1 Atë ditë Zoti do të mundonjë me thikën’ e ti, të keqen’ e të madhen’ e të fortënë, Leviathaninë gjarpërin’ e shtrëmbëtë, po, Leviathaninë gjarpërin’ e shtrembëtë, edhe do të vrasë lubinë që (është) ndë det.
2 Atë ditë këndoni asaj: O Vësht i dashurë,
3 unë Zoti do t’e ruanj atë; mbë ç’do herë do t’e ujit atë, që të mos i bënjë dëm ati (asndonjë), nat’ e ditë do t’e ruanj atë;
4 nukë do të jetë zemërim tek unë; cili do të venjë kundrë meje driza e gjëmba ndë luftë; do të shkonjam për mes t’atyre, do t’ i digjam këto bashkë,
5 a le të zihetë nga fuqia ime, (që) të bënjë paqtim bashkë me mua, (edhe) do të bënjë paqtim bashkë me mua.
6 Mbë t’ardhuritë do të bënjë Jakovinë të zërë rrënjë; Israili do të lulëzonjë, edhe do të bënjë dega, e do të mbushnjë faqen’ e botësë me pemë.
7 Mos i ra ati, sikundrë u ra atyreve që i ranë ati? Apo u vranë pas vdekëjes’ atyreve që u vranë nga ay?
8 Me masë do të lëftojsh bashkë me atë, kur ta hethç tej atë; mat erën’ e ti të fortënë ndë ditët të erësë diellit.
9 Andaj me këtë do të qëronetë panomia e Jakovit, edhe këjo (do të jetë) gjithë pema, të shuhetë fali i ati, kur të dërrmonjë gjithë gurët’ e tempujvet posi pluhur të hollë të këlqeresë, pyjet’ e mira edhe idhullatë nukë do të mbetenë më ndë këmbë.
10 Sepse qyteti i fortë do të shkretonetë, të ndenjuritë do të lihetë, edhe do të mbetetë posi shkretëtirë; atie do të kullosë viçi, edhe atie do të prëhetë, edhe do të hajë degat’ e asaj.
11 Kur të thahenë degat’ e asaj, do të këputenë; gratë do të vinjënë, e do t’i diegënë, sepse është gjëndëje pa mënt; andaj ay që bëri atë nukë do t’i vinjë keq për atë, edhe ay që gatoi atë nukë do t’e përdëllenjë atë.
12 Edhe atë ditë Zoti do të hedhë tej nga hendeku i lumit gjer ndë rrymt të Egjyftërisë, edhe ju do të mbëlidhi një nga një, ju të bijt’ e Israilit.
13 Edhe atë ditë do t’i bienë trumbetësë madhe, edhe do të vinjën’ ata që u prishnë ndë dhet të Asyrisë, edhe ata që qenë dëbuarë ndë dhet të Egjyftërisë, edhe do të lusnë Zotnë ndë malt të shënjtëruarë ndë Jerusalimë.
1 Τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐπάξει ὁ θεὸς τὴν μάχαιραν τὴν ἁγίαν καὶ τὴν μεγάλην καὶ τὴν ἰσχυρὰν ἐπὶ τὸν δράκοντα ὄφιν φεύγοντα, ἐπὶ τὸν δράκοντα ὄφιν σκολιὸν καὶ ἀνελεῖ τὸν δράκοντα. 2 τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀμπελὼν καλός· ἐπιθύμημα ἐξάρχειν κατ᾽ αὐτῆς. 3 ἐγὼ πόλις ἰσχυρά, πόλις πολιορκουμένη, μάτην ποτιῶ αὐτήν· ἁλώσεται γὰρ νυκτός, ἡμέρας δὲ πεσεῖται τὸ τεῖχος. 4 οὐκ ἔστιν ἣ οὐκ ἐπελάβετο αὐτῆς· τίς με θήσει φυλάσσειν καλάμην ἐν ἀγρῷ; διὰ τὴν πολεμίαν ταύτην ἠθέτηκα αὐτήν. τοίνυν διὰ τοῦτο ἐποίησεν κύριος ὁ θεὸς πάντα, ὅσα συνέταξεν. κατακέκαυμαι, 5 βοήσονται οἱ ἐνοικοῦντες ἐν αὐτῇ, ποιήσωμεν εἰρήνην αὐτῷ, ποιήσωμεν εἰρήνην. 6 οἱ ἐρχόμενοι, τέκνα Ιακωβ, βλαστήσει καὶ ἐξανθήσει Ισραηλ, καὶ ἐμπλησθήσεται ἡ οἰκουμένη τοῦ καρποῦ αὐτοῦ. 7 μὴ ὡς αὐτὸς ἐπάταξεν, καὶ αὐτὸς οὕτως πληγήσεται, καὶ ὡς αὐτὸς ἀνεῖλεν, οὕτως ἀναιρεθήσεται; 8 μαχόμενος καὶ ὀνειδίζων ἐξαποστελεῖ αὐτούς· οὐ σὺ ἦσθα ὁ μελετῶν τῷ πνεύματι τῷ σκληρῷ ἀνελεῖν αὐτοὺς πνεύματι θυμοῦ; 9 διὰ τοῦτο ἀφαιρεθήσεται ἡ ἀνομία Ιακωβ, καὶ τοῦτό ἐστιν ἡ εὐλογία αὐτοῦ, ὅταν ἀφέλωμαι αὐτοῦ τὴν ἁμαρτίαν, ὅταν θῶσιν πάντας τοὺς λίθους τῶν βωμῶν κατακεκομμένους ὡς κονίαν λεπτήν· καὶ οὐ μὴ μείνῃ τὰ δένδρα αὐτῶν, καὶ τὰ εἴδωλα αὐτῶν ἐκκεκομμένα ὥσπερ δρυμὸς μακράν. 10 τὸ κατοικούμενον ποίμνιον ἀνειμένον ἔσται ὡς ποίμνιον καταλελειμμένον· καὶ ἔσται πολὺν χρόνον εἰς βόσκημα, καὶ ἐκεῖ ἀναπαύσονται. 11 καὶ μετὰ χρόνον οὐκ ἔσται ἐν αὐτῇ πᾶν χλωρὸν διὰ τὸ ξηρανθῆναι. γυναῖκες ἐρχόμεναι ἀπὸ θέας, δεῦτε· οὐ γὰρ λαός ἐστιν ἔχων σύνεσιν, διὰ τοῦτο οὐ μὴ οἰκτιρήσῃ ὁ ποιήσας αὐτούς, οὐδὲ ὁ πλάσας αὐτοὺς οὐ μὴ ἐλεήσῃ. 12 καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ συμφράξει κύριος ἀπὸ τῆς διώρυγος τοῦ ποταμοῦ ἕως Ρινοκορούρων, ὑμεῖς δὲ συναγάγετε τοὺς υἱοὺς Ισραηλ κατὰ ἕνα ἕνα. 13 καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ σαλπιοῦσιν τῇ σάλπιγγι τῇ μεγάλῃ, καὶ ἥξουσιν οἱ ἀπολόμενοι ἐν τῇ χώρᾳ τῶν Ἀσσυρίων καὶ οἱ ἀπολόμενοι ἐν Αἰγύπτῳ καὶ προσκυνήσουσιν τῷ κυρίῳ ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ ἅγιον ἐν Ιερουσαλημ.