Të faniturit’ e Moabësë.
1 Sepse Ara e Moabit u prish natënë, edhe u shua, sepse Qira e Moabit u prish natënë, edhe u shua,
2 hipi ndë shtëpit, edhe ndë Dibon, ndër vënde të lartë, që të klante. Moabi do të klanjë me ulërimë për Nebojënë, edhe për Medebajënë; gjithë krerëvet do t’u bienë leshratë, ç’do miekrë do të rruhetë.
3 Ndëpër udhët të tyre do të jenë ngjeshurë me thasë; mbi dhomat’ e tyre, e ndëpër rrugat’ e tyre të gjithë do të ulërinjënë me të klarë të math.
4 Edhe Heshbona do të klëthasë, edhe Elealeha; klithma e atyreve do të dëgjonetë gjer ndë Jahazë, përandaj burrat’ e armatosurë të Moabit do të klanjënë me ulurimë, shpirti i atyreve do të klanjë me ulërimë për ata.
5 Zemëra ime do të klëthasë për Moabinë; të prishurit’ e ati (do të sulenë) gjer ndë Zoarë posi një mushqerrë tri vieç, sepse tuke klarë do të ngjitenë përpietë Luithësë, sepse ndë udhët të Horonaimësë do të ngrerë zë prishëje,
6 sepse ujërat’ e Nimrimësë do të shtronjënë, sepse bari u tha, barishtë s’mbeti, s’ka fare bar të ngjomë.
7 Përandaj të plotët’ e atyreve që mbëlothnë, edhe ajo që u vu mbë-nj’-anë, do të bihetë ndë grykët të shelqevet.
8 Sepse zëri harriu përqark malevet Moabit, të klarët’ e asaj gjer ndë Egllaim, edhe të klarët’ e asaj ndë Beer-elim.
9 Sepse ujërat’ e Dimonit do të mbushenë me gjak, sepse do të bie mbi Dimonë edhe më (të këqia), leonë mbi atë që shpëtoi nga Moabi, edhe mbi të mbeturat të vëndit.
1 מַשָּׂ֖א מוֹאָ֑ב כִּ֠י בְּלֵ֞יל שֻׁדַּ֨ד עָ֤ר מוֹאָב֙ נִדְמָ֔ה כִּ֗י בְּלֵ֛יל שֻׁדַּ֥ד קִיר־מוֹאָ֖ב נִדְמָֽה׃ 2 עָלָ֨ה הַבַּ֧יִת וְדִיבֹ֛ן הַבָּמ֖וֹת לְבֶ֑כִי עַל־נְב֞וֹ וְעַ֤ל מֵֽידְבָא֙ מוֹאָ֣ב יְיֵלִ֔יל בְּכָל־רֹאשָׁ֣יו קָרְחָ֔ה כָּל־זָקָ֖ן גְּרוּעָֽה׃ 3 בְּחוּצֹתָ֖יו חָ֣גְרוּ שָׂ֑ק עַ֣ל גַּגּוֹתֶ֧יהָ וּבִרְחֹבֹתֶ֛יהָ כֻּלֹּ֥ה יְיֵלִ֖יל יֹרֵ֥ד בַּבֶּֽכִי׃ 4 וַתִּזְעַ֤ק חֶשְׁבּוֹן֙ וְאֶלְעָלֵ֔ה עַד־יַ֖הַץ נִשְׁמַ֣ע קוֹלָ֑ם עַל־כֵּ֗ן חֲלֻצֵ֤י מוֹאָב֙ יָרִ֔יעוּ נַפְשֹׁ֖ו יָ֥רְעָה לּֽוֹ׃ 5 לִבִּי֙ לְמוֹאָ֣ב יִזְעָ֔ק בְּרִיחֶ֕הָ עַד־צֹ֖עַר עֶגְלַ֣ת שְׁלִשִׁיָּ֑ה כִּ֣י ׀ מַעֲלֵ֣ה הַלּוּחִ֗ית בִּבְכִי֙ יַֽעֲלֶה־בּ֔וֹ כִּ֚י דֶּ֣רֶךְ חוֹרֹנַ֔יִם זַעֲקַת־שֶׁ֖בֶר יְעֹעֵֽרוּ׃ 6 כִּֽי־מֵ֥י נִמְרִ֖ים מְשַׁמּ֣וֹת יִֽהְי֑וּ כִּֽי־יָבֵ֤שׁ חָצִיר֙ כָּ֣לָה דֶ֔שֶׁא יֶ֖רֶק לֹ֥א הָיָֽה׃ 7 עַל־כֵּ֖ן יִתְרָ֣ה עָשָׂ֑ה וּפְקֻדָּתָ֔ם עַ֛ל נַ֥חַל הָעֲרָבִ֖ים יִשָּׂאֽוּם׃ 8 כִּֽי־הִקִּ֥יפָה הַזְּעָקָ֖ה אֶת־גְּב֣וּל מוֹאָ֑ב עַד־אֶגְלַ֨יִם֙ יִלְלָתָ֔הּ וּבְאֵ֥ר אֵילִ֖ים יִלְלָתָֽהּ׃ 9 כִּ֣י מֵ֤י דִימוֹן֙ מָ֣לְאוּ דָ֔ם כִּֽי־אָשִׁ֥ית עַל־דִּימ֖וֹן נוֹסָפ֑וֹת לִפְלֵיטַ֤ת מוֹאָב֙ אַרְיֵ֔ה וְלִשְׁאֵרִ֖ית אֲדָמָֽה׃