1 Edhe Zoti i tha Moisiut: Shko, (e) hip së këtejmi, ti edhe ajo gjëndëja që nxore nga dheu i Egjyptërisë, nd’atë dhe që i bëra be Avraamit, (e) Isaakut, e Jakovit, edhe i thashë: Farësë sate do t’ia ap atë, 2 edhe do të dërgonj një ëngjëll përpara teje, edhe do të dëbonj Hanaanitin’, (e) Amoritin’, e Hittitin’, e Perizzitin’, (e) Hivitin’, e Jebusitinë, 3 ndë një dhe që rrieth klumësht’ e mialtë, sepse unë nukë do të ngjitem bashkë me ty, (sepse je një gjëndëje kokëtrashë), që mos të shuanj ty mb’udhë.
4 Edhe gjëndëja kur dëgjoi këtë fialë të keqe, mbajti zi, edhe asndonjë nukë vuri stolin’ e ti mbi vetëhet të ti.
5 Sepse Zoti i tha Moisiut: Thuaju të bijet Israilit: Ju (jeni) gjëndëje kokëtrashë; pakëzë herë ndë arthça përanë teje, do të të shuanj, andaj tashi svish stolit’ e tu prei teje, që ta njoh ç’kam për të bërë ty.
6 Edhe të bijt’ e Israilit sveshnë stolit’ e tyre afërë malit Horebit.
7 Edhe Moisiu mori tendënë, edhe e nguli jasht’ ushtërisë, lark ushtërisë, edhe e kluajti atë Tendë përmbëledhëje, edhe gjithëkush kërkonte Zotinë, dilte te tenda e përmbëledhëjesë, që (ishte) përjashta ushtërisë.
8 Edhe Moisiu kur dilte ndë tendët, gjithë gjëndëja ngrihej (mbë këmbë), edhe gjithësecili qëndronte (përanë) derësë tendësë ti, edhe shikoninë prapa Moisiut, gjersa hynte ndë tendët. 9 Edhe posa hynte Moisiu ndë tendët, sbriste shtylla e resë, edhe qëndronte mbi dyert të tendësë, edhe (Zoti) fliste bashkë me Moisinë.
10 Edhe gjithë gjëndëja shihte shtyllën’ e resë që qëndronte mbi dyert të tendësë, edhe gjithë gjëndëja ngriturë mbë këmbë falej, gjithësecili (nga) dera e tendësë ti. 11 Edhe Zoti i fliste Moisiut sy ndër sy, posi një njeri kur flet me mikun’ e ti. Pastaj kthehej ndë ushtërit, po një dialosh, shërbëtori i ati, Joshuai i biri Naviut, nuk’ ikënte nga tenda.
12 Edhe Moisiu i tha Zotit: Shih, ti më thua: Nxire këtë gjëndëje, edhe ti nukë më diftove cilinë do të dërgonjç bashkë me mua, edhe ti the: Të njoh ty mb’emër, po gjete edhe hirë përpara meje, 13 tashi pra, ndë paça gjeturë hirë përpara teje, të lutem, diftomë udhënë tënde, që të njoh ty, që të gjenj hirë përpara teje, edhe shih se ky komp (është) gjëndëja jote.
14 Edhe (Zoti) tha: Faqeja ime do të vinjë (bashkë me ty), edhe do të t’ap të prëjturë. 15 Edhe ay i tha ati: Ndë mos arthtë faqeja jote (bashkë me mua), mos na ngre së këtejmi, 16 sepse qysh do të njihetë tashi, se kam gjeturë hirë përpara teje, un’ edhe gjëndëja jote? (as po) nga të ardhurit tat bashkë me ne? Kështu do të shquhemi, un’ edhe gjëndëja jote, nga çdo gjëndëje, që (është) mbi faqet të dheut.
17 Edhe Zoti i tha Moisiut: Edhe këtë punë që the, do t’(e) bënj, sepse gjete hirë përpara meje, edhe të njoh mb’emër.
18 Edhe tha: Të lutem, diftomë lavdinë tënde.
19 Edhe (ay) tha: Unë do të bënj të shkonjë përpara teje gjithë të mirëtë tim, edhe do të leçis emërin’ e Zotit përpara teje, edhe do të përdëllenj atë që përdëllenj, edhe do të ndëlenj atë që ndëlenj. 20 Edhe (ay) tha: Nukë munt të shohç faqenë time, sepse nukë do të më shohë njeri, e të rronjë. 21 Edhe Zoti tha: Na (tek është) vënt afërë meje, edhe do të rrish mbi gurt, 22 edhe kur të shkonjë lavdia ime, do të të vë ndë të çarët të gurit, edhe do të të mbulonj me dorënë time, gjersa të shkonj, 23 edhe do të ngre dorënë time, edhe do të shohç kurrizinë tim, po nukë do të shohç faqenë time.
1 Καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν Πορεύου ἀνάβηθι ἐντεῦθεν σὺ καὶ ὁ λαός σου, οὓς ἐξήγαγες ἐκ γῆς Αἰγύπτου, εἰς τὴν γῆν, ἣν ὤμοσα τῷ Αβρααμ καὶ Ισαακ καὶ Ιακωβ λέγων Τῷ σπέρματι ὑμῶν δώσω αὐτήν. 2 καὶ συναποστελῶ τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, καὶ ἐκβαλεῖ τὸν Αμορραῖον καὶ Χετταῖον καὶ Φερεζαῖον καὶ Γεργεσαῖον καὶ Ευαῖον καὶ Ιεβουσαῖον. 3 καὶ εἰσάξω σε εἰς γῆν ῥέουσαν γάλα καὶ μέλι· οὐ γὰρ μὴ συναναβῶ μετὰ σοῦ διὰ τὸ λαὸν σκληροτράχηλόν σε εἶναι, ἵνα μὴ ἐξαναλώσω σε ἐν τῇ ὁδῷ. 4 καὶ ἀκούσας ὁ λαὸς τὸ ῥῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο κατεπένθησαν ἐν πενθικοῖς. 5 καὶ εἶπεν κύριος τοῖς υἱοῖς Ισραηλ Ὑμεῖς λαὸς σκληροτράχηλος· ὁρᾶτε μὴ πληγὴν ἄλλην ἐπάξω ἐγὼ ἐφ᾽ ὑμᾶς καὶ ἐξαναλώσω ὑμᾶς· νῦν οὖν ἀφέλεσθε τὰς στολὰς τῶν δοξῶν ὑμῶν καὶ τὸν κόσμον, καὶ δείξω σοι ἃ ποιήσω σοι. 6 καὶ περιείλαντο οἱ υἱοὶ Ισραηλ τὸν κόσμον αὐτῶν καὶ τὴν περιστολὴν ἀπὸ τοῦ ὄρους τοῦ Χωρηβ.
7 Καὶ λαβὼν Μωυσῆς τὴν σκηνὴν αὐτοῦ ἔπηξεν ἔξω τῆς παρεμβολῆς μακρὰν ἀπὸ τῆς παρεμβολῆς, καὶ ἐκλήθη σκηνὴ μαρτυρίου· καὶ ἐγένετο πᾶς ὁ ζητῶν κύριον ἐξεπορεύετο εἰς τὴν σκηνὴν ἔξω τῆς παρεμβολῆς. 8 ἡνίκα δ᾽ ἂν εἰσεπορεύετο Μωυσῆς εἰς τὴν σκηνὴν ἔξω τῆς παρεμβολῆς, εἱστήκει πᾶς ὁ λαὸς σκοπεύοντες ἕκαστος παρὰ τὰς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ κατενοοῦσαν ἀπιόντος Μωυσῆ ἕως τοῦ εἰσελθεῖν αὐτὸν εἰς τὴν σκηνήν. 9 ὡς δ᾽ ἂν εἰσῆλθεν Μωυσῆς εἰς τὴν σκηνήν, κατέβαινεν ὁ στῦλος τῆς νεφέλης καὶ ἵστατο ἐπὶ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς, καὶ ἐλάλει Μωυσῇ· 10 καὶ ἑώρα πᾶς ὁ λαὸς τὸν στῦλον τῆς νεφέλης ἑστῶτα ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς, καὶ στάντες πᾶς ὁ λαὸς προσεκύνησαν ἕκαστος ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ. 11 καὶ ἐλάλησεν κύριος πρὸς Μωυσῆν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρὸς τὸν ἑαυτοῦ φίλον. καὶ ἀπελύετο εἰς τὴν παρεμβολήν, ὁ δὲ θεράπων Ἰησοῦς υἱὸς Ναυη νέος οὐκ ἐξεπορεύετο ἐκ τῆς σκηνῆς.
12 Καὶ εἶπεν Μωυσῆς πρὸς κύριον Ἰδοὺ σύ μοι λέγεις Ἀνάγαγε τὸν λαὸν τοῦτον· σὺ δὲ οὐκ ἐδήλωσάς μοι ὃν συναποστελεῖς μετ᾽ ἐμοῦ· σὺ δέ μοι εἶπας Οἶδά σε παρὰ πάντας, καὶ χάριν ἔχεις παρ᾽ ἐμοί. 13 εἰ οὖν εὕρηκα χάριν ἐναντίον σου, ἐμφάνισόν μοι σεαυτόν· γνωστῶς ἴδω σε, ὅπως ἂν ὦ εὑρηκὼς χάριν ἐναντίον σου, καὶ ἵνα γνῶ ὅτι λαός σου τὸ ἔθνος τὸ μέγα τοῦτο. 14 καὶ λέγει Αὐτὸς προπορεύσομαί σου καὶ καταπαύσω σε. 15 καὶ λέγει πρὸς αὐτόν Εἰ μὴ αὐτὸς σὺ πορεύῃ, μή με ἀναγάγῃς ἐντεῦθεν· 16 καὶ πῶς γνωστὸν ἔσται ἀληθῶς ὅτι εὕρηκα χάριν παρὰ σοί, ἐγώ τε καὶ ὁ λαός σου, ἀλλ᾽ ἢ συμπορευομένου σου μεθ᾽ ἡμῶν; καὶ ἐνδοξασθήσομαι ἐγώ τε καὶ ὁ λαός σου παρὰ πάντα τὰ ἔθνη, ὅσα ἐπὶ τῆς γῆς ἐστιν. 17 καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν Καὶ τοῦτόν σοι τὸν λόγον, ὃν εἴρηκας, ποιήσω· εὕρηκας γὰρ χάριν ἐνώπιόν μου, καὶ οἶδά σε παρὰ πάντας. 18 καὶ λέγει Δεῖξόν μοι τὴν σεαυτοῦ δόξαν. 19 καὶ εἶπεν Ἐγὼ παρελεύσομαι πρότερός σου τῇ δόξῃ μου καὶ καλέσω ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου Κύριος ἐναντίον σου· καὶ ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ, καὶ οἰκτιρήσω ὃν ἂν οἰκτίρω. 20 καὶ εἶπεν Οὐ δυνήσῃ ἰδεῖν μου τὸ πρόσωπον· οὐ γὰρ μὴ ἴδῃ ἄνθρωπος τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται. 21 καὶ εἶπεν κύριος Ἰδοὺ τόπος παρ᾽ ἐμοί, στήσῃ ἐπὶ τῆς πέτρας· 22 ἡνίκα δ᾽ ἂν παρέλθῃ μου ἡ δόξα, καὶ θήσω σε εἰς ὀπὴν τῆς πέτρας καὶ σκεπάσω τῇ χειρί μου ἐπὶ σέ, ἕως ἂν παρέλθω· 23 καὶ ἀφελῶ τὴν χεῖρα, καὶ τότε ὄψῃ τὰ ὀπίσω μου, τὸ δὲ πρόσωπόν μου οὐκ ὀφθήσεταί σοι.