸ ὄρος τὸ Χερμελ καὶ τὸ ὄρος τὸ Χερμελ εἰς δρυμὸν λογισθήσεται; 18 καὶ ἀκούσονται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ κωφοὶ λόγους βιβλίου, καὶ οἱ ἐν τῷ σκότει καὶ οἱ ἐν τῇ ὁμίχλῃ ὀφθαλμοὶ τυφλῶν βλέψονται· 19 καὶ ἀγαλλιάσονται πτωχοὶ διὰ κύριον ἐν εὐφροσύνῃ, καὶ οἱ ἀπηλπισμένοι τῶν ἀνθρώπων ἐμπλησθήσονται εὐφροσύνης. 20 ἐξέλιπεν ἄνομος, καὶ ἀπώλετο ὑπερήφανος, καὶ ἐξωλεθρεύθησαν οἱ ἀνομοῦντες ἐπὶ κακίᾳ 21 καὶ οἱ ποιοῦντες ἁμαρτεῖν ἀνθρώπους ἐν λόγῳ· πάντας δὲ τοὺς ἐλέγχοντας ἐν πύλαις πρόσκομμα θήσουσιν καὶ ἐπλαγίασαν ἐν ἀδίκοις δίκαιον. 22 διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος ἐπὶ τὸν οἶκον Ιακωβ, ὃν ἀφώρισεν ἐξ Αβρααμ Οὐ νῦν αἰσχυνθήσεται Ιακωβ οὐδὲ νῦν τὸ πρόσωπον μεταβαλεῖ Ισραηλ· 23 ἀλλ᾽ ὅταν ἴδωσιν τὰ τέκνα αὐτῶν τὰ ἔργα μου, δι᾽ ἐμὲ ἁγιάσουσιν τὸ ὄνομά μου καὶ ἁγιάσουσιν τὸν ἅγιον Ιακωβ καὶ τὸν θεὸν τοῦ Ισραηλ φοβηθήσονται. 24 καὶ γνώσονται οἱ τῷ πνεύματι πλανώμενοι σύνεσιν, οἱ δὲ γογγύζοντες μαθήσονται ὑπακούειν, καὶ αἱ γλῶσσαι αἱ ψελλίζουσαι μαθήσονται λαλεῖν εἰρήνην.