1 Makar të çanje qiejetë, e të sbrisje, të shkriheshinë maletë ndë të çfaqurit t’ënt,
2 posi zjarri që diek dushnjezatë, posi zjarri që bën ujëtë (të valonjë), që të bënet’ emëri yt i njohurë ndër arëmiqt’ e tu, t’i marrë frika kombatë ndë të çfaqurit t’ënt!
3 Kur bëre punëra të frikëshime, që nuk’ i prisim, sdërrmove, edhe malet’ u shkrinë ndë të çfaqurit t’ënt.
4 Sepse që jetet (njerëzia) nukë xunë, veshët’ e atyreve nukë dëgjuanë, syt’ e atyreve nukë panë Perëndi përveç teje, t’u bënte (të tilla) atyreve që e thërresënë.
5 I del përpara ati që gëzonet’ e punon dreitëri, atyreve që të kujtonjënë ndër udhët të tua; na ti tek u zemërove, sepse neve fëlyem, të kishim mbeturë ndër ato, do të shpëtonim?
6 Vërtet të gjith’ u bëm si gjë e ndyrë, edhe gjithë dreitëria jonë (është) posi rrob’ e ndragëtë, përandaj të gjithë ram posi fletë, edhe panomitë t’ona na rrëmbyenë posi era.
7 Edhe s’ka kush thërret emërinë tënt, ay që ngrihetë të zihetë prej teje, sepse fshehe faqenë tënde prej nesh, edhe na vdore, me anë të dorësë panomivet t’ona.
8 Po tashi, o Zot, ti je Ati ynë, neve (jemi) balta, edhe ti Gatonjësi ynë, edhe të gjithë jemi pun’ e dorësë s’ate.
9 Mos u zemëro fort, o Zot, as mos kujto kurdo panominë; edhe tashi vështro, të lutemi: të gjithë (jemi) gjëndëja jote.
10 Qytetet’ e tu të shënjtëruaritë u bënë të shkretë, Siona u bë e shkretë, Jerusalima u shkretua.
11 Shtëpia e shënjtëruara jonë edhe e bukura jonë, që të lavduronin’ atëritë t’anë nd’ atë u doq ndë zjarr, edhe gjith’ ato që (ishinë) të dashura ndër ne u vduarrë.
12 A do të mbaç vetëhenë tënde ndër këto, o Zot? A do të pushojsh, edhe do të helmojsh fort?
1 כִּקְדֹ֧חַ אֵ֣שׁ הֲמָסִ֗ים מַ֚יִם תִּבְעֶה־אֵ֔שׁ לְהוֹדִ֥יעַ שִׁמְךָ֖ לְצָרֶ֑יךָ מִפָּנֶ֖יךָ גּוֹיִ֥ם יִרְגָּֽזוּ׃ 2 בַּעֲשׂוֹתְךָ֥ נוֹרָא֖וֹת לֹ֣א נְקַוֶּ֑ה יָרַ֕דְתָּ מִפָּנֶ֖יךָ הָרִ֥ים נָזֹֽלּוּ׃ 3 וּמֵעוֹלָ֥ם לֹא־שָׁמְע֖וּ לֹ֣א הֶאֱזִ֑ינוּ עַ֣יִן לֹֽא־רָאָ֗תָה אֱלֹהִים֙ זוּלָ֣תְךָ֔ יַעֲשֶׂ֖ה לִמְחַכֵּה־לֽוֹ׃ 4 פָּגַ֤עְתָּ אֶת־שָׂשׂ֙ וְעֹ֣שֵׂה צֶ֔דֶק בִּדְרָכֶ֖יךָ יִזְכְּר֑וּךָ הֵן־אַתָּ֤ה קָצַ֨פְתָּ֙ וַֽנֶּחֱטָ֔א בָּהֶ֥ם עוֹלָ֖ם וְנִוָּשֵֽׁעַ׃ 5 וַנְּהִ֤י כַטָּמֵא֙ כֻּלָּ֔נוּ וּכְבֶ֥גֶד עִדִּ֖ים כָּל־צִדְקֹתֵ֑ינוּ וַנָּ֤בֶל כֶּֽעָלֶה֙ כֻּלָּ֔נוּ וַעֲוֺנֵ֖נוּ כָּר֥וּחַ יִשָּׂאֻֽנוּ׃ 6 וְאֵין־קוֹרֵ֣א בְשִׁמְךָ֔ מִתְעוֹרֵ֖ר לְהַחֲזִ֣יק בָּ֑ךְ כִּֽי־הִסְתַּ֤רְתָּ פָנֶ֨יךָ֙ מִמֶּ֔נּוּ וַתְּמוּגֵ֖נוּ בְּיַד־עֲוֺנֵֽנוּ׃ 7 וְעַתָּ֥ה יְהוָ֖ה אָבִ֣ינוּ אָ֑תָּה אֲנַ֤חְנוּ הַחֹ֨מֶר֙ וְאַתָּ֣ה יֹצְרֵ֔נוּ וּמַעֲשֵׂ֥ה יָדְךָ֖ כֻּלָּֽנוּ׃ 8 אַל־תִּקְצֹ֤ף יְהוָה֙ עַד־מְאֹ֔ד וְאַל־לָעַ֖ד תִּזְכֹּ֣ר עָוֺ֑ן הֵ֥ן הַבֶּט־נָ֖א עַמְּךָ֥ כֻלָּֽנוּ׃ 9 עָרֵ֥י קָדְשְׁךָ֖ הָי֣וּ מִדְבָּ֑ר צִיּוֹן֙ מִדְבָּ֣ר הָיָ֔תָה יְרוּשָׁלִַ֖ם שְׁמָמָֽה׃ 10 בֵּ֧ית קָדְשֵׁ֣נוּ וְתִפְאַרְתֵּ֗נוּ אֲשֶׁ֤ר הִֽלְל֨וּךָ֙ אֲבֹתֵ֔ינוּ הָיָ֖ה לִשְׂרֵ֣פַת אֵ֑שׁ וְכָל־מַחֲמַדֵּ֖ינוּ הָיָ֥ה לְחָרְבָּֽה׃ 11 הַעַל־אֵ֥לֶּה תִתְאַפַּ֖ק יְהוָ֑ה תֶּחֱשֶׁ֥ה וּתְעַנֵּ֖נוּ עַד־מְאֹֽד׃ ס